Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Το έχουμε γράψει και θα το ξαναγράψουμε διότι στη χώρα μας υπάρχει πρόβλημα, κυρίως με το αυτονόητο: κανένας δεν μπορεί να θέτει κανόνες και «πρέπει» στις αντιδράσεις του κοινού που παρακολουθεί ένα θέαμα ή ακρόαμα.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Το έχουμε γράψει και θα το ξαναγράψουμε διότι στη χώρα μας υπάρχει πρόβλημα, κυρίως με το αυτονόητο: κανένας δεν μπορεί να θέτει κανόνες και «πρέπει» στις αντιδράσεις του κοινού που παρακολουθεί ένα θέαμα ή ακρόαμα. Κάθε σφύριγμα, γιουχάισμα, μαξιλάρωμα (στα παλαιότερα ευρωπαϊκά θέατρα), ακόμα και υβριστικός χαρακτηρισμός (π.χ. προς τη Μαρία Κάλλας στη Σκάλα του Μιλάνου) ούτε μπορεί να αποφευχθεί ούτε οφείλει να μπει σε νόρμες και κανόνες. Κονσερβαρισμένο κοινό δεν υπάρχει. Δεν υπήρχε ούτε στην αρχαιότητα.

Έχω ακούσει τον αείμνηστο φίλο, ποιητή και κριτικό θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη να λέει ότι όλες οι αντιδράσεις του κοινού είναι θεμιτές, ακόμα κι εκείνες που ξεφεύγουν από τα όρια της κοσμιότητας. Και τα έλεγε αυτά ένας αληθινός διανοούμενος και τζέντλεμαν.

Αυτά, για να τελειώνουμε με τα ηθικοπλαστικά και αρχοντοχωριάτικα «πρέπει», με τα οποία μας βομβαρδίζουν ένα σωρό αυτόκλητοι κριτές του πνευματικού επιπέδου μας, αποκαλώντας το συνήθως απαθές ελληνικό κοινό περίπου ως «κάφρους». Τίποτα απολύτως δεν «πρέπει» στην τέχνη. Ούτε καν η υπεράσπισή της. Αυτό, εξυπακούεται, δεν σημαίνει ότι ένας δυσαρεστημένος θεατής μπορεί να δείρει ή να πυροβολήσει τον καλλιτέχνη! Ούτε να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του διπλανού του. Όπως αυτονοήτως ισχύει εκτός θεατρικών ή συναυλιακών χώρων, σύμφωνα με τον κοινό ποινικό κώδικα.

Η οργανωμένη και από πρόθεση προσέλευση θεατών σε ένα θέατρο ή σε μια συναυλία με σκοπό να επιτεθούν στον καλλιτέχνη είναι ακραίο σημείο μιας πολύ ταραγμένης εποχής. Οι επιθέσεις εναντίον του Γιώργου Νταλάρα δεν ήταν καλλιτεχνικές. Ήταν βεβαίως πολιτικές. Και αποτέλεσμα της τηλεοπτικής δικτατορίας που μας κυβερνά. Τόσο ο ίδιος με τις συναυλίες αλληλεγγύης όσο και αυτοί που του επιτέθηκαν το έκαναν για διαφημιστικούς λόγους. Ο Νταλάρας για να περάσει για πολλοστή φορά τα (όποια) δικά του μηνύματα, οι επιτιθέμενοι για να τους δείξει, επίσης, η τηλεόραση. Κανένα από τα δύο μέρη δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Διότι δεν είδα ούτε τον Μητροπάνο ούτε τον Μητσιά ούτε την Τσανακλίδου (και πολλούς άλλους) να διαφημίζονται τόσο πολύ ή να τρώνε καρέκλες, γιαούρτια και νεράντζια και να τους φυλάνε τα ΜΑΤ επειδή έκαναν δωρεάν συναυλίες. Την περίπτωση του Νταλάρα κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν επιτηδείως. Κακώς. Άσχετα αν ο ίδιος έχει βάλει το χεράκι του όχι – εξυπακούεται και πάλι – με το έργο του, αλλά με τις αμετροεπείς δηλώσεις του.

ΥΓ.: Δεν ήταν μαγκιά (όπως διάβασα) να παραμείνεις επί σκηνής και να τρως καρέκλες. Ήταν απλώς επικίνδυνο. Όπως επικίνδυνη είναι η θέα μιας σπασμένης κιθάρας, όποιος κι αν την κρατά.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.