Ούτε πρώτη, ούτε δεύτερη είναι η «ευκαιρία» που καλείται να διαχειριστεί ο Τσίπρας. Για τον εαυτό του, το κόμμα του και την κυβέρνησή του ενδεχομένως να είναι… όποια τους αρέσει. Για τη χώρα όμως ίσως είναι η τελευταία.

 

Το τρίτο μνημόνιο, από μια άποψη, δεδομένης της γερμανικής (και όχι μόνο του Σόιμπλε) επιθυμίας για «παρκάρισμα» της Ελλάδας εκτός ευρώ, με αντάλλαγμα κάποιου είδους «ανθρωπιστική βοήθεια», ίσως να θεωρείται… επιτυχία.

 

Όμως η Ελλάδα διαρκώς αποδυναμώνεται και, όσο πιο ισχυρή δόση μνημονίου λαμβάνει, τόσο περισσότερο εξασθενεί. Ολοένα και βαθύτερα βουλιάζει στα διαρκώς παροξυνόμενα προβλήματά της, χωρίς επί μια πενταετία να έχει επιλύσει κανένα. Δεδομένου ότι τα περισσότερα από αυτά προϋπήρχαν του μνημονίου, είναι προφανές ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίστηκε ανεπιτυχώς την πορεία προς την πλήρη καταστροφή όχι μόνο επειδή αποδέχθηκε τα μνημόνια, αλλά κυρίως επειδή δεν προέταξε καμιά δική του διέξοδο.

 

Σήμερα, η Ελλάδα – πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά αδύναμη – έφτασε να χρωστάει μια ακόμη παράταση ζωής σε παράγοντες και δυνάμεις εκτός ευρωζώνης. 

 

Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα, δεν αρκεί μια εξωτερική ρύθμιση των δόσεων του χρέους – δεδομένου ότι η Γερμανία ήδη προδιαγράφει πως η χώρα μας, από το 6,8% – 11,2% του ΑΕΠ που ήδη πληρώνει σε τόκους, θα πρέπει να ανεβάσει στο 15% του ΑΕΠ από το 2023 και μετά το συνολικό κόστος της εξυπηρέτησής του. Δηλαδή να δαπανά 27 δισ. ευρώ ετησίως με βάση το σημερινό ύψος του εθνικού προϊόντος. 

 

Χρειάζεται , συνεπώς, μια τιτάνια προσπάθεια εξόδου από τη μέγγενη, με δυνάμεις τις οποίες θα αντλήσει μόνο από το εσωτερικό της.

 

Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα παραμείνουμε επαίτες της υπερατλαντικής πολιτικής και διπλωματικής «βοήθειας», η οποία ενδεχομένως θα μας εξασφαλίζει μια άθλια και μίζερη «βιωσιμότητα» σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο.

 

Μόνο που αυτή η αμερικανική «βοήθεια» δεν είναι τζάμπα. Αντιθέτως, είναι βέβαιο ότι αυτοί που την παρέχουν – όπως έχει δείξει η πρόσφατη Ιστορία – θα ζητήσουν ανταλλάγματα πολύ σοβαρότερα από τη βουλγαροποίηση των εισοδημάτων. Και το ενδιαφέρον τους είναι γνωστό: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη. 

 

Όσοι ποντάρουν στην κακή σχέση της Τουρκίας με τη Δύση, ας έχουν κάπου στον νου τους ότι στο μέλλον μια Ελλάδα – ράκος, ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ίσως αποτελέσει ένα εύκολο αντάλλαγμα για μια τουρκική στροφή προς τους δυτικούς πάτρωνες της περιοχής μας…