Το… ροκέ της τελευταίας στιγμής, που φέρνει στη θέση του νέου προέδρου του ΣΕΒ τον Θεόδωρο Φέσσα, είναι μια ακόμη (ισχυρότατη) ένδειξη του ότι εδώ και μερικά χρόνια η ελληνική βιομηχανία έχει εισέλθει για τα καλά στη ζώνη του λυκόφωτος.

Το… ροκέ της τελευταίας στιγμής, που φέρνει στη θέση του νέου προέδρου του ΣΕΒ τον Θεόδωρο Φέσσα, είναι μια ακόμη (ισχυρότατη) ένδειξη του ότι εδώ και μερικά χρόνια η ελληνική βιομηχανία έχει εισέλθει για τα καλά στη ζώνη του λυκόφωτος.

Βεβαίως δεν ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο επειδή ο επιχειρηματίας της Info Quest στερείται βιογραφικού, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια η βιομηχανία, με την επιλογή της (και ιδιαίτερα με το παρασκήνιο που προηγήθηκε), στέλνει την μπάλα στην κερκίδα σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας της, δείχνοντας, για μια σειρά από λόγους, ότι και ο ίδιος ο ΣΕΒ ως θεσμός οδεύει προς τη δύση του.
Από το περασμένο φθινόπωρο στις τάξεις του ΣΕΒ καταγράφονταν αποκλίνουσες τάσεις.
♦ Η οικογένεια Στασινόπουλου αμφισβητεί έντονα τις σημερινές διαδικασίες του ΣΕΒ.
♦ Η οικογένεια Δαυίδ, μετά τη μεταφορά της Coca Cola – 3E, έδειχνε να μην ενδιαφέρεται και τόσο για τις εξελίξεις στο ελληνικό μέτωπο, παρά μόνο για το πώς θα έρθουν κέρδη από την Αγγλία.
♦ Την ίδια ώρα, τα ΕΛΠΕ εκπροσωπούνται από τον «πολυεθνικό» Γιάννη Κωστόπουλο, αντί από κάποιο μέλος της οικογένειας Λάτση, που μετά την «περιπέτεια» της Eurobank δείχνει να εστιάζει στο πώς θα αποφύγει ένα νέο στραπάτσο με τα ΕΛΠΕ.
♦ Η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν εκπροσωπείται στο «προεδρείο των γερόντων» και δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
♦ Πολλοί είχαν σημειώσει την είσοδο του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου στο Δ.Σ. ως «υπομόχλιο» για τη δική του προώθηση στην προεδρία.
Παρά τις φυγόκεντρες τάσεις για τη βιομηχανία, η επιλογή του νέου προέδρου ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, μια και για τους περισσότερους σηματοδοτούσε την αναγκαιότητα της επιστροφής των εταιρειών – μελών του συνδέσμου στη βαριά βιομηχανία.

Τα θέλουν… όλα!
Στην ατζέντα των Ελλήνων βιομηχάνων κυριαρχούν ως ζητήματα το ενεργειακό κόστος, η «υπέρμετρη φορολόγηση», το ασφαλιστικό, το εργασιακό (και πολλά άλλα), για τα οποία απαιτούν λύσεις εδώ και τώρα. Ως εκ τούτου απαιτούν έναν διεκδικητικό και παρεμβατικό πρόεδρο. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, θεωρήθηκε ότι ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος δεν είχε τα εχέγγυα για να πάει τη βιομηχανία στο επόμενο βήμα της, παρά την «κάλυψη» των καλών σχέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο η πολυπόθητη ομοφωνία δεν επιτεύχθηκε στο «συμβούλιο των γερόντων», το οποίο παραδοσιακά επιλέγει και αναδεικνύει τον πρόεδρο. Και η έλλειψή της έφερε και τις αδυναμίες που τόσο ανάγλυφα καταγράφηκαν στη συνέχεια.
♦ Με το όνομα του Φέσσα να «παίζει» διαρκώς στο παρασκήνιο, αλλά να μην έρχεται στην επιφάνεια, βολιδοσκοπήθηκε ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Αν και ο βιομήχανος της Chipita αρχικά δέχτηκε και εμφανίστηκε ως υποψήφιος, λίγο αργότερα απέσυρε την υποψηφιότητά του επικαλούμενος… έλλειψη χρόνου. Ήταν προφανές ότι κάτι… δεν του κόλλαγε.
♦ Η σκυτάλη πέρασε στον Δημήτρη Παπαλεξόπουλο του Τιτάνα, ο οποίος, αν και επιβεβαίωσε αυτούς που τον έβλεπαν να «παίζει», σύντομα είδε πως οι αρνητικές συνιστώσες είναι περισσότερες από τις θετικές.
♦ Το συμβούλιο στράφηκε στον Ευάγγελο Μυτιληναίο, ο οποίος θεωρητικά εξέφραζε κατά τον καλύτερο τρόπο το «μοντέλο» του νέου προέδρου του ΣΕΒ. Και αυτός όμως τελικά αρνήθηκε, επικαλούμενος (επίσης) φόρτο εργασίας.
♦ Καθώς η απόφαση για τον νέο πρόεδρο έπρεπε να είχε κλείσει από τον Δεκέμβριο, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος εκμεταλλεύθηκε το κενό και… αυτοεπιστρατεύθηκε ως λύση ανάγκης (καλύπτοντας βέβαια πλήρως και τη δική του επιθυμία να παραμείνει).
Το… «δυστύχημα» είναι ότι, ενώ οι «γέροντες» δεν επιθυμούσαν την ανανέωση της θητείας του για πέμπτη φορά, τον άφησαν να εκτεθεί με δημόσιες ανακοινώσεις και στη συνέχεια τον «ακύρωσαν» επιλέγοντας τελικά τον Θόδωρο Φέσσα, ο οποίος αποδέχτηκε την πρόταση. Λέγεται ότι, για ορισμένους εκ των «γερόντων», η κοινή «ατζέντα» με τον ΣΥΡΙΖΑ «παραήταν βαριά» για να την αποδεχτεί ο ΣΕΒ. Κάπως έτσι την πλήρωσε ο Δασκαλόπουλος.

