Αρχίζει να γίνεται σαφές όσο περνούν οι μέρες ότι και το 2021 θα κυλήσει υπογραμμίζοντας την αδυναμία της παγκόσμιας κοινότητας να επιστρέψει στην «κανονικότητα» της – πριν από την εμφάνιση της πανδημίας – ζωής.

Τα όσα βλέπουμε (αν μια βαθύτερη επιθυμία για αισιόδοξη προοπτική δεν μας κρατά τα μάτια κλειστά) είναι σαφέστατα:

1. Η παραμικρή χαλάρωση των μέτρων εκτοξεύει τη διάδοση του ιού και την αύξηση των κρουσμάτων.

2. Η αδυναμία διαχείρισης του οικονομικού κόστους που επιφέρει το κλείσιμο της οικονομίας με το κόστος που συνεπάγεται η υγειονομική αντιμετώπιση της κρίσης με ανοιχτή την οικονομία εξακολουθεί να αποτελεί άλυτο γρίφο.

3. Η προσφορά των εμβολίων που παράγονται (στη Δύση) δεν μπορούν να καλύψουν τη ζήτηση. Έχει αρχίσει να γίνεται φανερό ότι είναι αδύνατος ο εμβολιασμός το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού προκειμένου να επιτευχθεί η ανοσία.

4. Οι μεταλλάξεις του ιού δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα και αναπάντητα, προς το παρόν, με την αρμόζουσα επιστημονική σαφήνεια ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων ως προς τις μεταλλάξεις του ιού.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η εμφάνιση των εμβολίων δεν είναι το τέλος της κρίσης που βιώνουμε, όπως με τόση υπερβολή υποστήριξαν τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις παγκοσμίως. Στην καλύτερη περίπτωση η εμφάνιση των εμβολίων περιγράφουν έναν μακρύ δρόμο τον οποίο βαδίζουμε, ευρισκόμενοι ακόμη στην αρχή.

Μάλιστα, σ’ αυτόν τον δρόμο, καλούμαστε ως πολίτες και δυνάμει εμβολιαζόμενοι να αποδεχτούμε την αποποίηση των ευθυνών των εταιρειών που παρασκευάζουν τα εμβόλια, αναλαμβάνοντας ενυπογράφως το ρίσκο που συνεπάγεται η δοκιμή ενός φαρμάκου το οποίο τελικά βρίσκεται στο στάδιο των δοκιμών, έστω κι αν αυτές γίνονται σε πρωτοφανές στα χρονικά εύρος δείγματος.

Η στα τυφλά προσπάθεια διερεύνησης των δυνατοτήτων εξεύρεσης διεξόδου αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη Βρετανία, που πρώτη ξεκίνησε τους εμβολιασμούς, πρώτη ενέκρινε και δεύτερο σκεύασμα (Οξφόρδης), πρώτη προωθεί τον εμβολιασμό με τον συνδυασμό των παρασκευασμάτων (πρώτη δόση με Pfizer, δεύτερη με κάποιο άλλο εμβόλιο).

Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που, παρά τα μέτρα, το μερικό ή ολικό κλείσιμο της οικονομίας και των δραστηριοτήτων, οι νεκροί καθημερινά αυξάνονται, μαζί με τα κρούσματα, οδηγώντας τα συστήματα Υγείας πέρα από τα όριά τους.

Η αισιόδοξη προσέγγιση των πραγμάτων ενδεχομένως να καλύπτει μια ανάγκη ψυχολογικής ανακούφισης και ανάτασης, ωστόσο η πραγματικότητα δεν «θεραπεύεται» με αισιόδοξες σκέψεις και μόνο, όσο ισχυρές κι αν είναι…