Αντίθετα από τους παραδοσιακούς κληρικούς, που βυθισμένοι στις ουράνιες τοξίνες τους προτιμούν να αναζητούν την ομολογία πίστης στον τσίγκινο ήχο του περιφερόμενου δίσκου, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος Λενής μετράει τις αντοχές του εξουθενωμένου εκκλησιάσματος με διαδικτυακά hits.

Αντίθετα από τους παραδοσιακούς κληρικούς, που βυθισμένοι στις ουράνιες τοξίνες τους προτιμούν να αναζητούν την ομολογία πίστης στον τσίγκινο ήχο του περιφερόμενου δίσκου, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος Λενής μετράει τις αντοχές του εξουθενωμένου εκκλησιάσματος με διαδικτυακά hits. Την περασμένη Δευτέρα, γιορτάζοντας πανηγυρικά τα πέντε χρόνια από την παρθενική του εμφάνιση στο «Ίντερνετ», σημείωσε μάλιστα με άφατη ικανοποίηση ότι μέχρι στιγμής ο αριθμός των ηλεκτρονικών επισκεπτών του «έχει ανέλθει στο ύψος των 844.128 “χτυπημάτων”».

Σίγουρα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα έχει έναν καλό λόγο να τον ζηλεύει, μια και, όπως δήλωσε πρόσφατα με κάποια ανεπαίσθητη μελαγχολία, «αν είχα την κρίσιμη εποχή του ’90 τη δυνατότητα επικοινωνίας που μου δίνει το Διαδίκτυο, πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα».

Στο 75ο έτος του πολύκροτου βίου του ο ακραίος ιεράρχης δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον ρόλο του ποιμένα και του σκληρού κομματάρχη και, όπως το πάει, ένα είναι σίγουρο: ότι έχει ήδη προλάβει να απαντήσει στην απορία του μακαριστού και πληθωρικού Σεραφείμ, ο οποίος φέρεται να του είχε πει κάποτε: «δεν ξέρω ποιος γεννήθηκε πρώτος: ο διάβολος ή εσύ!».

Ύμνος στον φονιά

 Όσοι αναρωτιούνται πώς ακριβώς συνέβη και η Χρυσή Αυγή απέκτησε ξαφνικά έναν δημόσιο υπερασπιστή, ο οποίος αποφάσισε, υπεξαιρώντας χρόνο από τις θρησκευτικές περιπλανήσεις, να παρεμβαίνει καθημερινά στην τρέχουσα ιστορία, μάλλον αγνοούν δύο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή του: τη συμμετοχή του στην ίδρυση και την πορεία της Μοναστικής Αδελφότητας «Χρυσοπηγή» και τη θητεία του στα χρόνια της χούντας (από το 1968 μέχρι το 1976) στη θρησκευτική υπηρεσία της πάλαι ποτέ Ελληνικής Χωροφυλακής, με τον βαθμό του ταγματάρχη.
Με το θάρρος του άδολου ομοϊδεάτη, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ορμηνέψει πατρικά τους χρυσαυγίτες λέγοντας τις προάλλες:

«Στην αρρωστημένη σήμερα και παρακμάζουσα Δημοκρατία μας δεν είσθε βέβαια μια “Μαύρη Νύχτα!”. Εάν όμως βελτιωθείτε, εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στυλ, που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε δηλαδή, μπορείτε να καταστείτε μια γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πια Πολίτη και μια ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα, όπου οι κλέφτες ευδοκιμούν και κάποιοι Υπουργοί των Οικονομικών τους προστατεύουν, με το να εξαφανίζουν τις λίστες των υπόπτων και εν ταυτώ, χωρίς αιδώ, να ισχυρίζονται δημοσίως, ότι έχασαν το CD, δηλ. τη λίστα Λαγκάρντ!».

Απολύτως φυσιολογικά, για εκείνους που γνωρίζουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, χοροστάτησε στην κηδεία του αμετανόητου χουντικού και ψυχρού δολοφόνου Ν. Ντερτιλή στις 31.1.2013 και εκφώνησε σε ατμόσφαιρα αποθέωσης τον επικήδειο για τον φίλο του.

Ο Αμβρόσιος, που παρομοίασε τον θανόντα με τον Σωκράτη και τον Κολοκοτρώνη (!!!) βάζοντας σε δεινή δοκιμασία τα κόκαλά τους, αναφέρθηκε με γενναιοδωρία στον στρατηγό, που υπέμεινε ως χριστιανός και Έλληνας μάρτυρας 38 χρόνια στη φυλακή και, σύμφωνα με την εφημερίδα «Στόχος», η ομιλία του «διακοπτόταν από συνεχή χειροκροτήματα των παρόντων με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Ελληνόψυχος Δεσπότης να παρακαλέσει τον κόσμο να χειροκροτήσει τον Στρατηγό εκτός ναού, “διότι οι δημοσιογράφοι θα με κατασπαράξουν”, όπως χαρακτηριστικά είπε ο σεβασμιώτατος!…».

