Τα κάγκελα που βλέπετε είναι από καραμέλα. Πίσω απ’ αυτά υπάρχει μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη από θησαυρούς. Στα ράφια της είναι οι αναμνήσεις μου. Οι στιγμές που δεν θα ξεχάσω. Οι άνθρωποι που αγάπησα, όλοι ζωντανοί, κι ας πέρασαν αιώνες από την ημέρα που γεννήθηκαν.

Πίσω απ’ αυτά τα κάγκελα υπάρχει μια σκηνή. Όπως στο θέατρο. Μικρή, ειδικά στημένη για Θέατρο Δωματίου. Πάνω στη σκηνή είναι ο πατέρας, η μητέρα, η γιαγιά, ο παππούς, οι θείοι, τα ξαδέλφια, ο Μπέκετ, ο Ουίλιαμς, ο Ιονέσκο, ο Αισχύλος, ο Ίψεν, ο Τσέχωφ κι άλλοι πολλοί.

«Τι θέλεις να σου παίξουμε απόψε;» με ρωτάνε κάθε μέρα.

«Μια σκηνή από την παιδική μου ηλικία» απαντώ ή «περιγράψτε τη γεύση του πρώτου μου έρωτα» ή «απόψε θέλω να δω ‘‘Περιμένοντας τον Γκοντό’’», αύριο τους «Πέρσες», μεθαύριο τον «Γυάλινο Κόσμο», την Κυριακή τον «Ρινόκερο».

Τα κάγκελα που βλέπετε είναι από καραμέλα. Γιατί αυτή η φυλακή είναι γλυκιά. Παρέα μου είναι οι Σκιές που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο και το φαγητό που μοιραζόμαστε είναι η Ζωή. Αναπνέουμε οξυγόνο με τη συνοδεία Μπετόβεν, φαντασιωνόμαστε μια αμμουδιά και τη θάλασσα, μια αγκαλιά και τον αέρα του βουνού.

Α, ξέχασα να σας πω ότι πίσω από τη σκηνή υπάρχει ένας καθρέφτης που δείχνει τι υπάρχει έξω από τη φυλακή, σαν ένα υπερμεγέθες παράθυρο στον κόσμο.

Που παραμένει ίδιος, ολόιδιος, σαν το Θέατρο.

Εμείς συγγραφείς και θεατές μαζί, γιατί το Θέατρο είναι η ζωή. «Ζήσε αυτή την παράσταση ώς το τέλος» μου φωνάζουν όλοι από τη σκηνή. «Δες το Τέλος, πίσω από τον καθρέφτη είναι η ζωή».

Τα κάγκελά μου δεν είναι από καραμέλα, είναι αληθινά, από σίδερο κι ατσάλι.

Ευτυχώς! Γιατί μπορώ να τα σπάσω, έχω τη δύναμη! Για ν’ ανέβω κι εγώ στη σκηνή να δω ένα καινούργιο έργο με τίτλο «Μια μέρα μετά», μια «Ζωή μετά»…

[Όλα τα κείμενα για το Greek Play Project και τη «Μέρα Μετά» γράφτηκαν στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, από τον Μάρτιο έως τον Μάιο του 2020, και μπορείτε να τα διαβάσετε στο https://issuu.com/moundraki/docs/____________last]