Είναι πάντα απολαυστικό να ανακαλύπτεις την «κινηματογραφική» αξία μιας σειράς που έχει ήδη αποκτήσει θρυλικό στάτους: καθώς διανύουν την έκτη τους σεζόν, οι «Mad Men» πολλαπλασιάζουν ραγδαία τους φαν τους

Είναι πάντα απολαυστικό να ανακαλύπτεις την «κινηματογραφική» αξία μιας σειράς που έχει ήδη αποκτήσει θρυλικό στάτους: καθώς διανύουν την έκτη τους σεζόν, οι «Mad Men» πολλαπλασιάζουν ραγδαία τους φαν τους, μαζί με τα ερωτήματα γύρω από τη μυστηριώδη πορεία τους

Η σύγκριση κινηματογράφου και τηλεόρασης μοιάζει πλέον παρωχημένη, έπειτα από χρυσές σοδειές τηλεοπτικών σειρών που απέδειξαν οριστικά την αυτόνομη αξία του μέσου. Οι τηλεοπτικές σειρές που βασίζουν την επιβίωση και την επιτυχία τους στη δημιουργία δυσεπίλυτων ερωτημάτων δεν είναι φρέσκο φαινόμενο, και ήδη πάει καιρός από τότε που το «Lost» μετέτρεψε αυτή την τακτική σε σωστή επιστήμη. Τότε που το υπό διαμόρφωση κοινό των σειρών θα καταβρόχθιζε λαίμαργα κάθε νέο επεισόδιο, προσπαθώντας να κατανοήσει «τι σημαίνουν όλα αυτά» και «πού το πάνε οι δημιουργοί». Αντίστοιχα ερωτήματα προκύπτουν καθώς οι «Mad Men» μπαίνουν στην έκτη τους περίοδο κι ανοίγουν κάθε πόρτα για να βρεθούν ακόμη περισσότερες. Μόνο που, σε αντίθεση με το «Lost», εδώ έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε πως το διογκούμενο μυστήριο δεν θα σκάσει σαν φούσκα, αλλά θα μας οδηγήσει σε μια συνταρακτική μεγάλη εικόνα όταν όλα έρθουν στη θέση τους.

Κοίτα τους άντρες να πέφτουν
Στην υπέροχη σκηνή που ανοίγει κάθε επεισόδιο των «Mad Men» ένας άντρας πέφτει στο κενό από ένα κτήριο γεμάτο με sixties διαφημίσεις. Άψογο κοκτέιλ κυνισμού, φωτογένειας κι απελπισίας, που σε μεγάλο βαθμό συνοψίζει όλο το ταξίδι της σειράς σε μια ιλιγγιώδη πτώση. Κι επειδή, όπως είναι γνωστό, αυτό που μετράει δεν είναι η πτώση, αλλά η πρόσκρουση, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο χωρίς επιστροφή βυθιζόμαστε σε μεθυστικές περιδινήσεις γεμάτες αλκοόλ, τσιγάρα, απιστίες. Για όσους δεν ξέρουν, τα παραπάνω εκτυλίσσονται στην Αμερική της δεκαετίας του ’60, και πιο συγκεκριμένα στα υψηλά κλιμάκια του διαφημιστικού κολοσσού Sterling Cooper. Και ποιος είναι ο άντρας που πέφτει; Μάλλον πρέπει να τον αναζητήσουμε στο πρόσωπο του Ντον Ντρέιπερ, ενός άντρα που κατασκεύασε από την αρχή τον εαυτό του, κι έχει φτάσει στο σημείο να ξέρει όλο και λιγότερο ποιος είναι. Γύρω του ο κόσμος αλλάζει.
Ο αγώνας να βρεις τον εαυτό σου σε έναν κόσμο που μοιάζει με κινούμενη άμμο αποδίδεται στους «Mad Men» με πρόοδο μαθηματικά υπολογισμένη. Μετρώντας πια δύο σεζόν από αυτό που όλοι αναμένουν ως το μεγάλο τέλος, η σειρά μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια φωτογενή, αλλά διόλου επιπόλαιη, άσκηση στον θάνατο. Ακούγεται βαρύγδουπο, και ίσως να είναι λιγάκι, αφού ακόμα και ο δημιουργός της σειράς Μάθιου Γουάινερ με τους συνεργάτες του δεν διστάζει να σαρκάσει την πεισιθάνατη εμμονή των φαν της σειράς, σπέρνοντας παντού σημάδια και υπόνοιες. Έστω και μέσω της υπερβολής και του αυτοσαρκασμού, οι «Mad Men» είναι χωμένοι για τα καλά στο τούνελ μιας υπαρξιακής αγωνίας, απ’ όπου καμία εύκολη έξοδος δεν είναι ορατή.

