Γράφει ο  Sakis Lykos

Τι είναι ο Ντούτσε; Η άνοδος του Ιταλικoυ φασισμού.. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται,αλλά είναι η συλλογική μας μνήμη. Πρέπει να ανατρέχουμε στη χρονογραμμή της για να αποφεύγουμε τα ίδια λάθη στα οποία η ανθρωπότητα έχει ξαναπέσει..

Γράφει ο  Sakis Lykos

Σε προηγούμενο post αναφέρθηκα στις καταλήψεις των εργοστασίων μετάλλου της Ιταλίας. Την περίοδο αυτή ακολουθεί η άνοδος του Ιταλικού φασισμού. Ας δούμε το χρονικό των γεγονότων όσο πιο σύντομα γίνεται. Την περίοδο της κατάληψης των εργοστασίων το 1920 ο Μουσολίνι ήταν γνωστός ώς διάσημος δημαγωγός, σοσιαλιστής συντάκτης εφημερίδας ο οποίος υποστήριζε τον πόλεμο.

Οι οπαδόι του ήταν μια πρώην ομάδα επαναστατών που έγιναν σοβινιστές και άλλους διάσπαρτους "μαχητές" που πίστευαν ότι είχαν αρνηθεί στην Ιταλία το δίκαιωμα κατοχής ενός μέρους της Αυστρίας και των παράλιων της Γιουγκοσλαβίας. Τον Μάρτιο του 1919 μερικές δεκάδες απο αυτούς σχημάτισαν το πρώτο fascio de combattimento (Φασιστική μονάδα μαχητών), αλλα πήγαν πολύ άσχημα στις εκλογές, ενώ οι εργάτες συγκρούονταν με τους εργοδότες και την κυβέρνηση.

Η τύχη του Μουσολίνι άλλαξε μετά την αποτυχία του κύματος καταλήψεων στα εργοστάσια. Ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός Τζολίνι ήθελε ένα αντίβαρο για να ελέγχει τέτοιου είδους εξεγέρσεις σαν αυτό της "Κόκκινης Διετίας". Ο Μουσολίνι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Η κυβέρνηση Τζολίνι και κάποιοι τομείς μεγάλων επιχειρήσεων του παρείχαν μυστικά κεφάλαια. Ο Υπουργός πολέμου εξέδωσε εγκύκλιο που συμβούλευε 60.000 αποστρατευμένους αξιωματικούς ότι θα πληρωνόταν το 80% των μισθών τους αν προσχορούσαν στα fasci. [Α Rossi "The Rise of Italian Fascism σελ 82,99"] Ο Τζολίνι σχημάτισε "κεντροδεξιό" κόμμα που τον Μάρτιο του 1921 του έδωσε 35 έδρες στη Βουλή. Σε αντάλλαγμα οι ένοπλες ομάδες του Μουσολίνι άρχισαν να επιτίθενται συστηματικά σε τοπικά κέντρα που είχε ισχύ η αριστερή πτέρυγα και τα συνδικάτα,αρχίζοντας απο την κοιλάδα του Πάδου όπου ήταν σε εξέλιξη απεργίες κολίγων (αγροτών) κατά των γαιοκτημόνων. Ομάδες 50-60 φασιστών έφθαναν με φορτηγά σε κάποιο χωριό, έκαιγαν το "σπίτι του λαού" των σοσιαλιστών, διέλυαν τις ομάδες περιφρούρησης των απεργιών και τιμωρούσαν τους αγωνιστές κτυπώντας τους και αναγκάζοντάς τους να πιουν καστορέλαιο. Κατόπιν έφευγαν γνωρίζοντας ότι η αστυνομία θα τους άφηνε άφθονο χρόνο για να απομακρυνθούν. Τα μέλη των σοσιαλιστικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων (άνθρωποι δεμένοι με τον τόπο τους και την δουλειά τους, διάσπαρτοι σε χωριά) σπάνια μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτές τις επιθέσεις . Οι φασίστες ένιωθαν απόλυτη ασφάλεια γνωρίζοντας οτι η αστυνομία θα ερχόταν πολύ μετά τις επιθέσεις και ήταν πρόθυμη "Να θεωρήσει τον φόνο άθλημα" [P.Spriano,The occupation of the Factories,Italy 1920-σελ 126-127]

