Στα πρόθυρα ενός νευρικού κλονισμού που δεν έρχεται ποτέ… βρίσκεται η Ιταλία ενόσω οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι να ανέρχεται στην εξουσία ο τρίτος κατά σειρά μη εκλεγμένος πρωθυπουργός.

Παρά το γεγονός ότι κανένας δεν περίμενε – αρχικά – ο παραιτηθείς Ενρίκο Λέτα να ανατραπεί εκ των έσω, από το ίδιο του το κόμμα, όταν αναλάμβανε τα ηνία της κυβέρνησης «συνεργασίας» πριν από λίγους μήνες, κανένας επίσης δεν περίμενε η κυβέρνηση να «μακροημερεύσει» ούτως η άλλως. Η πολιτική αστάθεια εξάλλου αποτελεί παράδοση στη γείτονα… όπου τα τελευταία 67 χρόνια έχουν παρελάσει 61 κυβερνήσεις και 25 πρωθυπουργοί σε μια προσπάθεια να «διαχειριστούν» (και τίποτα παραπάνω) επιτυχώς τα αντικρουόμενα συμφέροντα σε μια χώρα που χαρακτηρίζεται από βαθιές τοπικές ανισότητες και τάσεις φυγής.
Όπως όμως και στην υπόλοιπη δοκιμαζόμενη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, αυτό που δίνει μια νέα, τρομακτική διάσταση στις πολιτικές και οικονομικές φουρτούνες είναι η ολοένα και πιο απελπιστική κρίση «εκπροσώπησης» που καταγράφεται σε κάθε δημοσκόπηση. Γι’ αυτό εξάλλου και η ιταλική πολιτική ελίτ – συμπεριλαμβανομένου, όπως διαπιστώσαμε όλοι, και του πιθανότερου «νεότερου» πρωθυπουργού στην Ιστορία της χώρας, του 39χρονου Ματέο Ρέντσι – ουδεμία διάθεση έχει να προσφύγει στις κάλπες. Ο βασικός στόχος για τους πολιτικούς στην Ιταλία είναι ένας: να μην απολέσουν την εξουσία. Όλα τα άλλα, αργά η γρήγορα, τα βρίσκουν μεταξύ τους.
Τι λένε οι Βρυξέλλες για όλα αυτά; Έτσι όπως τα έχουν κάνει… δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εκφράζουν την… ανακούφισή τους που, παρά το γεγονός ότι τα κυβερνητικά αξιώματα από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη έχουν μετατραπεί σε ηλεκτρικές καρέκλες (πόσω μάλλον στην παραδοσιακά ασταθή Ιταλία), οι πολιτικές ελίτ – οι μοναδικοί δηλαδή σύμμαχοι που τους έχουν απομείνει – καταφέρνουν και επιβιώνουν. Ποιος τις χέζει τις εκλογές;

Ρεκόρ
Και επειδή πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την «ατζέντα» του φιλόδοξου Ρέντσι και για το είδος των μεταρρυθμίσεων που προτίθεται να προωθήσει (με προτεραιότητα, όπως δηλώνει ο ίδιος ο πρώην δήμαρχος της Φλορεντίας, τη συνταγματική αναθεώρηση και την αλλαγή του εκλογικού νόμου), καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε και τις… οικονομικές μεταρρυθμίσεις που «εκκρεμούν» και τις οποίες έχουν προαποφασίσει οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Γιατί, όπως και να το κάνεις, οι αλλεπάλληλες πολιτικές ανακατατάξεις έχουν καθυστερήσει το «success story» της Ιταλίας και είναι κρίμα τόσος κόπος να πάει χαμένος.
Ύστερα από τρία χρόνια λιτότητας και ενώ οι Ιταλοί πολιτικοί συνεχίζουν να ξεμαλλιάζονται για το ποιος θα έχει την τιμή να την επιβάλει, ο απολογισμός είναι όσο εφιαλτικός θα τον περίμενε κάποιος (που διατηρεί στο ελάχιστο την κοινή λογική): Η τελευταία έκθεση της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας της Ιταλίας «αποκαλύπτει» (φοβερή έκπληξη) ότι ολοένα και περισσότερες ιταλικές οικογένειες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 2013 χτύπησαν ρεκόρ οι επιχειρήσεις που κήρυξαν πτώχευση. Η κατανάλωση συνεχίζει τη βουτιά της στην άβυσσο και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ραχοκοκαλιά της οικονομίας) έχουν στεγνώσει από ρευστό. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, η ιταλική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και η ανεργία συνεχίζει να τραβά την ανηφόρα.

Το τέλειο «άλλοθι»
 
Και για όσους σπεύσουν να υποστηρίξουν πως ο Ρέντσι, ως νεοεκλεγμένος ηγέτης του «κεντροαριστερού» Δημοκρατικού Κόμματος θα αγωνιστεί για «εναλλακτικές» λύσεις στην ατελείωτη λιτότητα… μην κάνετε και πολλή όρεξη. Και σε αυτό ελάχιστο ρόλο θα παίξει ο Αντζελίνο Αλφάνο, ο ηγέτης του νέου «κεντροδεξιού» κόμματος που προέκυψε από τη διάσπαση της μπερλουσκονικής παράταξης και που αναμένεται να στηρίξει την κυβέρνηση συνασπισμού. Οι «προϋποθέσεις» που θέτουν οι συντηρητικοί του Αλφάνο περισσότερο ως τέλειο «άλλοθι» θα χρησιμεύσουν στη νέα κυβέρνηση παρά ως πραγματικό εμπόδιο στην προώθηση της ατζέντας τους.