Κάτι μας λέει πως η υπόθεση των υποβρυχίων (τα οποία, αν και έχουν πληρωθεί κατά 90%, δεν έχουν παραδοθεί, αλλά σαπίζουν στις δεξαμενές των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά) θα μας απασχολήσει έντονα το ερχόμενο διάστημα. 

Κάτι μας λέει πως η υπόθεση των υποβρυχίων (τα οποία, αν και έχουν πληρωθεί κατά 90%, δεν έχουν παραδοθεί, αλλά σαπίζουν στις δεξαμενές των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά) θα μας απασχολήσει έντονα το ερχόμενο διάστημα. Γι’ αυτό καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σε όσο το δυνατόν περισσότερες παραμέτρους (οικονομικές, πολιτικές, στρατιωτικές) αυτής της πονεμένης ιστορίας.

Κατ’ αρχάς καλό είναι να ξεκινήσουμε από το τώρα και να «γνωρίσουμε» τον σημερινό ιδιοκτήτη του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, το οποίο, ας υπογραμμίσουμε, παρότι είναι το μεγαλύτερο της Μεσογείου, παραμένει επί της ουσίας κλειστό.

Ο… σωτήρας Σάφα

Με τη σύμβαση του Άκη για τα υποβρύχια προέκυψε το εξής ζήτημα: Οι Γερμανοί είχαν «παντελονιάσει» το 90% των χρημάτων για να κατασκευάσουν τέσσερα υποβρύχια, είχαν παραδώσει το ένα («Παπανικολής»), το οποίο έγερνε, και λίγο πριν από τις εκλογές του 2009 αποχωρούν από τον Σκαραμαγκά, αφήνοντας τη βραδυφλεγή βόμβα στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αναζητά λύση και η μόνη που εμφανίζεται είναι ο Ισκαντάρ Σάφα. Σύμφωνα με όσα έχουν ακουστεί και γραφτεί, το προξενιό έγινε ύστερα από ένα ταξίδι – αστραπή των Νίκου Παπανδρέου, Λούκας Κατσέλη και Χάρη Παμπούκη στο Άμπου Ντάμπι. Ακολούθησε ταξίδι του τότε υπουργού Άμυνας Ευ. Βενιζέλου στο Άμπου Ντάμπι και έκτοτε μπήκε στη ζωή μας ο Σάφα.

Από την αρχή των διαπραγματεύσεων φάνηκε ότι αυτή η ιστορία θα είχε πολλές ουρές. Κατ’ αρχήν όλοι νόμιζαν ότι αγοραστής των ναυπηγείων θα είναι η Abu Dhabi Mar (εταιρεία – κολοσσός). Ωστόσο, ο πραγματικός αγοραστής ήταν η Privinvest, εταιρεία αποκλειστικών συμφερόντων του Ισκαντάρ Σάφα. Σε αυτήν την εταιρεία συμφωνήθηκε να δοθεί ως προίκα, πριν παραδοθούν τα ημιτελή που υπήρχαν στις δεξαμενές των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, η κατασκευή δύο ακόμη υποβρυχίων τύπου 214!

Ο Βενιζέλος έφερε τη συμφωνία γιανα περάσει από τη Βουλή, ώστε όλα τα κόμματα να είναι «δεσμευμένα». Έτσι, με τον νόμο 3885/2010 επικυρώθηκε η νέα σύμβαση από τη Βουλή (με ψήφους ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ). Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε η Ν.Δ. όχι μόνο δεν ψήφισε, αλλά κράτησε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους επικρίνοντας τη συμφωνία.

Όσοι από τότε διατύπωναν ενστάσεις με την εν λόγω συμφωνία υπογράμμιζαν, όπως σημειώνει σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει επαναφέρει με δύο ερωτήσεις του προέδρου του Αλ. Τσίπρα την υπόθεση στην πολιτική επικαιρότητα, ότι η σύμβαση προέβλεπε την καταβολή δόσεων από το Ελληνικό Δημόσιο προς την εταιρεία του Σάφα με «ημερολογιακές προθεσμίες». Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι οι πληρωμές αποσυνδέθηκαν με την πρόοδο της ναυπήγησης των νέων υποβρυχίων! Επίσης η σύμβαση δεν προέβλεπε κάποια διασφάλιση για τις θέσεις εργασίας.

Το αποτέλεσμα

Η ιστορία των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, σε συνδυασμό με την ιστορία των υποβρυχίων, συνοψίζει με τον πιο παραστατικό τρόπο ένα παράδειγμα – μοντέλο καταστροφής το οποίο βιώνει συνολικά η χώρα. Σε αυτό το παράδειγμα υπάρχουν:

• Εξοπλιστικά προγράμματα (με τις μίζες του Άκη).

•  Διασπάθιση δημόσιου χρήματος (έχουμε πληρώσει τέσσερα υποβρύχια και έχουμε παραλάβει ένα – που γέρνει).

• Εμφάνιση ενός σωτήρα – επενδυτή που τελικά αποδεικνύεται ξύπνιος μπαταξής και ζητά από τα δικαστήρια τα «ρέστα», τα οποία αγγίζουν το 1 δισ. ευρώ.

• Πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία απλήρωτοι για περισσότερο από 19 μήνες.

• Αισθητή μείωση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του Πολεμικού Ναυτικού (που έχει στη διάθεσή του αντί για τέσσερα τουλάχιστον, ένα σύγχρονο υποβρύχιο).

Καλά ξεμπερδέματα…

Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με αυτήν την υπόθεση δημιουργεί ζητήματα στη δύσκολη έτσι κι αλλιώς συγκατοίκηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, που πρόσκειται στη Ν.Δ., μιλώντας για την υπόθεση των ναυπηγείων λένε ότι απαιτείται κεντρική πολιτική απόφαση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και θεωρούν ανώφελη την προσπάθεια της κυβέρνησης να προστατεύσει τον Βενιζέλο για τη σύμβαση που υπέγραψε το 2010, την οποία θεωρούν φιάσκο.

Μάλιστα, όπως θυμίζουν από την Κουμουνδούρου, ακόμη και το 2012, τον Απρίλιο, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, ο εκπρόσωπος τότε της Νέας Δημοκρατίας και σημερινός υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης, αναφερόμενος στη στάση του τότε υπουργού Άμυνας, δήλωνε ότι αναθεωρήθηκε η προηγούμενη σύμβαση με επαχθέστερους όρους.

Συγκεκριμένα έλεγε ότι «δέσμευσε το Δημόσιο να καταβάλει τα οφειλόμενα ποσά σε τακτές ημερομηνίες, χωρίς, όμως, να δεσμεύσει την κατασκευάστρια εταιρεία για αντίστοιχη πρόοδο των εργασιών. Και χωρίς να προβλέψει εγγυητικές επιστολές, καλής εκτέλεσης ή έγκαιρης παράδοσης».

Και σημείωνε ακόμη: «Έχουμε πληρώσει πάνω από δύο δισ. ευρώ, αλλά – αντί των οκτώ – έχουμε παραλάβει, έπειτα από 12 χρόνια, μόνο ένα υποβρύχιο. Και αυτό με προβλήματα, τα οποία διορθώθηκαν εκ των υστέρων. Η Νέα Δημοκρατία, όπως ήταν φυσικό, ούτε ψήφισε την κύρωση της σύμβασης Βενιζέλου ούτε την υλοποίησε από τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι σήμερα».

Άντε τώρα να ξεμπερδέψουν τα… αξεμπέρδευτα οι δύο κυβερνητικοί εταίροι.