Φυλλομετρούσα τις προάλλες, που ήμουν (όλως αναιτίως!) λιγάκι μελαγχολικός, το «Ημερολόγιο του 2013» που εξέδωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ…

Φυλλομετρούσα τις προάλλες, που ήμουν (όλως αναιτίως!) λιγάκι μελαγχολικός, το «Ημερολόγιο του 2013» που εξέδωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ – ένα ημερολόγιο γεμάτο με ζωγραφιές, σκίτσα, γελοιογραφίες και στιχουργήματα του πιο αμίμητου παραμυθά και σατιρικού της νεοελληνικής δημοσιογραφίας: του Μέντη Μποσταντζόγλου. Με την καλπάζουσα ανορθογραφία, τις ετοιμόρροπες ασυνταξίες και τη ρακένδυτη μυξοκαθαρεύουσα, ο Μποστ έστησε, κατ’ αναλογία προς τα σκίτσα του, ένα σπαρταριστό ομοίωμα του νεοελληνικού δημόσιου βίου: ανορθόγραφο στις επιδιώξεις του, ασύντακτο στην προοπτική, βαρύ στο ύφος και ξυπόλητο στο ήθος. Το δυστύχημα είναι ότι έτσι παραμένει ακόμα και αυτός (ο δημόσιος βίος) και ο πιστός του καθρέφτης, η δημόσια διοίκηση. Η έκδοση είναι λοιπόν (και συγχωρέστε μου τον μιμητικό αλληθωρισμό) αληθώς επαιτειακή…  Στα χρόνια της ντοπαρισμένης κούρσας προς την ποθούμενη ευημερία, είχαμε ξεχάσει, βλέπετε, τα λιμασμένα και ραχιτικά παιδιά της αιώνιας μητέρας Ελλάδος: τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα… Τώρα που ξαναβρίσκουμε ολοένα και συχνότερα αυτά τα ορφανά της στατιστικής στους άθλιους δρόμους και στα σκουπίδια, σε ταμεία αδειανά και στις ουρές όπου συρρέουν για ένα ψωραλέο βοήθημα τα εργατικά αποκαΐδια, τώρα το βλέμμα του Μποστ σαν να γίνεται πιο βαθύ, πιο καθαρό, πιο εμπαικτικά πονετικό – αν μπορώ να το θέσω έτσι.  Μια Ελλάδα ασθμαίνουσα και ξεθεωμένη, σαν οίκος αντοχής υπό κατάρρευσιν, είναι και πάλι παρούσα, μ’ ένα κουτσό άλμα, από την προδικτατορική περίοδο που εικονογραφεί ο Μποστ ώς τις μέρες μας. Οι υπουργοί μας, ίδια στουρνάρια όπως και τότε, ξαναβγαίνουν στη γύρα με το δισάκι της επαιτείας και εισπράττουν, αντί για παρά, λοιδορίες και προσβολές. Οι φίλοι μας οι Γερμανοί νοιάζονται μόνο, όπως και τότε, να σπρώξουν τα απόβλητα των πολεμικών τους βιομηχανιών στον Νότο, αλλά τι να κάνουμε… έτσι είναι ο Μερκελντιλισμός (θα ’λεγε σήμερα ο Μποστ) στη νεοφιλελεύθερη εποχή. Γι’ αυτό και, απλώνοντας το μακρύ κοκαλιάρικο χέρι του Πειναλέοντα από τη χθεσινή Βόννη στο σημερινό Βερολίνο, σπεύδει να μας παρηγορήσει: η γερμανική οικονομία νικά κι όλα τα κακά σκορπά…  Σε ένα μονάχα φοβάμαι πως έπεσε έξω ο Μποστ. Εκείνη η παρωδία του, των Νιμπελούνγκεν, η «τετραλογία των τσιμπολογούνγκεν», επειδή τα πράγματα αγρίεψαν και πολλοί απελπισμένοι αντί τσιμπολογήματα θέλουν δαγκωνιές, κινδυνεύει να εκτραπεί σ’ άλλον ήχο και ν’ ακουστεί ως τετραλογία των κουμπουρολούμπεν…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.