Της Φωτεινής Μπάρκα

Στην προεκλογική περίοδο οι πολιτικοί προστρέχουν στους ανθρώπους του πολιτισμού. 

Της Φωτεινής Μπάρκα

Στην προεκλογική περίοδο οι πολιτικοί προστρέχουν στους ανθρώπους του πολιτισμού. Έχουν ανάγκη το κύρος τους, αποζητούν την αποδοχή τους. Οι φωτογραφίες βγαίνουν χαλαρές, σαν σε γιορτή, καθόλου «στημένες» και γι’ αυτό «πουλάνε». «Ποιοι πήγαν» είναι η ερώτηση που κυριαρχεί. Όχι τι ελέχθη, αλλά ποιοι έδωσαν το «παρών». Η μάζωξη των ανθρώπων του πολιτισμού και των τεχνών είναι πλέον επιβεβλημένη για κάθε υποψήφιο που σέβεται τον προεκλογικό του αγώνα. Πόσω μάλλον για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, που θήτευσε και δύο φορές στο υπουργείο Πολιτισμού. Τους προσκαλεί με άλλον «αέρα», γιατί γνωρίζονται παλαιόθεν.

Δεν μπορώ να ξέρω αν έμειναν ικανοποιημένοι όσοι γέμισαν ασφυκτικά την προηγούμενη εβδομάδα το αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη από την ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου με τίτλο «Από το νέο πρόγραμμα και τη δανειακή σύμβαση στο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας». Πάντως για πολιτισμό και τέχνη δεν μίλησαν καθόλου. Για πολιτιστική πολιτική, ούτε λόγος. Σήμερα, βέβαια, είναι και δικαιολογημένοι. Η χώρα περνάει δύσκολα, αυτά είναι πολυτέλειες…

Όντως ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είχε σκοπό να μιλήσει για το πολιτιστικό του όραμα. Δεν το είχε κάνει τόσα χρόνια στο υπουργείο Πολιτισμού, θα το κάνει τώρα; Ζήτησε όμως από το λαμπερό ακροατήριό του να «σταθεί δίπλα» του, να συγκροτήσει «μια μεγάλη ομάδα εργασίας, μια εθνική επιτροπή για την ανασυγκρότηση», όπως είπε, ως «συμβουλευτικό όργανο» που θα μπορούσε να συνομιλεί απευθείας μαζί του…

Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσοι το πήραν τοις μετρητοίς. Υποψιάζομαι δε ότι μάλλον ήταν προετοιμασμένοι ν’ ακούσουν μεγαλοστομίες. Οπότε γιατί πήγαν; Διότι αισθάνθηκαν κολακευμένοι από την πρόσκληση; Διότι το savoir vivre δεν τους επιτρέπει να αρνηθούν; Από καθαρή περιέργεια; Επειδή σ’ αυτές τις εκδηλώσεις βγαίνουν «ειδήσεις»; Ή μήπως επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και καλό είναι να μας βλέπουν;

Κι όμως δεν το έχουν ανάγκη. Όσο ωραία κι αν ήταν η ατμόσφαιρα, το ερώτημα που κυριαρχούσε στην οθόνη προσγείωνε και τον πιο ρομαντικό στην ωμή πραγματικότητα: «ποια μπορεί να είναι η συμβολή των διανοούμενων στην προσπάθεια να είναι οριστική η υπέρβαση της κρίσης και η ανάκτηση της εθνικής αυτοδυναμίας;». Τόμπολα!