search
ΤΡΙΤΗ 11.11.2025 12:39
MENU CLOSE

Χάρις Αλεξίου. Είμαι πιο αλάνι από το χρυσό πλαίσιο που με περιβάλλει

03.04.2013 12:33

Η δημοφιλής τραγουδίστρια μιλά για λάθη που μετάνιωσε και πάθη που συντηρεί

Η Χάρις Αλεξίου θα τραγουδά κάθε Τετάρτη και Πέμπτη έως το τέλος Απριλίου στο Gazarte.

Στον Φώτη Απέργη
Ημ.δημοσίευσης: Σάββατο 6 Απριλίου 2013
 
Ούτι, νταρμπούκα, μαντολίνο, κλαρίνο, πιάνο, μπεντίρ, ντέφια, σαξόφωνο, ταμπούρο, στάμνα, νταούλι, χακόν… Και μόνο τα ονόματα των οργάνων ν’ ακούσεις, σου ανάβουν το κέφι. Πόσω μάλλον όταν ξέρεις ότι τα παίζουν έξι διαλεχτοί μουσικοί και ότι ανάμεσά τους, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη έως το τέλος Απριλίου στο Gazarte, τραγουδά η Χάρις Αλεξίου. Καθισμένη τώρα στο σαλόνι της, σε μια ωραία μονοκατοικία στη Φιλοθέη, που είναι απ’ έξω πιο αυστηρή από την ίδια, μιλάει για τη χαρά που της δίνει η σύμπραξη αυτή:
 
Σαν να φεύγει κάτι επίσημο από τη μέση και μου ανοίγει τη διάθεση να τραγουδήσω όπως για τους φίλους μου. Μου δίνει ελευθερία ο μικρός χώρος.

 
Είναι αυτή η ελευθερία που ανταλλάξατε για χρόνια με καλύτερα μεροκάματα;
Αυτό είναι αλήθεια. Οπως επίσης και ότι το μεγάλο κοινό μού δημιουργεί την υποχρέωση να πω τις επιτυχίες μου, τα τραγούδια δηλαδή που το έφεραν κοντά μου. Μπροστά στο μικρό κοινό δεν νιώθω έτσι. Ούτως ή άλλως όμως, αυτή την εποχή θέλω να τραγουδώ ακούγοντας την ανάσα του κόσμου. Και θέλω κάτι από τη φλόγα του δημοτικού, του ανατολίτικου τραγουδιού. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μ’ αρέσουν, αλλά στους μεγάλους χώρους αυτολογοκρίνομαι. Σκέφτομαι, εδώ δεν είμαστε στην παρέα, κάνουμε τη δουλειά μας όπως πρέπει. Ε, αυτό μου κόβει κάπως τις φτερούγες.
 
Δεν σας έχουν πει ότι ο κόσμος αυτήν ακριβώς την αίσθηση τής παρέας προτιμά;
Κι όμως, υπάρχουν άλλοι τόσοι που λένε ακριβώς το αντίθετο. Και οι καλλιτέχνες είμαστε πολύ ανασφαλείς άνθρωποι…
 
Η ανασφάλεια μεγαλώνει με τα χρόνια;
Οχι. Με τον καιρό βλέπω πιο απλά τα πράγματα. Αυτό πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης. Γιατί μόνο όταν τον βλέπεις να φλέγεται, να μη φυλάγεται, το ευχαριστιέσαι και εσύ.
 
Κάτι που σας φαινόταν βουνό και το απομυθοποιήσατε;
Το Μέγαρο. Οταν επρόκειτο να εμφανιστώ εκεί, σκεφτόμουν ότι πρέπει να βρω κάποια άλλα τραγούδια, όχι τα δικά μου. Προσπαθούσα να γίνω μια άλλη. Γιατί μες στον χαρακτήρα μας έχουμε κάτι που μας κάνει να υποτιμάμε την καταγωγή μας, να ντρεπόμαστε λίγο γιατί είμαστε από επαρχία, γιατί υπήρξαμε φτωχά παιδιά. Είναι ο φόβος του πώς θα μας δουν οι άλλοι. Ομως, κάποτε ωριμάζουμε και αυτές οι σκιές ξεθωριάζουν.
 
Σ’ ένα από τα τελευταία του τραγούδια ο Ρασούλης λέει: «Κάνει λάθη όποιος έχει πάθη». Πείτε μου ένα λάθος σας που έχετε μετανιώσει κι ένα πάθος σας που διαρκεί.
Το πάθος μου είναι ότι θέλω να είμαι ερωτευμένη με τα πάντα. Οταν τελειώνει ένας έρωτας για κάτι που κάνω, γίνομαι ο χειρότερος άνθρωπος. Το πετάω αμέσως. Και τα λάθη που έχω κάνει, μάλλον αυτό τα έχει προκαλέσει. Ευτυχώς όμως βρίσκω ακόμα πολλά για να γεμίζω τον χρόνο μου. Μπορεί κάποια στιγμή να νιώσω αρκετά μόνη, αλλά δεν θέλω να το δραματοποιώ κιόλας. Ενα τέτοιο βράδυ, μοναχικό, είπα στον εαυτό μου τι κάθεσαι, έχεις τόσους φίλους. Πιάσε το τηλέφωνο! Ομως, όποιος ερχόταν στο νου μου, θα ήταν μάλλον χειρότερα από μένα. Και είπα, δεν βλέπεις καλύτερα καμιά ταινία…
 
Η ψυχανάλυση σας βοήθησε να αντιμετωπίζετε διαφορετικά τα πράγματα;
Καλή είναι και η ψυχανάλυση, αλλά όταν κάτι πάει να γίνει πολύ σοβαρό και να πάρει έναν στόμφο, δεν το αντέχω. Γιατί έρχεται η ίδια η ζωή και στα ανατρέπει όλα. Πάλι σε πιάνει κορόιδο. Ισως τελικά το κέρδος της ψυχανάλυσης να είναι αυτό: ότι σού επιτρέπει να τα παίρνεις όλα κάπως ελαφρύτερα.
 
Το «Μεγάλωσα» ήταν το τέλος του δικού σας λάιφσταϊλ. Ποιο είναι το επόμενο πράγμα με το οποίο θέλετε να κλείσετε λογαριασμούς;
Τα λεφτά. Η καθημερινότητά μου είναι πάρα πολύ απλή, αλλά στη ζωή μου έχω ένα κάδρο λουξ. Δεν ταιριάζει με την αληθινή μου φύση. Είμαι πιο αλάνι από το χρυσό πλαίσιο που με περιβάλλει. Φιλοδοξώ λοιπόν το πλαίσιο μου να μου μοιάσει.
 
Και είστε σίγουρη ότι θα τα λέγατε αυτά αν συζητούσαμε σ’ ένα κομψό δυάρι και όχι σ’ ένα τόσο ωραίο, μεγάλο σπίτι;
Οχι, δεν θα τα έλεγα. Αλλά έχω φτάσει στο σημείο να ζηλεύω το κομψό δυάρι. Να ζούσα, λέω, σ’ έναν χώρο, όπου όλα θα ’ναι δίπλα μου. Και να μη χρειάζομαι τίποτα περισσότερο. Εχουμε ζήσει με πολλά περιττά τη ζωή μας. Και αυτό μας είχε αποπροσανατολίσει. Καιρός να ξαναβρούμε την απλότητα. Και την αλληλεγγύη. Γιατί μαζί με την κρίση θεριεύει και η επιθετικότητα. Μπροστά στον φόβο της απώλειας αυτών που θεωρείς κεκτημένα, μπορεί να γίνεις θηρίο. Και τότε δεν σκέφτεσαι πώς τα έχεις αποκτήσει όλ’ αυτά…
 
Τι κρύβαμε μέσα μας και προσωποποιήθηκε στη Χρυσή Αυγή;
Μα, τον φόβο. Πολλοί άνθρωποι περιέχουμε ένα κομμάτι φασισμού και ρατσισμού, που σχετίζεται με ένα ανώριμο αίσθημα ιδιοκτησίας. Πολλοί βολεύονται γνωρίζοντας ότι η Χρυσή Αυγή θα χτυπήσει τον μετανάστη για λογαριασμό τους. Υπάρχει λοιπόν ένα κόμμα που απεχθανόμαστε, αλλά δεν θα υπήρχε αν πολλοί δεν περιείχαμε ό,τι αντιπροσωπεύει.
 
Πολλοί επίσης απομονώνουν τους χθεσινούς φίλους που σήμερα είναι άνεργοι. Τόσο σαθρές είναι οι σχέσεις μας;
Πάμε πακέτο με το ίματζ που έχουμε φτιάξει. Είναι κάτι που μ’ έχει απασχολήσει: Αν αποσυρθώ, αν δεν βγαίνω, δεν είμαι πια η Αλεξίου, δεν έχω κοινωνική αποδοχή, θα έχω τους ανθρώπους δίπλα μου όπως τους έχω τώρα; Πιο πιτσιρίκα έλεγα, θέλω να με αγαπάς για τη Χαρούλα, όχι για την Αλεξίου. Αλλά δεν μπορείς να το ζητάς αυτό από έναν άνθρωπο, όταν σε έχει γνωρίσει ως Αλεξίου. Σε έχει γνωρίσει με το πακέτο σου. Και δεν πρέπει να του ζητήσεις ευθύνες αν του το χαλάσεις. Ναι, λοιπόν, είναι σαθρές οι σχέσεις. Γιατί η δική σου εικόνα κάτι συμπληρώνει στην εικόνα του άλλου, που έρχεται κοντά σου. Και όταν κάτι από πάνω σου γκρεμίζεται, είναι σαν να αμφισβητείται και η δική του αξία. Και δεν το θέλει.
 
