Από παιδί τους θαύμαζα, όταν τους έβλεπα στο νησί μου να σκαρφαλώνουν στους στύλους της ΔΕΗ για να μας δώσουν φως. Με κάτι παράξενα πέδιλα που είχαν δαγκάνες ανέβαιναν σαν σκίουροι εκεί ψηλά και πάλευαν με τα ηλεκτροφόρα σύρματα!

Φοβερός συνδυασμός τρόμου για τα παιδικά μου μάτια.

Προχθές, κατά τη συνήθη βόλτα άσκησης νου, στις Χαθίστρες, έπεσα πάνω τους.

«Τι γίνεται εκεί ψηλά;» ρώτησα τον Γιώργο.

«Ό, τι γίνεται κι εκεί κάτω» μου απάντησε και κατέβηκε να γνωριστούμε όταν του φώναξα «κερνάω τσιγάρο». Τη θέση του πήρε ένας συνεργάτης του.

«Πόσα χρόνια ανεβαίνεις εκεί ψηλά Γιώργο;»

«Σαράντα πέντε κλείνω φέτος» μου απάντησε.

«Φοβόσουν στην αρχή;» – δεύτερη ερώτηση.

«Έτρεμα» μου απαντά.

«Κινδύνεψες ποτέ;» συνεχίζω τη συνέντευξη.

«Πολλές φορές. Μα η χειρότερη ήταν όταν έπεσα κι έσπασα διάφορα, αλλά μη τα θυμόμαστε αυτά. Κέρνα τσιγάρο».

Του έδωσα, του άναψα.

«Και γιατί ρωτάς τόσα πολλά;» απόρησε.

«Είμαι δημοσιογράφος» απάντησα.

«Α, μάλιστα. Κάνεις μια εύκολη δουλειά και θέλεις να γράψεις για μια δύσκολη δουλειά, κατάλαβα».

«Ε, όχι κι εύκολη η δουλειά μου, ξέρεις…» προσπάθησα να αντεπιτεθώ.

«Αν ήθελες να κάνεις πραγματικό ρεπορτάζ έπρεπε ν’ ανέβεις εσύ εκεί πάνω» με κατακεραύνωσε.

Έκανα να φύγω ψελλίζοντας ένα «ευχαριστώ» στον ήρωα των παιδικών μου χρόνων, όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή από τον ουρανό:

«Πάντως χάνεις, γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά, βλάκα».

Ήταν ο πανταχού παρών αδιάκριτος Συγγραφέας, που μεταμφιεσμένος σε εργάτη της ΔΕΗ είχε σκαρφαλώσει στον στύλο.

Αυτά!