Η θεματολογία του ποικίλλει: Από τον προσφιλή «μασόνο Σημίτη» μέχρι τον Σάκη Ρουβά για το τραγούδι στη Γιουροβίζιον. Κι από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, που δεν κάλεσε τον αρχηγό της Χ.Α. Ν. Μιχαλολιάκο στην Προεδρία μετά τις εκλογές, στον… αγαπημένο του στόχο, τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που δεν παντρεύτηκε στην εκκλησία.

Τελευταία, ξαναχτύπησε και, με αφορμή το πρόσφατο Συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», κατηγόρησε με παλιομοδίτικο μένος τους ιεράρχες που πήραν μέρος ότι απενοχοποίησαν τους κομμουνιστές για τα εγκλήματά τους (σ.σ.: το blog του γέμισε με φωτογραφίες εποχής σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών!) και ότι έβλαψαν την Εκκλησία.

«Ατυχώς» βασανιστές

Το 1955 ο 15χρονος τότε Αθανάσιος Λενής γνώρισε στην Πάτρα έναν νεαρό κατηχητή από την Ηλεία, που έμελλε να αλλάξει την πορεία της ζωής του: τον κατοπινό μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο Καρούσο.

Οι δύο τους επικοινωνούν συστηματικά και δυο χρόνια αργότερα, όταν ο Καλλίνικος, διάκονος πλέον, τοποθετείται στον ναό της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη, γνωρίζει έναν 17χρονο μαθητή του Λεοντείου, ψάλτη στον ναό, τον Χρήστο Παρασκευαΐδη – τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ο πατέρας του «μικρού Χρηστάκη», όπως τον φώναζαν όλοι, ονειρευόταν να τον δει με την τήβεννο της Νομικής, όμως ο Καλλίνικος τον πείθει να ακολουθήσει εκκλησιαστικό δρόμο και λίγο αργότερα, το 1959, οι τρεις τους συναντιούνται στην άρτι συσταθείσα μοναστική κοινότητα της «Χρυσοπηγής».

Η εξέλιξή τους στην ιεραρχία είναι ραγδαία. Το 1974 ο Βενιαμίν της τρόικας αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος εκλέγεται μητροπολίτης Δημητριάδος, τον επόμενο χρόνο ο Καλλίνικος τιτουλάριος μητροπολίτης Ρωγών και διευθυντής της νευραλγικής Αποστολικής Διακονίας και το 1976 έρχεται η σειρά του Αμβρόσιου, του… «ατακτούλη» κατά Καλλίνικο, που τοποθετείται τιτουλάριος μητροπολίτης Ταραντίου και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου.

Ο χειροτονητήριος λόγος του προκαλεί σάλο, καθώς ο Αμβρόσιος, που έχει αποκτήσει το παρατσούκλι «Ο χωροφύλακας», απευθυνόμενος στους παλιούς φίλους από τα Σώματα Ασφαλείας που είχαν καταδικαστεί για βασανισμούς στα χρόνια της δικτατορίας, αναπέμπει «θερμόν εν Κυρίω ασπασμόν προς όλους εκείνους τους αγαπητούς μου αξιωματικούς και οπλίτας της Ελληνικής Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων οι οποίοι την στιγμήν ταύτην, συνεπεία οιουδήποτε ατυχούς συμβάντος εν τη ασκήσει του υπηρεσιακού τους καθήκοντος, εστερήθησαν των αγαθών της υγείας και της ελευθερίας»!

Το 1978 είναι η χρονιά που ο Καλλίνικος εκλέγεται στη Μητρόπολη Πειραιά, ο Αμβρόσιος στα Καλάβρυτα και η «τρόικα» της «Χρυσοπηγής» εργάζεται μεθοδικά για την προώθηση των θέσεών της. Η προσπάθεια απογειώνεται το 1994 με την εκλογή Χριστόδουλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, όταν ο Αμβρόσιος ακούστηκε να ανακράζει «Νενικήκαμεν!».

Με την αποχώρηση του Καλλίνικου το 2005 και τον θάνατο του Χριστόδουλου που ακολούθησε, η τρόικα τυπικά έπαψε να υπάρχει. Προηγουμένως όμως – όπως παλιά στη Μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων, όπου έμειναν αξέχαστα τα ιερά τραπεζώματα με αστακομακαρονάδες – πρόλαβε να «διαπρέψει» σε σειρά ηθικών μετώπων, όπως η μάχη των ταυτοτήτων και τα παραεκκλησιαστικά – παραδικαστικά κυκλώματα.

Όποιος τον θεωρεί γραφικό απολίθωμα κάνει λάθος. Ο – πάντα πρόθυμος στις προσκλήσεις ισχυρών οικονομικών παραγόντων – Αμβρόσιος, που υψώνει τα ακροδεξιά λάβαρα από το «ιντερνετικό μετερίζι του θείου λόγου», τελευταία ανυπομονεί.

«Με αγωνία αναμένουμε την διάδοχο κατάσταση» λέει ο ίδιος, αλλά, όπως ξεκαθαρίζει, «ως blogger μόνο». Μην παίρνουν κι αέρα όσοι ορέγονται τη Μητρόπολη…