Η μια επιτυχία των φασιστών έφερνε την άλλη . Οι φασιστικές ένοπλες ομάδες αυξήθηκαν απο 190 τον Οκτώβριο του 1920 σε 1.000 τον Φεβρουάριο του 1921 και σε 2.300 τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Το 1922 η "Εργατική συμμαχία" (μια ένωση όλων των συδικάτων της Ιταλίας) καλεί σε 3ήμερη απεργία μετά τις επιθέσεις στα γραφεία της στη Ραβένα. Όμως ήταν μια εποχή οικονομικής ύφεσης, με υψηλά ποσοστά ανεργίας και η απεργία δεν "έπιασε". Ενώ η χρηματοδότηση στο κόμμα του Μουσολίνι σύνεχισε απο το περιβάλλον της εργοδοσίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Και δέν ήταν μόνο η αστική τάξη που πίστευε πιά οτι ο Μουσολίνι θα έφερνε "τάξη" και σταθερότητα στη χώρα. Ο G.Garocci στο "Italian Fascism" (σελ 27) αναφέρει: "Με την εξαίρεση των κομμουνιστών και σχεδόν όλων των σοσιαλιστών, όλο το κοινοβούλιο, συμεριλαμβανομένων των αντιφασιστών δημοκρατών και των σοσιαλιστών της CGI, καλοσώρισε την κυβέρνηση Μουσολίνι με στεναγμό ανακούφισης, σαν το τέλος ενός εφιάλτη. Ο Εμφύλιος πόλεμος έλεγαν τελείωσε.

Ο Φασισμός έλπιζαν πως θα φερόταν επιτέλους νόμιμα" Στην πραγματικότητα ο εφιάλτης μόλις άρχιζε. Με τον Μουσολίνι στη κυβέρνηση τώρα η αστυνομία και οι φασίστες δρούσαν απο κοινού. Μαζί μπορεσαν να διαλύσουν συστηματικά τις εργατικές οργανώσεις. Για ένα διάστημα βέβαια η διακοσμητική πρόσοψη της δημοκρατίας διατηρήθηκε, αφήνοντας ακόμη και στους κομμουνιστές βουλευτές να εκφράζουν τις απόψεις τους μέσα στο κοινοβούλιο (όχι όμως έξω απο αυτό). Την πραγματική εξουσία πιά την κατείχε ο Μουσολίνι και όχι οι θεσμοί του Ιταλικού συντάγματος. Τώρα ο Μουσολίνι ήξερε ότι μπορούσε να διαπράξει τις όποιες ωμότητες χωρίς καμια συνέπεια και μετέτρεψε την Ιταλία σε ολοκληρωτικό καθεστώς με τον εαυτό του πανίσχυρο "Ντούτσε(=ηγέτη)". Η επιτυχία του Μουσολίνι προκάλεσε θαυμασμό στις κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης. Στον Βρετανό συντηρητικό Γουίνστον Τσόρτσιλ του άρεσε να εγκωμιάζει τον Μουσολίνι. [A.D. Harvey "Collision of Empire"-1994- σελ. 511]

Σύντομα εμφανίστηκαν πολλοί μιμητές των μεθόδων του Μουσολίνι. Μεταξύ αυτών ένα ανερχόμενο πρόσωπο μεταξύ των εθνικιστικών και αντισημιτικών κύκλων του Μονάχου: Ο Άντολφ Χίτλερ.. {Διδαχθείτε απο τα λάθη του παρελθόντος, αντιστοιχίστε τις εμπειρίες της Ιστορίας στο σήμερα και προσαρμόστε την στάση σας..} [Το κείμενο με τις παραπομπές είναι μια περίληψη των σημαντικότερων γεγονότων ώς την άνοδο του Ιταλικού φασισμού απο το βιβλίο του Κρίς Χάρμαν "Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου"]

(Τα κείμενα των "Ρεπόρτερ στο δρόμο" δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)