Πίσω από αυτή τη μυστηριώδη συνήθεια κρύβεται μια ιστορία περί… χρυσού.

Συγκεκριμένα, η πρακτική του δαγκώματος ενός χρυσού νομίσματος χρονολογείται από τότε που οι πληρωμές γίνονταν με χρυσό. Δεδομένου ότι ο χρυσός είναι ένα σχετικά μαλακό μέταλλο, βυθίζοντας τα δόντια σε ένα νόμισμα, μπορούσε κάποιος να καταλάβει αν τα δουκάτα ήταν αληθινά, ή αν κάποιος πονηρός είχε επιχρυσώσει κομμάτια μόλυβδου.

Βέβαια, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι