Άλλη μια μεγαλοπρεπή… κωλοτούμπα ετοιμάζεται να κάνει ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ, αδιαφορώντας για τις πολεμικές ιαχές των συνδικάτων.

Νεοφιλελεύθερη «λύση»
Τι κι αν η ίδια «συνταγή» δοκιμάστηκε ξανά και ξανά; Τι κι αν μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια ψηφίστηκαν 3 διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» του ασφαλιστικού που οδήγησαν σε… περισσότερα χρόνια εργασίας και χαμηλότερες συντάξεις με μηδενικό – επί της ουσίας – αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι πάντα η ίδια: αυξήστε τη νεοφιλελεύθερη δόση, και κάτι μπορεί να γίνει.
Κάπως έτσι, οι Γάλλοι προβλέπεται σήμερα να βγαίνουν σε πλήρη σύνταξη, από τα 60 που ήταν μέχρι σήμερα, στα 62 τους (με ορίζοντα εφαρμογής του μέτρου το 2018), έχοντας 41,5 χρόνια ασφάλισης. Οι… «μικροαλλαγές» – όπως τις αποκαλούν – που θα επιφέρει η νέα «παρέμβαση» θα έχουν ως αποτέλεσμα τα έτη ασφάλισης να περάσουν στα 44 χρόνια ενώ ο τρόπος με τον οποίο θα υπολογίζεται η σύνταξη – μέσω Λαμίας, που λέμε – οδηγεί στη μείωσή της.
Στα ψιλά γράμματα της έκθεσης βρίσκεται θαμμένη και η… προεκλογική υπόσχεση του Ολάντ προς όσους εργάζονται από πολύ νεαρή ηλικία. Υπενθυμίζουμε ότι ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος είχε δεσμευτεί κατ’ επανάληψη πως θα διατηρήσει το όριο συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για κάποιες «ιδιαίτερες» κατηγορίες πολιτών που εργάζονται από πολύ μικρή ηλικία.
Βέβαια, τώρα μαθαίνουμε πως αυτές οι «κατηγορίες» πολιτών είναι η εξής μια: όσοι δουλεύουν από τα 14… ηλικία κατά την οποία είναι παράνομο να εργάζεσαι στη Γαλλία.
Θα πει κανείς πως οι Γάλλοι, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, την έχουν σχετικά «καλά», αφού οι Ιταλοί προβλέπεται να συνταξιοδοτούνται στα 66 από το 2018, οι Ισπανοί στα 67 από το 2027 και οι Γερμανοί στα 67 από το 2029. Μπορεί. Η ουσία όμως του… αναποτελεσματικού παραλογισμού δεν αλλάζει. Τόσο οι Γάλλοι όσο και οι υπόλοιποι νεοφιλελευθερο-χτυπημένοι συνεχίζουν να οδεύουν (και να μας παρασέρνουν) ντουγρού στο αδιέξοδο.

Tα νούμερα δεν βγαίνουν
Παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των «μεταρρυθμίσεων» και παρά το γεγονός ότι, αργά ή γρήγορα, θα επιβεβαιωθεί και πάλι ότι τα «νούμερα» δεν βγαίνουν – αφού όποιος μπαίνει στην αγορά εργασίας θα υποχρεώνεται να εργάζεται μέχρι τον θάνατό του και δεν θα έχει δικαίωμα σε σύνταξη –, παρατηρούμε μια αδιατάραχτη εμμονή στην προώθηση των νεοφιλελεύθερων «λύσεων». Ίσως γιατί τελικά το σχέδιο είναι να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.