Υπέρ της ανάγκης ενός Plan Β που περιλαμβάνει τη στάση πληρωμών προς τους δανειστές και την έξοδο από το ευρώ επιχειρηματολογεί εδώ και αρκετούς μήνες ο Αλέκος Αλαβάνος και το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης.

Στην προσπάθεια τεκμηρίωσης και στήριξης της θέσης αυτής, ο Αλέκος Αλαβάνος αναδεικνύει μια πτυχή που δεν έχει διερευνηθεί μέχρι σήμερα, ωστόσο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: τη σύνδεση του μεταναστευτικού με το ευρώ.

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής διενήργησε δική του έρευνα, που δεν έχει βέβαια επιστημονικό χαρακτήρα, και την παρουσίασε χθες σε σχετική εκδήλωση με τίτλο «Ευρώ και Μετανάστευση – Απόπειρα Προβληματισμού», που εντάσσεται στον κύκλο συζητήσεων του Μετώπου για την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.

Για τις ανάγκες της έρευνας διαμορφώθηκε ερωτηματολόγιο με τρεις ερωτήσεις κι εναλλακτικές απαντήσεις. Πεντακόσιοι μετανάστες κλήθηκαν τον περασμένο μήνα να απαντήσουν αν επέλεξαν την Ελλάδα ως χώρα διαμονής λόγω του νομίσματος και αν θα παρέμεναν ακόμη και αν είχε δραχμή. Την παρουσίαση των ευρημάτων της έρευνας ακολούθησε συζήτηση με τον νομικό Δημήτρη Μπελαντή, ο οποίος ανέλυσε τη μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. με έμφαση στον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ και τη Συνθήκη Σένγκεν, τον επιστημονικό συνεργάτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Αποστόλη Καψάλη, ο οποίος έθιξε το ζήτημα των μεταναστών σε σχέση με την εργασία και την άνοδο της Άκρας Δεξιάς, και τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος παρουσίασε μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα «ευρωζώνη και μετανάστευση».

Πόλος έλξης…
Σύμφωνα με τους διοργανωτές της εκδήλωσης, στόχος ήταν να αρχίσει να φωτίζεται το κατά πόσο το σκληρό νόμισμα συμβάλλει στο να αποτελεί η Ελλάδα πόλο έλξης μεταναστών, παρόλο που για τους περισσότερους δεν είναι η χώρα προορισμού, αλλά η «πύλη» προς τη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη. Η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, δέχεται περίπου το 90% της εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων εγκλωβίζεται στη χώρα λόγω των ευρωπαϊκών συνθηκών και κανονισμών για το άσυλο. Όμως, για τους συντελεστές της έρευνας έχει μια ιδιαίτερη σημασία το ότι από τις βαλκανικές χώρες της Ε.Ε. δεν επιλέγεται ως χώρα διέλευσης η Βουλγαρία, αλλά η Ελλάδα της βαθιάς κρίσης. Επίσης, δεν επιλέγεται ως χώρα προσωρινής παραμονής η Τουρκία, που έχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και δυνατότητες απασχόλησης, έστω και μη νόμιμης. Επομένως, θεωρούν ότι αυτό που τη διαφοροποιεί είναι το σκληρό νόμισμα.

Επισημαίνεται ταυτόχρονα ότι η μη πολιτική διέξοδος στο ζήτημα διαμορφώνει έδαφος για πολιτική εκμετάλλευση από την Ακροδεξιά, ενώ από την κυβέρνηση το ζήτημα χρησιμοποιείται ιδεολογικά με τη μετατροπή του σε ζήτημα ασφάλειας. Η λύση που προτείνεται είναι «μια Ελλάδα που δεν θα αποτελεί χώρα εγκλωβισμού/παραμονής, γιατί δεν θα έχει ούτε το σκληρό νόμισμα ούτε θα εφαρμόζει τις ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά θα διευκολύνει οικονομικά και διπλωματικά όσους θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη».