Καθως η κυβερνητική πλειοψηφία και η βιωσιμότητά της βρίσκονται υπό διαρκή αίρεση, ενώ τα κόμματα – πλην ΚΚΕ και Χ.Α. – αντιμετωπίζουν σκληρά διλήμματα, η χώρα βρίσκεται στον αέρα και τα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει είναι τα πιο κρίσιμα που της έχουν τεθεί τα τελευταία χρόνια.

 

Απο την αρχη της κρίσης το μόνο συγκροτημένο σχέδιο αντιμετώπισής της στην Ελλάδα υπήρξαν τα μνημόνια. Χρόνια τώρα το «Ποντίκι» επιμένει να ζητάει «εθνικό σχέδιο» εξόδου από την κρίση. Οι προηγούμενες συμφωνίες άφηναν κάποιο μικρό περιθώριο: για κάθε μέτρο υπήρχε η δυνατότητα του ισοδύναμου. Όμως, «ούτε φωνή ούτε ακρόαση» από διαδοχικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα αυτές των Παπανδρέου και Σαμαρά.

 

Τυφλη υποταγή στο «γράμμα» του μνημονίου, πρόχειρες δουλειές, λατρεία για τα εύκολα και οριζόντια εισπρακτικά μέτρα, καταβαράθρωση εισοδημάτων και αξιών, αλλά με προστασία των κομματικών φρουρίων στο κράτος.

 

Ακομη και η τρόικα με τον καιρό «εξελληνίστηκε». Λόμπι επιχειρηματιών και ενδιάμεσων, οι περιβόητοι «κουκουλοφόροι», παρενέβαιναν πότε στην τρόικα και πότε στην κυβέρνηση και καθιστούσαν τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους «προαπαιτούμενες ενέργειες» για την εκταμίευση δόσεων. Σε αυτό το περιβάλλον κάθε απαίτηση για εθνικό σχέδιο έμοιαζε με ανέκδοτο.

 

Όμως η χώρα κατέρρευσε. Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ και η διεκδίκησή του για απαλλαγή από επαχθή μέρη των προηγούμενων μνημονίων έφερε ως απάντηση – προς τη χώρα συνολικά – έναν βάναυσο εκβιασμό πλήρους αποδοχής του «πακέτου», οικονομικό στραγγαλισμό και κατάρρευση της οικονομίας.

 

Τωρα οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι, ύστερα από την τρίτη «διάσωση», πιθανότατα δεν θα υπάρξει τέταρτη. Ήδη το τρίτο μνημόνιο φαίνεται απίθανο να επιτύχει τους στόχους του, ενώ είναι αμφίβολο αν θα ολοκληρωθεί: στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει κερδίσει έδαφος η ιδέα να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το ευρώ.

 

Απαντησεις πολλές δεν υπάρχουν. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο εξάμηνο, κατάφερε να διατυπώσει κάποιες. Εγκλωβισμένος στην ατέρμονη διαπραγμάτευση, έφτασε να αποδεχθεί τα πάντα με την πλάτη στον τοίχο.

Τωρα το παιχνίδι έφτασε στα όριά του και οι απαντήσεις που χρωστάμε είναι πολλές. Ανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα, λοιπόν, ώστε, με όσες δυνάμεις μας απομένουν, να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε κάθε απόφαση και κάθε επιλογή που θα πέσει στο τραπέζι τα επόμενα χρόνια. Ίσως νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε. Οι πολιτικές δυνάμεις το περασμένο διάστημα υποσχέθηκαν παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση. Ας προσθέσουμε τη θεσμική και ας δώσουμε το εναρκτήριο λάκτισμα. Περιθώριο αναμονής δεν υπάρχει.

 

Η χώρα απαξιώνεται μέρα με τη μέρα…