Όλα τα δυσώδη που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αντιμετωπίζονται με δήθεν έκπληξη που μοιάζει να είναι υποκριτική. Όλοι κάνουν σαν να μην είχαν ξανακούσει κάτι παρόμοιο, όλοι κάνουν σαν να ζούσαν σε ένα κόσμο άμωμο που αιφνιδίως σπιλώθηκε από μερικούς βιαστές.

Κανείς δεν ήξερε – κι αν ήξερε, δεν ήθελε να ξέρει ή θεωρούσε ότι ήταν δουλειά των υπολοίπων η ευθύνη της αποκάλυψης του εγκλήματος. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία απόσεισης των ευθυνών και εντυπωσιακότερα τα αντανακλαστικά του αποτροπιασμού που νιώθουν όλοι όταν αυτά τα «λένε στην τηλεόραση».

Δεν θα μπαίναμε καν στο κόπο να διατυπώσουμε παρόμοιους συλλογισμούς αν ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών ως συνδικαλιστικό όργανο αλλά και ατομικά πολλοί εκ των καλλιτεχνών δεν ομολογούσαν με φρικιαστική αφέλεια ότι γνώριζαν τα πάντα αλλά φταίει η …Μενδώνη.

Εκτός από την γραφική παραδοχή των καλλιτεχνών (επιεικώς μιλάμε), πίσω από αυτή τη στάση θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι διαφαίνεται και μια αδιαφορία: εμείς ξέραμε όλοι, κανείς δεν μιλούσε (το γιατί είναι μια πολύ πικραμένη ιστορία) αλλά καθώς είμαστε και προοδευτικοί καλλιτέχνες, θα διαμαρτυρηθούμε κατά το προοδευτικό εθιμικό και θα απαιτήσουμε την παραίτηση της υπουργού πολιτισμού. Με δυο λόγια, πέρα από τις ευθύνες ή όχι της Υπουργού, το συνδικαλιστικό όργανο των ηθοποιών ήξερε και δεν μιλούσε;! Όλο το πανελλήνιο διερωτάται!

Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, σε όλα τα πρωινάδικα, τις κουτσομπολίστικες εκπομπές και τα σόου της τηλεόρασης όπου παρήλασαν στρατιές ηθοποιών, ο ένας συναγωνιζόταν (θανάσιμα βαρετά…) τον άλλον δηλώνοντας πόσο τέλεια και υπέροχα περνούσαν όλοι με όλους στα γυρίσματα, στις πρόβες, στις συνεργασίες. Πόσο μοναδικοί, ταλαντούχοι έξυπνοι και καταπληκτικοί άνθρωποι ήταν όλοι οι θιασάρχες, τα πρώτα ονόματα, οι «μούρες» του καλλιτεχνικού στερεώματος.

Εγώ πάντως δεν άκουσα κανέναν να καταγγέλλει στην τηλεόραση ότι ο τάδε είναι κάθαρμα. Όλα ήταν καλότατα παιδιά με χρυσές καρδούλες – και όλοι μαζί ήταν μια αγαπημένη οικογένεια! Το αποκορύφωμα, δε, της υποχρεωτικής στην πλειοψηφία, προοδευτικής συνείδησης των καλλιτεχνών ήταν ότι παντού εμφανίζονταν ως υπέρμαχοι των κοινωνικών δικαιωμάτων – εκτός από τις ταμπέλες, τις αφίσες, το που και πόσο μεγάλο θα μπει το όνομα («και χάρη σου κάνω!») και κυρίως τους μισθούς.

Ο ολοκληρωτισμός της σκηνής, ο απάνθρωπος ανταγωνισμός, οι αχαλίνωτες φιλοδοξίες, όλα δίχως μέτρο υπήρξαν κι αυτές μια από τις πολλές αιτίες του «ήξερα αλλά δεν μιλούσα και φταίει η Υπουργός».

Η απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης επισκίασε το αντικείμενο των καταγγελιών και όλα ξαφνικά επικεντρώθηκαν στο αν έπρεπε ή όχι να παραιτηθεί η Υπουργός Πολιτισμού. Κανένα ενδιαφέρον για τα θύματα, καμιά συμπόνια για το νέο μαρτύριο στο όποιο υποβάλλονται με τον βιασμό της δημοσιοποίησης ιδιωτικών τραυμάτων, καμιά κουβέντα, σκέψη ή πρόταση για το πώς μπορεί η κοινωνία να αντιμετωπίσει αυτές τις απάνθρωπες συμπεριφορές ή πώς η πολιτεία μπορεί να λάβει τα απαραίτητα μέτρα ώστε τέτοια φυράματα να μην λαμβάνουν δημόσια αξιώματα.