Μια υπέροχη ανοησία
Το να παρακολουθείς ένα ενήλικο δράμα εποχής σα να πρόκειται για θρίλερ μυστηρίου είναι ήδη ασυνήθιστο και ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο χάρη στην αδιαφορία του να χτίσει σκηνές με σαφή δραματουργικό προορισμό. Πολύ συχνά, οι ήρωες της σειράς «Mad Men» βρίσκονται μπλεγμένοι σε καταστάσεις που μοιάζουν σεναριακά προσχηματικές, οριακά σουρεαλιστικές και για κάποιους «ανόητες». Τα επιμέρους στοιχεία ενώνονται σε μια δομή που ακολουθεί περισσότερο τη λογική μιας μουσικής συμφωνίας ή απλούστατα μιας εμπειρίας υπνωτισμού του θεατή. Και οι «Mad Men» σε υπνωτίζουν τόσο αποτελεσματικά, που δεν νοιάζεσαι για την επιφανειακά μπανάλ πλοκή ή για την κενότητα μερικών από τα πιο εντυπωσιακά τρικ. Ακόμη και μέσα σε μια αλληλουχία καταστάσεων όπου, τελικά, το νόημα μπορεί να απουσιάζει εντελώς, η σειρά παραμένει μια από τις πιο συναρπαστικές προτάσεις στο οπτικοακουστικό σύμπαν του 21ου αιώνα. Την παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, περιμένοντας να δούμε πού θα μας οδηγήσουν οι πόρτες της.

Από τη Χαβάη στην κόλαση
 
Το δίωρο εναρκτήριο επεισόδιο της έκτης σεζόν των «Mad Men» ήταν ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, μια σπουδή στο πώς να μεταμορφώσεις μια παράθεση φαινομενικά ασήμαντων γεγονότων σε εμπειρία που σε κλονίζει συθέμελα. Την ίδια στιγμή, το έκτο άνοιγμα της αυλαίας φούντωσε πιο πολύ από ποτέ τη φιλολογία των φαν γύρω από τα σημάδια θανάτου που παραμονεύουν παντού και τις αδιόρατες λεπτομέρειες που μας προσφέρονται σαν κλειδιά, ακόμη κι αν προς το παρόν δεν ξέρουμε ποια πόρτα θα ανοίξουμε με αυτά. Η αντίστιξη της Χαβάης με ένα αντίτυπο της «Κόλασης» από τη «Θεία Κωμωδία», μια ακούσια ανταλλαγή αναπτήρων που υπογραμμίζεται ως επίσκεψη του πεπρωμένου, μια θήκη βιολιού που παρομοιάζεται με φέρετρο, ακόμη κι ένα κλείσιμο των ματιών – όλα μπορούν να ιδωθούν ως πολύτιμα κομμάτια ενός παζλ που θα αργήσει να συμπληρωθεί.
Τι θα συμβεί όταν όλα τα κομμάτια βρεθούν στη θέση τους; Τι συμβαίνει άραγε στην ίδια τη ζωή, όταν οι αλλεπάλληλες πόρτες που ανοίγουμε και διαβαίνουμε σταματήσουν να υπάρχουν; Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια βέβαιη απάντηση σε τέτοια ερωτήματα, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως οι «Mad Men» καταφέρνουν να ξεδιπλώσουν μια ολόκληρη σημειολογία του Μεγάλου Τέλους παραμένοντας απαράμιλλα σαγηνευτικοί.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.