Η ιστορία επαναλαμβάνεται, ενίοτε κουραστικά και απαράδεκτα.  Κάθε νέο έργο, κάθε επενδυτικό σχέδιο, κάθε αλλαγή, προσαρμογή, εξέλιξη, μπαίνει εκ συστήματος στο στόχαστρο της άρνησης, της κατακραυγής, της απαξίωσης. Πρόκειται για την πιο σκοταδιστική πτυχή του λαϊκισμού όπως αυτός εκφράστηκε με την γενικευμένη πολιτική παράδοση του ΟΧΙ σε όλα. 

Αυτή η αντιπολιτευτική επιλογή -κυρίως της ελληνικής Αριστεράς- αντιστρατεύτηκε, υπονόμευσε και καθυστέρησε  κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Πίσω από κάθε έργο ,υπήρχε διαφθορά, πίσω από κάθε δρόμο, συμφέροντα, πίσω από κάθε επένδυση, διαπλοκή. Από το μετρό, την Αττική οδό, το αεροδρόμιο, το εθνικό οδικό δίκτυο, την επένδυση του Ελληνικού προβλήθηκε σθεναρά όλη η γκάμα της βαρύτατης ψύχωσης του αρνητισμού, της τρέλας του να μηδενιστούν τα πάντα εκ θεμελίων. Όλα αυτά τα έργα θα έφερναν την καταστροφή, θα έσπερναν το χάος, θα διέλυαν τη χώρα. 

Αντίθετα και εκ του αποτελέσματος, η ζωή των πολιτών αναβαθμίστηκε ολοκληρωτικά με αυτά τα έργα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιδέχονται κριτικής, έλεγχου, βελτίωσης ενδεχομένως.  Κάθε άλλο.  Αλλά η κατεδαφιστική κριτική του αμετακίνητου ΟΧΙ δεν οδηγεί πουθενά και απαξιώνει κυρίως την δημιουργική κριτική, όλες εκείνες τις πιθανές  βελτιωτικές παρεμβάσεις οι οποίες χάνονται μέσα στο γενικότερο κλίμα της απορριπτικής  πολιτικής.  

Ποτέ δεν είδαμε μια δημιουργική κριτική που να συμβάλλει στη  βελτίωσης. Έκτρωμα το Ωνάσιο, τερατούργημα το Νιάρχος, κατάψυξη το Μουσείο Ακρόπολης, άθλια η πεζοδρόμηση της Αρεοπαγίτου και της Ερμού, θλιβερή η Βουκουρεστίου και Βαλαωρίτου, κιτς η ανάπλαση της Ομόνοιας. Άχρηστο το μετρό, άθλιες οι οδικές αρτηρίες, χάλια η γέφυρα Ρίου Αντίρριου…  Πότε θα τελειώσει αυτή η τακτική;  Φαντάζομαι πόσο ευτυχείς ιστορικά υπήρξαν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης που δεν έτυχαν της νεοελληνικής κριτικής. 

Ειλικρινά, ξεπερνά κατά πολύ τους γνωστικούς μου ορίζοντες η δυνατότητα κριτικής του Μεγάλου Περίπατου. Από τις παρεμβάσεις διαπιστώνω ότι στη χώρα μας τουλάχιστον οι μισοί είναι διαπρεπείς συγκοινωνιολόγοι που έχουν να καταθέσουν δημιουργικές προτάσεις βελτιώσεων ή αναθεωρήσεων διαθέτοντας την πείρα τους και την επιστημονική τους γνώση στην δημιουργία του δημόσιου περίπατου της πόλης .

Ήδη από την πρώτη ώρα της πιλοτικής λειτουργίας σε ένα δρόμο η ελεύθερη δημοσιογραφία έσπειρε τον πανικό γελοιοποιώντας επιστημονική εργασία ετών,  ρεπόρτερ που δεν έχουν καταφέρει να γράφουν σωστά στις μικρές οθόνες το όνομα του δρόμου που κάνουν ρεπορτάζ . 

Ίσως θα ήταν ωφέλιμο να θυμίσουμε δειγματοληπτικά τις μεγάλες αντιδράσεις για την πεζοδρόμηση της Ερμού. Έλεγαν τότε οι σοφοί μαγαζάτορες του δρόμου, δηλαδή  αυτοί ακριβώς που θα είχαν συμφέρον από αυτή την παρέμβαση: «Είμαστε περίπου 4.500 μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που στο σύνολό τους απασχολούν γύρω στους 12.000 υπαλλήλους και άλλους 10.000 συνεργαζόμενους. Με όσα συμβαίνουν εδώ και έναν και πλέον χρόνο, κινδυνεύουμε με αφανισμό, καθώς ο τζίρος μας έχει μειωθεί κατά 50%». 

Όπως βλέπουμε, τότε  η ευγενής τάξη των  καταστηματαρχών διαμαρτυρόταν καθώς  ισχυριζόταν ότι πληττόταν τραγικά από τον περιορισμό της κυκλοφορίας των οχημάτων στην περιοχή… Αν πάει έτσι, ας την επαναφέρουμε και ας την παραδώσουμε στη δημοκρατία των ΙΧ, να παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, μπροστά στις εισόδους και τις βιτρίνες των καταστημάτων με ένα  «έλα ρε αδελφέ μισό λεπτό, πως κάνεις έτσι!»…