«Δίπλα στο όνομά μου, ο μόνος προσδιορισμός που δέχομαι είναι δημοσιογράφος» δήλωσε η Σεμίνα Διγενή σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή» και την Μαρία Κατσουνάκη.

«Στην εφημερίδα («Ελευθεροτυπία») αισθανόμουν ασφαλής, είχα δίπλα μου ανθρώπους που τους θαύμαζα και τους σεβόμουν και ήθελα να γίνω σαν αυτούς – στην τηλεόραση δεν συνάντησα πολλούς» επισήμανε μεταξύ άλλων.

«Τέλος εποχής. Κάθε δεκαετία… ήταν και ένα τέλος εποχής. Για το σινεμά, για την πολιτική, για τη δημοσιογραφία. Για τη δημοσιογραφία, όμως, μπορεί και να ισχύει. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικοί δημοσιογράφοι σήμερα, που κάνουν ρεπορτάζ, που ερευνούν πριν γράψουν. Όχι αυτοί που γκουγκλάρουν τις ειδήσεις κι ό,τι βγει πρώτο θεωρείται είδηση» πρόσθεσε.

Στη συνέχεια, υποστήριξε ότι «εμένα μου έσκισε πολλά χειρόγραφα ο Φυντανίδης μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που είναι φήμη δεν είναι είδηση. Τώρα, αυτό που είναι φήμη είναι (και) είδηση. Δεν γίνεται διασταύρωση. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ο,τιδήποτε “σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες”».

«Οι σημαντικοί δημοσιογράφοι σήμερα έχουν την τύχη να είναι σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα. Πριν, ναι, ήταν περισσότεροι και δεν αποτελούσε είδηση να είσαι καλός δημοσιογράφος, ενώ τώρα αποτελεί» συμπλήρωσε.

Για το προφίλ του «καλού δημοσιογράφου», είπε ότι είναι «αυτός που, πάνω απ’ όλα, διαβάζει. Μελετάει, εκπαιδεύεται συνέχεια. Αμφισβητεί, έχει πολλά ερωτήματα».