Τα πρώτα σημάδια δείχνουν ότι η Γερμανία δεν είναι πλέον η ηγεμονική οικονομική δύναμη της Ε.Ε. όπως θέλει να παρουσιάζεται. Το επιβεβαιώνει και ο διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών στις Βρυξέλλες Ντάνιελ Γκρος: «Η διαφαινόμενη υπεροχή της γερμανικής οικονομίας οφείλεται στην παρατεταμένη ύφεση των χωρών της ευρωζώνης. Αν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση των χωρών που έχουν πληγεί, η Γερμανία δεν θα έχει πλέον τη θέση που σήμερα κατέχει».

 

«Τα τελευταία 12 από τα 20 χρόνια της οικονομικής άνθησης της Γερμανίας ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν μικρότερος από τον μέσο όρο των τριών μεγαλύτερων χωρών της ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία). (…) Τα ποσοστά ανεργίας της Γερμανίας είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με το ρεκόρ που σημειώνουν στις χώρες της ευρωζώνης. Ο συνδυασμός όμως χαμηλής ανεργίας και μειωμένου ποσοστού ανάπτυξης οδηγεί σε αργούς ρυθμούς παραγωγικότητας».

 

Αυτό που ουσιαστικά λέει ο καθηγητής είναι ότι, εάν υπήρχε και το παραμικρό ψήγμα ανάπτυξης στις χώρες της Ε.Ε., η πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας θα κινδύνευε, αν λάβουμε υπόψη και το αρκετά γηρασμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο δεν μπορεί να αφομοιώσει εύκολα τις νέες ανάγκες της αγοράς. Οι ανάγκες αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν ούτε από τους πρόσφυγες, η πλειονότητα των οποίων δεν έχει τα κατάλληλα προσόντα για να προσαρμοστεί σε ένα περιβάλλον υψηλής τεχνολογίας που κινείται με απίστευτες ταχύτητες.

 

Δηλαδή, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η Γερμανία είχε τη δυνατότητα να υποδεχθεί όλους τους πρόσφυγες, δεν έχει πλέον εργοστάσια για να τους διοχετεύσει, υπό την έννοια ότι το επίπεδο της τεχνολογίας είναι τέτοιο, ώστε οι άνθρωποι που χειρίζονται τα μηχανήματα είναι λιγότεροι και πολύ πιο εξειδικευμένοι.

 

Οι σπασμωδικές κινήσεις της στο προσφυγικό ζήτημα, μάλιστα, της έδωσε και ένα σκληρό μάθημα. Συνειδητοποίησε ότι έχει ανάγκη την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων εταίρων της για να βρει λύση στο πρόβλημα – την αλληλεγγύη δηλαδή που δεν έχει επιδείξει στην επίλυση της ελληνικής κρίσης…