Επιλογή της… τρόικας!
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, με δεδομένες τις αποκλίσεις στο εσωτερικό του Συνδέσμου αλλά και την προφανή έλλειψη ομοφωνίας (είναι γνωστό στους κύκλους των βιομηχάνων ότι και για τον Φέσσα διατυπώθηκαν πολλές δεύτερες σκέψεις), είναι το γιατί δεν έγιναν εκλογές για το προεδρείο από τη «βάση», με υποψηφιότητες και ψηφοφορία, όπως είχαν προτείνει πολλά μέλη του Συνδέσμου από το περασμένο φθινόπωρο. Θα ήταν μια «υγιής επανάσταση» για τον ΣΕΒ, η οποία τελικά δεν προχώρησε.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά το «ποιος» ήταν τελικά αυτός που επέλεξε τον Φέσσα. Στην επιχειρηματική πιάτσα λένε ότι πρόεδρο του ΣΕΒ «βγάζει» ο Τιτάνας ή… η γνώμη του. Ερώτημα λοιπόν αποτελεί το εάν ο Παπαλεξόπουλος, που δεν δέχθηκε ο ίδιος τη θέση, την… έσπρωξε στον Φέσσα.
Αντίθετα, στους ίδιους κύκλους θεωρείται βέβαιο ότι ο Φέσσας έχει την «ευλογία» (αν όχι και το σπρώξιμο) της τρόικας και των δανειστών. Η παρουσία του (που είχε προκαλέσει ερωτήματα) στο δείπνο της Μέρκελ και σε πολλά από τα επιχειρηματικά φόρα που οργάνωσε η κυβέρνηση είναι απολύτως ενδεικτική. Όπως και η κοινή γλώσσα που χρησιμοποίησαν για το πρόσωπό του όλα τα μνημονιακά ΜΜΕ: «Ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη ώρα»…
Τα «θέματα» για την επόμενη μέρα είναι πολλά για τον Σύνδεσμο.
Η αποτυχία των «γερόντων» να βάλουν έναν βιομήχανο στο τιμόνι του ΣΕΒ οδηγεί τον Σύνδεσμο στο λυκόφως της ιστορίας του. Την ώρα που θα έπρεπε να προχωρήσει σε εσωτερική επανάσταση, κάνει μια ακόμα επιλογή «ισορροπιών» και δημοσίων σχέσεων.
Το πολιτικό και οικονομικό τοπίο, όπως εξελίσσεται, δείχνει να μην περιλαμβάνει την ελληνική βιομηχανία, παρά μόνο ξένες επενδύσεις χαμηλού ρίσκου ή ξεπουλήματα. Και η αδυναμία της κυβέρνησης να λύσει το πρόβλημα του ενεργειακού κόστους (σύντομα θα δούμε ότι οι εξαγγελίες των προηγούμενων ημερών δεν έχουν κοστολογηθεί σωστά…) είναι ενδεικτική.

Τα παλιά τζάκια
 
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς ο ΣΕΒ θα περιφρουρήσει – αν βεβαίως θέλει… – τις χιλιάδες θέσεις εργασίας στη βαριά βιομηχανία, τη μεταλλουργία και την οικοδομή, όταν στο διοικητικό του συμβούλιο μετέχουν συνήθως «προσωπάρχες» που δεν μπορούν να λάβουν αποφάσεις, ενώ πολλά από τα μέλη του έχουν σταματήσει να πληρώνουν τις συνδρομές τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια τις θέσεις της βιομηχανίας υποστηρίζει πολύ περισσότερο η Ένωση Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας (ΕΒΙΚΕΝ) παρά ο ΣΕΒ, ενώ ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος κρατάει και αυτός αποστάσεις. Προφανώς, όλοι έχουν καταλάβει ότι στον Σύνδεσμο τους τελευταίους μήνες ασχολήθηκαν περισσότερο με το πώς κάποια παλιά τζάκια θα διατηρήσουν το δικαίωμα στην ανάδειξη των διοικήσεων και λιγότερο με το τεράστιο αδιέξοδο της πραγματικής βιομηχανίας…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.