Θα είχε ο νεοφασισμός τέτοια επιρροή στους νέους, αν είχε υπάρξει εγκαίρως γοητευτικότερη η Αριστερά;
Εγώ δεν δίνω τέτοια αξία στην Αριστερά ούτε και στη Δεξιά, ώστε να μπορέσουν να μαζέψουν αυτά τα παιδιά. Δίνω αξία στο σπίτι, στην οικογένεια. Αυτοί που πήγαν στη Χρυσή Αυγή, και δεν είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι, πήγαν γιατί κάποιος εκεί τους έδωσε αξία. Ξεχασμένοι άνθρωποι είναι…
 
Κάποτε είχατε γράψει ένα τραγούδι για το ορφανό κοριτσάκι του Ισαάκ, που δολοφόνησαν οι Γκρίζοι Λύκοι. Τι θα γράφατε για την πολύ πιο πεζή, τη νέα περιπέτεια της Κύπρου;
Λυπάμαι. Δεν μπορώ να γράψω τραγούδι γι’ αυτό. Ασε που… προηγείται η Ελλάδα.
 
 
—————————————
Ενα βιβλίο για έναν αγώνα ζωής

 
Οι νέοι Γάλλοι τον γνωρίζουν ως Γκραν Κορ Μαλάντ, που σημαίνει Μεγάλο Αρρωστο Κορμί. Είναι το σαρκαστικό ψευδώνυμο του Φαμπιάν Μαρσό, ενός από τους δημοφιλέστερους Γάλλους καλλιτέχνες του σλαμ, που, όπως λέει η Αλεξίου, «δεν είναι ραπ ούτε χιπ χοπ αλλά μια ποιητική εκδοχή του τραγουδιού του δρόμου».
Η ίδια όμως δεν τον γνώρισε μεσ’ από τα τραγούδια, αλλά μεσ’ από ένα βιβλίο που ο Μαρσό εξέδωσε στο Παρίσι τον περασμένο Οκτώβριο, στο οποίο εξιστορεί την περιπέτειά του: όταν ήταν 20 χρονών, έσπασε τον αυχενικό του σπόνδυλο κάνοντας βουτιά σε πισίνα. Εμεινε καιρό παράλυτος και αγωνίστηκε πολύ, πριν κατορθώσει να ξανασταθεί στα πόδια του.
«Χάρη σ’ αυτό το βιβλίο γνώρισα έναν κόσμο που δεν ήξερα: τους αναπήρους» παραδέχεται η τραγουδίστρια. «Βλέπουμε έναν άνθρωπο στο καροτσάκι και δεν σκεφτόμαστε αν κάνει όνειρα, αν είναι έξυπνος, βλάκας ή κακό παιδί, δεν τον σκεφτόμαστε ως προσωπικότητα. Με συγκίνησε η ιστορία του Μαρσό και, όπως ήμουν σε μια περίοδο αποχής από τη δουλειά μου και από την Αθήνα, άρχισα να τη μεταφράζω. Θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο».
Ωστόσο, εκείνη δεν έμαθε από τον Μαρσό τι σημαίνει κέντρο αποκατάστασης. Πριν από επτά χρόνια ο αδελφός της, ο τραγουδιστής Γιώργος Σαρρής, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και πέρασε τη δική του περιπέτεια ώσπου να ξαναβρεί τη ζωή του.
«Τότε είδα για πρώτη φορά ότι στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν καν δωμάτια για αναπήρους, αν και το κράτος είναι υποχρεωμένο να διαθέτει το 15% κλινών γι’ αυτούς» λέει η Αλεξίου. «Ετσι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί ζουν αποκλεισμένοι. Και νομίζω ότι η μετάφραση αυτού του βιβλίου είναι και μια χειρονομία απέναντί τους».
Πώς είναι για μια τόσο δημοφιλή καλλιτέχνιδα να κάνει μια δουλειά για την οποία δεν τη χειροκροτούν; «Ξεχνώ και τον εαυτό μου όταν κάνω κάτι που αγαπώ. Η χαρά που παίρνω εκείνη την ώρα, αυτό είναι το χειροκρότημα». 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΤΡΙΤΗ 11.11.2025 12:38