Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Η ορφανή εξέδρα των επισήμων και η γενικευμένη αποδοκιμασία των πολιτειακών παραγόντων στην εθνική μας επέτειο πυροδότησε μια σειρά επίκαιρων σχολίων που αγνοούν ασυγχώρητα την Ιστορία.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Η ορφανή εξέδρα των επισήμων και η γενικευμένη αποδοκιμασία των πολιτειακών παραγόντων στην εθνική μας επέτειο πυροδότησε μια σειρά επίκαιρων σχολίων που αγνοούν ασυγχώρητα την Ιστορία. Μια ιστορία συγκλονιστικά μοντέρνα αν αναλογιστούμε πόσες ομοιότητες έχει η κρίση που ζούμε σήμερα στη χώρα μας με την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τότε που γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο ναζισμός, με αποτέλεσμα την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Παρόμοιο κλίμα πολιτικής ασάφειας και δυσπιστίας, σοβαρότατη κρίση θεσμών, οικονομικό αδιέξοδο και ένας λαός σε απόλυτη χρεοκοπία. Οι Γερμανοί, οι μεγάλοι ηττημένοι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σύρθηκαν σε μια εξευτελιστική συνθήκη από τους νικητές χάνοντας, εκτός από την εθνική κυριαρχία τους, και κάθε αίσθημα κοινωνικής αξιοπρέπειας. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, κατάφορα άδικη και εξοργιστικά εκδικητική απέναντι στον ηττημένο λαό, τον υποχρέωνε σε αιματηρές θυσίες χωρίς καμιά υπόσχεση μέλλοντος. Τα μόνα λουλούδια που μπορούσαν να ανθίσουν σε μια τέτοια απόλυτη ξηρασία ήταν τα «άνθη του κακού». Διότι ο Χίτλερ είναι αμφίβολο αν θα ανέβαινε ποτέ στην εξουσία εάν δεν εκμεταλλευόταν δημαγωγικά αυτό το αίσθημα της αδικίας διαστρέφοντας πικρές αλήθειες στις μπυραρίες του Μονάχου. Τουλάχιστον, όμως, η Γερμανία υπέστη αυτήν την ταπείνωση, αφού προηγουμένως είχε συμπρωταγωνιστήσει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ η Ελλάδα σύρεται σε μια εξίσου εξευτελιστική μνημονιακή συνθήκη κατηγορούμενη απλώς για δημοσιονομική ολιγωρία, αφελή υπερχρέωση και ψευδεπίγραφη ευημερία. Είναι προφανές ότι επελέγη ως παράδειγμα «φρονιματισμού» για μεγαλύτερες χώρες με ανάλογα προβλήματα και ότι υφίσταται προειδοποιητικά τιμωρίες που δεν αναλογούν ούτε στο μέγεθος των αμαρτημάτων της ούτε στη ζημιά που αυτά μπορούν να προκαλέσουν στους εταίρους της. Στην τιμωρητική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας πρωταγωνιστεί ακριβώς η χώρα εκείνη που έζησε στο πετσί της τα δεινά της αντεκδίκησης και γεύτηκε επώδυνα τους δηλητηριώδεις καρπούς της. Μια τέτοια χώρα θα έπρεπε να είναι η πρώτη συνήγορος στα εθνικά δίκαια της Ελλάδας και η πρώτη αρωγός στην οικονομική της ανόρθωση. Και είναι παράξενο που δεν το πράττει ενώ γνωρίζει ότι η ίδια σώθηκε μόνο μετά την καθυστερημένη, έστω, βοήθεια των Συμμάχων, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν φοβάται, άραγε, την εκδικητική επανάληψη της Ιστορίας; Δεν σκέφτεται ότι το μνημόνιο μπορεί να οδηγήσει σε εθνικιστικές εκτροπές που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν; Μπυραρίες έχει πολλές και η Αθήνα.