◆ Με την ευλογία του Βοριά κι αυτό το καλοκαίρι. Του επιμανούς ανέμου, που δεν πολυνοιάζεται για το ξεσήκωμα των υπολοίπων της πέτρας, μήτε για τα μισόκλειστα μάτια στο λογάριασμα των σκέψεων.

◆ Με την ευλογία του Βοριά κι αυτό το καλοκαίρι. Του επιμανούς ανέμου, που δεν πολυνοιάζεται για το ξεσήκωμα των υπολοίπων της πέτρας, μήτε για τα μισόκλειστα μάτια στο λογάριασμα των σκέψεων.
◆ Κι απέναντι στο λιοπύρι οι ξαπλωμένοι συντροφιά με τις καθιερωμένες φωνές των προστακτικών εγκλίσεων αφήνουν το προσδιορισμένο της καλοκαιρίας να συνεχίζεται.
◆ Στις μεγάλες πόλεις τα όρια ξεπέρασαν την ηλιθιότητα και τα κατασκευάσματα εκ του παρερμηνεύματος της ελευθερίας προερχόμενα, ασελγούν απροσχημάτιστα δίνοντας διά των πράξεων και του λόγου την αθλία εκφώνηση του ενεστώτος.
◆ Στην εμβροντησία οι ορισμοί ψάχνουν τον δρόμο τους και οι μέρες τρέχουν να προλάβουν τις νύχτες για να περνά και να χάνεται ο χτύπος στους λεπτοδείκτες.
◆ Η επικαιρότητα στο προφανές και η αρθρογραφία ανέμπνευστη καταπιάνεται στις λεπτομέρειες των δακρύων των παρουσιαστών της ονοματολογίας των βρεφών και της εκφοράς ανοήτου πολιτικής παρωχημένης παραγράφου.
◆ Αποπροσανατολισμός νηπιακής προσεγγίσεως εκ της πρωτοκολλημένης ευφυΐας, στη χώρα της ακατάφραστης νοημοσύνης της ευφράδειας, εις τας εκπομπάς σχεδιάσεως της πορείας του τόπου.
◆ Τα όμοια Του κοινού τόπου στους κοινούς τόπους!
◆ Και στους τρόπους η ευγένεια απεσύρθη εξαθλιωμένη ενώ στις σελίδες πεταμένες οι φράσεις συνθέτουν τα συμπεράσματα συλλαβίζοντας το απαύγασμα της ασυναρτησίας.
◆ Στους σχηματισμούς τα άλλα των αλλών έχουν πάρει τη μορφή ύψιστης επικοινωνίας και η πραγματικότητα επανάληψη θλιβερού κειμένου προλογίζει την απαγγελία.
◆ Κι ο ήλιος στα πανύψηλα.
◆ Η ανεμελιά στα καλοκαίρια της λιάζεται αφημένη στο μεγαλείο της. Και του τέττιγος το τραγούδισμα στο τζι ενώ στον ήχο η μιμητική γράφει το προσωνύμιο.
◆ Και Στο βλέμμα η αλμύρα διώχνει τ’ αυλάκια της.
◆ Πέρα στον ορίζοντα.

Mυογράφημα
 
Στην ανεβασιά του δρόμου. Φάνταζε στο κορύφωμα. Ένας μεγάλος βράχος. Σιδερόβραχος, πυρωμένος απ’ το λάλαρο, δουλεμένος γερά απ’ τον Βοριά που σκόνταφτε όπως κατέβαινε απ’ το παλιό βουνό. Ένα κάστρο στα ίχνη, πέτρες σκόρπιες, άξαχες, της φωτιάς με τα νερά στα σπλάχνα τους να δίνουν δρόμους στη ζωγραφιά.
Χώμα της αναπνοής, πραμάτειες στα ζωντανά, κόρες και γιοι, έρωτες να φεύγουν απ’ τα παράθυρα, τραγούδια στα στόματα, φωνές και κίνηση στην αναπόληση. Ζωή άλλη, στους τρόπους των ωραίων συνθέσεων, στη μυθολογία του περασμένου που κατακάθεται στο όνειρο καλοντυμένο.
Και στην κορφή. Να τρυπιέται το σύννεφο, να στάζει η βροχή, να βροντά ο θεός, να αστράφτει η οργή κι υποτακτική διακόνισσα στα στοιχειά η ματιά να υποκλίνεται παραμιλώντας προσευχές και ικετεύματα.
Χειμώνα – καλοκαίρι στα γραμμένα του μυαλού, όταν το βλέμμα ανηφορίζει στους υπερσυντέλικους της αναδρομής.
Στην αποβάθρα, στο πρώτο βήμα που ψάχνει στα σημειώματα το σημάδι.
Και το βλέμμα ξεχνιέται στην πέτρα που στέκεται.

Γεωμετρία

Διάσταση
Των γραμμών
Στη σχέση του όγκου
Και Του χώρου
Της οράσεως
Επιπέδων
Συνταιριάσματα
Στη μεγάλη επιφάνεια
Της εφαπτομένης ευθείας
Αποχρώσεως εμμετρία
Στη ραφή
Στο κέντημα
Της πέτρας
Και στη μολυβιά
Το ακρόπρωρον
Τετράδιο Ο ουρανός
Κι Έγραψε τα αδιάβαστα