Παρακολουθώντας το ισλαμικό κρεσέντο του Τούρκου δικτάτορα, αναρωτιέται κανείς, γιατί ο «υπέρτερος» πολιτισμός του Ισλάμ δεν έχει ένα ανάλογο μνημείο άξιο του δικού του σεβασμού να κάνει την προσευχή του. Δεν του αρκούσε το Μπλέ Τζαμί ή το θεωρούσε υποδεέστερο της Αγίας Σοφίας; Θα παρακάμψουμε το γελοίο της απεικόνισης του γονυπετούς σουλτάνου με τον  λευκό τακέ στο κεφάλι  -όπου  σε χριστιανικό ναό προσεύχονται μουσουλμάνοι ντυμένοι με ακριβά κοστούμια και γραβάτες της μιαρής Δύσης- για να παρακολουθήσουμε τη σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας.  

Σύμφωνα λοιπόν με αρκετούς, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί στοχεύει  μακριά καθώς  ερμηνεύεται ως μια κίνηση μεγάλου συμβολισμού που ξεπερνά τα εσωτερικής κατανάλωσης σχέδια του Ερντογάν. Η εξέλιξη αυτή εντάσσεται σαφώς σε ένα ευρύτερο σχέδιο ισλαμικού επεκτατισμού, ενσαρκώνει ένα ιερό ισλαμικό όνειρο, πυροδοτεί τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και είναι μια εχθρική ενέργεια προς το σύνολο του χριστιανικού κόσμου και ευρύτερα προς τον δυτικό τρόπο ζωής.

Πέρα από τις διάφορες ερμηνείες των λόγων που οδήγησαν τον Ερντογάν στην βαρβαρότητα της μετατροπής ενός μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμί, η πράξη του αυτή  αποτελεί ευθέως κήρυξη θρησκευτικού πολέμου που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά μετατροπών χριστιανικών ναών σε τζαμιά σε κάθε γωνιά της  τουρκικής επικράτειας. 

Ο Ερντογάν στοχεύει όχι την δόξα του Κεμάλ αλλά του Προφήτη! Μπορεί η Δύση να παρακολουθεί το φαινόμενο με την περίσσια της παράδοσής της στην ειρωνεία ή κάνοντας προτεσταντικούς οικονομικούς υπολογισμούς, αλλά δεν είναι φρόνιμο να υποτιμά κανείς έναν φανατικό ισλαμιστή πιστό, πόσο δε μάλλον να τον εμπιστεύεται, συναλλασσόμενος μαζί του.

Ο ισλαμισμός, εδώ και πολύ καιρό, εκτρέπεται όλο και περισσότερο προς τον εξτρεμισμό. Κάθε άλλη ανάγνωση αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του δυτικού κόσμου – που αναλώνεται στο να αναλύει στα …προοδευτικά του εργαστήρια ποιες εκδοχές του συναισθήματος είναι ύποπτες ρατσιστικής απόκλισης. 

Από την άλλη, σε μιαν εκδήλωση σχιζοφρένειας, δεν επιθυμεί να παραμείνει ψυχή ζώσα  στον γεωγραφικό χώρο του Ισλάμ και όλοι τρέχουν να βρουν κατάλυμα  στο μιαρό ενδιαίτημα της παρακμιακής Δύσης.  Γιατί τα εκατομμύρια μουσουλμάνων μεταναστών που παραμένουν στην Τουρκία, δεν βρίσκουν εκεί  έναν τόπο ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας, προόδου και προσευχής  αλλά επιζητούν ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή να καταφύγουν  στη μισητή Δύση των απίστων; 

 Ως πότε ο δυτικός κόσμος θα  παρακολουθεί  αδρανής αυτόν τον βίαιο παραλογισμό να αντιμετωπίζεται από το Ισλάμ σαν ο πιο μισητός εχθρός και ταυτόχρονα ως το πιο πολύτιμο αντικείμενο του πόθου; Η Δύση, τυλιγμένη στην ανθρωπιστική της μπέρτα, μοιάζει να  βουλιάζει στην αυτοκαταστροφική μακαριότητα του δικού της τζιχαντιστικού δικαιωματισμού…   

Ευλόγως αναρωτιέται ο μέσος χριστιανός πολίτης που αισθάνεται θιγμένος στον πυρήνα της ύπαρξής του, γιατί να μην μετατρέψουν και οι δυτικές χώρες τα ελεύθερα τζαμιά- πολλά εκ των  οποίων δρουν ως προμαχώνες της ισλαμικής τρομοκρατίας για ενέργειες εναντίον της δύσης-  σε χριστιανικούς ναούς; Πώς ακριβώς εννοούμε τον διαπολιτισμικό διάλογο, αν δεν υπάρχει  η στοιχειώδης συνθήκη της …αμοιβαιότητας μεταξύ δυο πολιτισμών; 

Αναρωτιέται κανείς, γιατί να αποτελεί θέσφατο ο υποχρεωτικός διάλογος μεταξύ δυο τρόπων ζωής με εκ διαμέτρου αντίθετο πολιτισμικό χαρακτήρα… 

Πώς ακριβώς θα συνομιλήσει ένας διεμφυλικός δυτικός με έναν ισλαμιστή που θεωρεί την ιδιαιτερότητα αυτή ως ιερό αμάρτημα το όποιο τιμωρείται ανάλογα  με τη «νομική σχολή», με μαστίγωση, πυρά, λιθοβολισμό; Πώς θα συνυπάρξει ένας δυτικός μέσος άνθρωπος  με το δικό του εμπεδωμένο νομικό πολιτισμό με ένα ισλαμιστή ο όποιος θεωρεί την κλοπή ενός ψωμιού, έγκλημα που επιφέρει το κόψιμο του χεριού του κλέφτη; 

Ποιος αυτοκαταστροφικός οίστρος έχει καταλάβει την Δύση  που αρνείται να αντιληφθεί  προφανή και κραυγαλέα ζητήματα που υπονομεύουν όλο το πολιτισμικό της οικοδόμημα;  

Σε πρόσφατη έρευνα των Times του Λονδίνου με τίτλο «What do British Muslims really think», μεταξύ άλλων πολλών απίθανων, διαβάζουμε ότι το 23 % των Βρετανών μουσουλμάνων θεωρεί την εφαρμογή της Σαρία υπέρτερη του  Βρετανικού νόμου, ενώ ένας ανατριχιαστικά μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων σε όλες τις περιοχές του κόσμου θεωρούν πως η Σαρία πρέπει να εφαρμοστεί και σε μη μουσουλμάνους! 
Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση κίνδυνου  με τα παραισθησιογόνα του δικαιωματισμού;