Το Κρεμλίνο φοβάται Τσετσένους και ομοφυλόφιλους

Εν προκειμένω, ο φόβος της Μόσχας – η οποία έχει ποντάρει πολλά στους Αγώνες – δεν είναι εντελώς αβάσιμος, αφού οι επιθέσεις που έχουν γίνει από τζιχαντιστές στην ευρύτερη ρώσικη επικράτεια τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες… Όμως, προτού παρασυρθούμε όλοι από το ντελίριο της τρομολαγνείας, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πώς ακριβώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στον Βόρειο Καύκασο και γιατί φτάσαμε ώς εδώ.
Να θυμηθούμε, για παράδειγμα, ότι στον πρώτο πόλεμο ανεξαρτησίας της Τσετσενίας (1994-1996) ουδείς λόγος γινόταν περί Ισλάμ (πόσω μάλλον περί Τζιχάντ). Το πώς ένας πόλεμος απελευθέρωσης μετατράπηκε σε μια τζιχαντιστική εξέγερση την τελευταία δεκαετία δεν μπορεί να περνάει στο ντούκου.

Οι… επίμονοι Τσετσένοι
Είναι δηλαδή «τυχαίο» το γεγονός ότι οι περισσότεροι «τζιχαντιστές» συγκεντρώνονται στην Τσετσενία αφήνοντας ασυγκίνητους τους Τατάρους και τους υπόλοιπους Ρώσους μουσουλμάνους; Φυσικά και δεν είναι. Οι εντάσεις στον Βόρειο Καύκασο είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες με την Ιστορία του, την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση στην περιοχή… και η Ρωσία –όπως κάθε άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη – σαφώς και έχει βάλει το χεράκι της (επιεικώς)
Οι Τσετσένοι – τους οποίους οι Ρώσοι κατέκτησαν με ιδιαίτερη δυσκολία και… πολύ αίμα στο τέλος του 19ου αιώνα – ήταν ο πρώτος λαός που εξεγέρθηκε –επιτυχώς μάλιστα – κατά της Μόσχας στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Γιατί; Επειδή διέκριναν ένα παράθυρο ευκαιρίας για να απελευθερωθούν από μια δύναμη που ποτέ δεν έπαψαν να θεωρούν «αποικιοκρατική». Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές είχαν εξάλλου τραυματιστεί επανειλημμένα: Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, για όλους τους Ρώσους, περιλαμβανομένων των μουσουλμάνων, υπήρξε «μια ιστορική στιγμή στην οποία έπρεπε να δείξουν ηρωισμό και πατριωτισμό». Αντιθέτως, για τους Τσετσένους (αλλά και για τους γείτονές τους, τους Ινγκουσέτιους) ήταν μια ιστορική ευκαιρία για να εξεγερθούν έναντι του σοβιετικού ζυγού… με αποτέλεσμα πολλοί άνδρες να λιποτακτήσουν από τον Ρώσικο Στρατό.
Η εύκολη – και απλουστευτική – αντεπίθεση του Κρεμλίνου ήταν να κατηγορήσει Τσετσένους και Ινγκουσέτιους για «συμμαχία με τη ναζιστική Γερμανία», ασχέτως εάν, λόγου χάρη, το Βερολίνο είχε ταχθεί δημοσίως (και με απόλυτο τρόπο) κατά της ανεξαρτησίας του Βόρειου Καυκάσου. Αυτό δεν είχε καμία σημασία. Στο τέλος του πολέμου, οι Τσετσένοι εκτοπίστηκαν μαζικά από τα σπίτια τους και την πατρίδα τους ως «προδότες», με την κατηγορία της «συνέργειας με τον εχθρό»… Περί τους 100.000 έχασαν τη ζωή τους σε εκείνη την «έξοδο». Τι πιο φυσικό, λοιπόν, με την πτώση της ΕΣΣΔ, από το να διεκδικήσουν οι Τσετσένοι και πάλι την ελευθερία τους.
Το τέλος του «Πρώτου Πολέμου της Τσετσενίας» τους βρήκε νικητές… και το Γκρόζνι κήρυξε (μονομερώς) την ανεξαρτησία του. Η Μόσχα όμως δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχτεί την ήττα της… πόσω μάλλον μια εξέλιξη που θεωρούσε «απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια της Ρωσίας» αφού έτρεμε στο ενδεχόμενο η Τσετσενία να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για άλλες περιοχές του Βόρειου Καύκασου. Γι’ αυτό και το Κρεμλίνο αποφάσισε να αγνοήσει την ειρηνευτική συμφωνία του 1996 η οποία προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ότι η τελική υπόσταση της Τσετσενίας θα αποφασιζόταν έπειτα από 5 χρόνια. Η Μόσχα έκανε τα πάντα ώστε το Γκρόζνι να βρεθεί αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα η τσετσενική ηγεσία να αδυνατεί να βρει την οποιαδήποτε πηγή χρηματοδότησης και – με τα ταμεία της άδεια – να μην μπορεί να διοικήσει την περιοχή…
Το ίδιο όμως δεν ίσχυε για τους τζιχαντιστές. Οι τελευταίοι δεν ήταν παρά μια μικρή μειονότητα στον Πρώτο Πόλεμο (υπολογίζονται γύρω στους 300 μαχητές, ακόλουθους του Σαουδάραβα Ιμπν αλ Κατάμπ, ο οποίος πίστευε πως η αδύναμη και λαβωμένη Ρωσία, και κατ’ επέκταση το ρώσικο έδαφος, σε συνδυασμό με τον διασκορπισμό των μουσουλμάνων σε πολλές επαρχίες, προσφέρονται όσο τίποτε άλλο για τη δημιουργία ενός ισλαμιστικού κινήματος). Όταν όμως οι «εθνικιστές» στην ηγεσία της Τσετσενίας βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, αδυνατώντας να προσφέρουν λύσεις στον λαό τους… οι τζιχαντιστές – με ανεμπόδιστη χρηματοδότηση από τις χώρες του Κόλπου – βρήκαν την ευκαιρία να εξαπολύσουν επίθεση «γοητείας» με στοχευμένες ενέργειες «εντυπωσιασμού» που, παρά το γεγονός ότι ουδεμία σχέση είχαν με τον αγώνα για «ανεξαρτησία», ήταν αρκετές για να προσελκύσουν εκατοντάδες νέους Τσετσένους που έψαχναν τρόπο να εναντιωθούν στον «κατακτητή».

«Εξαγωγή» της Τζιχάντ
 
Με την επιρροή που απέκτησαν στην Τσετσενία, οι ισλαμιστές προχώρησαν στην επόμενη φάση: την «εξαγωγή» της Τζιχάντ ξεκινώντας από το γειτονικό Νταγκεστάν και φτάνοντας έως τη… Μόσχα το 1999. Μια κίνηση που οδήγησε στον Δεύτερο Πόλεμο της Τσετσενίας… Αυτήν τη φορά, όμως, η αποδυναμωμένη και άφραγκη «εθνικιστική» ηγεσία ήταν διχασμένη ανάμεσα σε όσους έβλεπαν ως απόλυτο εχθρό τη Ρωσία και σε όσους αρνούνταν να συνεργαστούν με τους ισλαμιστές. Κάπως έτσι… οι «εθνικιστές» έχασαν τη μάχη των εντυπώσεων και οι τζιχαντιστές μετατράπηκαν στο ισχυρότερο σύμβολο «αντίστασης» στη Ρωσία.