Ταυτόχρονα με την «διάσημη» περίπτωση τού, υπό κατηγορία, βιαστή ηθοποιού και σκηνοθέτη, τρέχει μια ακόμα αποτρόπαιη περίπτωση βιασμού ενός ανηλίκου αγοριού με ειδικές ανάγκες από έναν εξηνταδυάχρονο καθηγητή του ο οποίος είχε και συνεργούς… Όπως είναι αναμενόμενο, η διάσημη περίπτωση εξάπτει περισσότερο τις κοινωνικές ευαισθησίες μας από ότι η περίπτωση του παιδιού ειδικών αναγκών που προβληματίζει με την συμμετοχή και άλλων «καλών ανθρώπων που δεν είχαν δώσει δικαίωμα».

Όπως και ο σκηνοθέτης, έτσι και ο καθηγητής (που είχε και παρέα όπως είπαμε) δρούσε καθώς φαίνεται με την ανοχή κάποιων που «ήξεραν», γιατί όλο και κάποιος πάντα κάτι ξέρει αλλά …κοιτά την δουλειά του. Όταν σκάσει το παραμύθι, τότε όλοι αγανακτούν σα να βρίσκονται σε τηλεοπτικό διαγωνισμό αγανάκτησης και αποτροπιασμού. Όλοι καταδικάζουν κατόπιν εορτής, κανείς δεν αναλαμβάνει την κοινωνική στοιχειώδη ευθύνη να μιλήσει, να αποκαλύψει – με κόστος. Οι προοδευτικές κοινωνίες τα θέλουν όλα δωρεάν. Για αυτό έχουν και τους πολιτικούς, όταν το φέρνει η περίπτωση, να τους φορτώνουν την πολιτική λεγόμενη ευθύνη.

Με δυο λόγια, και ανεξάρτητα από τους καλούς ή κακούς χειρισμούς της Μενδώνη, το συνδικαλιστικό όργανο των ηθοποιών, όπως νοιάζεται για τα ένσημα ή για την δημόσια εικόνα των μελών του, θα μπορούσε αφού «όλοι το ήξεραν», απλά να θέσει το «χόμπι» του σκηνοθέτη υπόψιν της υπουργού προς αξιολόγηση. Απλά, όταν έγιναν οι συζητήσεις για την ανάληψη της θέσης για την διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, ας παρουσιάζονταν να καταθέσουν οι γνωρίζοντες τις υποψίες τους ή τέλος πάντων αυτό που ήξεραν όλοι. Εκτός από την υποκριτική, υπάρχει και η υποκρισία.

Και για να επανέλθουμε στην διάσημη επικαιρότητα, το αίτημα που θέτει η αξιωματική αντιπολίτευση εστιάζεται στο να αναλάβει την πολιτική ευθύνη η υπουργός, και ταυτόχρονα να επανακτήσει τον έλεγχο του ευαίσθητου αριστερού πολιτισμού αποκομίζοντας ευρύτερα το όποιο πολιτικό όφελος προκύψει. Στο αίτημά της -για να προχωρήσει η κουβέντα- ας δεχτούμε ότι παραιτείται η Μενδώνη, συνεχίζεται ο ηθικός θρίαμβος του ακέραιου ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς ζητείται το κεφάλι του Μητσοτάκη επί πίνακι – και πάει λέγοντας. Ποια θα είναι συγκεκριμένα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, αν μεθαύριο, για παράδειγμα, αποκαλυφθεί για κάποιον πρώην υπουργό, άνθρωπο που διόρισε ο Τσίπρας (που και για αυτόν επίσης ήξεραν οι πάντες) ότι είναι κι αυτός βιαστής ή …αποτυχημένος βιαστής; Θα πάρει το ηθικόμετρρο και θα μετρήσει με τη μεζούρα ποιος είναι ο πιο αποτρόπαιος βιασμός;

Αν τα κόμματα επιθυμούν πραγματικά να λάβουν κάποια στοιχειώδη έστω μέτρα, ας θέσουν με κοινή συμφωνία τους, κριτήρια ώστε τουλάχιστον στα δημόσια αξιώματα να γίνεται ένας πιο ενδελεχής έλεγχος των υποψηφίων. Αν, ωστόσο, δεν μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να συνεννοηθεί για ένα τόσο απλό ζήτημα, τότε ας παραιτηθούν όλοι μα όλοι μαζί. Ως τότε, ας ξεκινήσουν από το να μην πολιτικοποιούνται οι ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη και τα ελαττώματα. Αυτά είναι πανανθρώπινα χαρακτηριστικά που δεν σχετίζονται με την ιδεολογία κανενός. Αν είχαν ανοίξει κανένα βιβλίο λογοτεχνίας θα το μάθαιναν αμέσως. Κανείς δεν δικαιούται να παριστάνει τον έκπληκτο καθώς έχουμε δει στο παρελθόν και συγκαλύψεις σεξουαλικών αδικημάτων από αρχηγούς κομμάτων και ληστές τραπεζών που βαφτίστηκαν ευφάνταστα απαλλοτριωτές, και δολοφόνους να χαρακτηρίζονται ως …καλών προθέσεων ανθρωπιστές. Έλεος.

Μήπως το πανελλήνιο δεν υπήρξε μάρτυρας δολοφονιών πολύ γνωστών συγγραφέων και ηθοποιών που επειδή κατέληξαν θύματα από θύτες δεν μίλησε κανείς ενώ «ψώνιζαν» μπροστά στα ορθάνοικτα μάτια της κοινωνίας δεκαπεντάχρονα; Διθυραμβικές οι πολυσέλιδες νεκρολογίες, για την τέχνη , τον άνθρωπο και το έργο. Άσε το τραφικ με ανθρωπιστική κάλυψη. Αντί να γίνει μια ειλικρινής κουβέντα και να κοιταχτούμε όλοι στα μάτια παίζουμε ηθικοπλαστικό πινγκ πονγκ.

Το να προσπαθεί κανείς να εκμεταλλευτεί ακόμα και τα κοινωνικά περιττώματα θα το δεχόμασταν προς χάρη της κουβέντας ξανά ότι είναι θεμιτό μέσα από μια κυνική θεώρηση της πολιτικής, αυτό ωστόσο ηθικά απέχει πολύ από την προσπάθεια πολιτικοποίησης και κατά συνέπεια πολιτικής εκμετάλλευσης των βιασμών ανηλίκων παιδιών.