Βασικός αντίπαλος είναι ο φόβος, καθώς ο κίνδυνος του θανατηφόρου ιού ελλοχεύει παντού και είναι απρόσωπος, ύπουλος, αόρατος, δεν κάνει διακρίσεις ούτε εξαιρέσεις. Είναι αποτρόπαια δίκαιος απέναντι στα υποψήφια θύματά του. Κάθε χώρος είναι υπονομευμένος, κάθε κίνηση ενέχει  ρίσκο, κάθε χαλάρωση  κρύβει κινδύνους.

Η κατάσταση είναι φρικτή, καθώς η μόνη λύση πριν βρεθεί το φάρμακο σε πρώτη φάση και το εμβόλιο σε δεύτερη, είναι η απόσταση. Δηλαδή, να ξεχάσει ο άνθρωπος την βασική του ιδιότητα: να είναι κοινωνικό ον. Η προσωρινή λύση είναι η απομόνωση, οι αποστάσεις, η κατάρρευση του ανθρώπινου τρόπου ζωής. Στην περίπτωσή μας, αυτό που μας ενώνει αυτή τη στιγμή, είναι η απόσταση που μας χωρίζει…  

Ταυτόχρονα, και επειδή η ζωή συνεχίζεται, η επιβολή (πάντα με την έννοια της προσωρινότητας) των μέτρων βάζει -και καλώς ποιεί- σε …σκέψεις τις δημοκρατίες. Υπάρχει κίνδυνος υπονόμευσης των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, εν γένει των δημοκρατικών κατακτήσεων; Από τη στιγμή που τίθεται ένα θέμα, υπάρχει. Άρα, ναι, υπάρχει ένας  κίνδυνος να μην μας βρει όλους η επόμενη μέρα στο σημείο που μας άφησε από πλευράς δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Ωστόσο, αν συμβεί αυτό, θα συμβεί σε ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενα πολιτεύματα και σε κατ’ επίφαση δημοκρατίες – σε χώρες που η δημοκρατική παράδοση ελευθεριών δεν είναι εμπεδωμένη. Άρα, προφανώς κάθε συζήτηση που επισημαίνει συγκεκριμένους ή ενδεχόμενους κινδύνους υποχώρησης των δικαιωμάτων, είναι καλώς καμωμένη.   

Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν είναι μια χώρα από αυτές όπου θα κινδυνεύσουν την επόμενη μέρα τα ανθρώπινα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Εδώ, μάλιστα, σαν από ειρωνεία, το ζήτημα τίθεται από ιδεολογικές μειοψηφίες που υποστηρίζουν τους πιο αποτρόπαιους ολοκληρωτισμούς! Αν δεν ήταν σκληρή και απεχθής πραγματικότητα, θα ήταν ανόητο ανέκδοτο το να ανησυχούν για την ελεύθερη κίνηση των πολιτών, φανατικοί λάτρεις και αμετανόητοι υποστηρικτές των κομμουνιστικών καθεστώτων που η απαγόρευση κυκλοφορίας και ταξιδιών ήταν βασικός τρόπος ζωής…  

Στην  Ελλάδα πρόσφατα, για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, η δημοκρατία αμφισβητήθηκε και δοκιμάστηκε σκληρά (2015-2019) από την προσπάθεια κατάργησης των ελευθεριών του τύπου, με στόχο  τον απόλυτο έλεγχό του.  Δοκιμάστηκε από την πραξικοπηματική προσπάθεια εξόδου μας από την Ευρώπη και την νομισματική αλλαγή, έως το πραξικοπηματικό επίσης δημοψήφισμα-παρωδία του 2015 και την αναίρεση του αποτελέσματός του. 

Δοκιμάστηκε από την πρωτοφανή και αδιανόητη ενέργεια ελέγχου της δικαιοσύνης με προφανέστατα  κατασκευασμένες κατηγορίες που αποσκοπούσαν στην κατασπίλωση και εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δοκιμάστηκε από την επιβολή ενός αχρείαστου μνημονίου, έως την αιωνόβια υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Το δημοκρατικό πολίτευμα αμφισβητήθηκε και δοκιμάστηκε από μια σειρά πρωτοφανών ενεργειών και πρακτικών που ταλαιπώρησαν τον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας. 

Η Ελληνική Δημοκρατία, ωστόσο, στάθηκε όρθια, ανέκαμψε, και αυτή τη στιγμή αποτελεί παγκόσμιο υπόδειγμα επιτυχούς δημοκρατικής – ανθρωπιστικής διαχείρισης της πανδημίας. Η Ελληνική Δημοκρατία με τους θεσμούς της αποτελεί την εγγύηση για την προστασία των ελευθεριών και των δικαιωμάτων την επόμενη μέρα. Ας ανησυχούν οι υπονομευτές που ήλπιζαν σε μιαν ακόμα ευκαιρία διασάλευσης της νομιμότητας, ας ανησυχούν οι οπαδοί της μαοϊκής αρχής «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση»…  Δεν είναι κάθε μέρα Πάσχα!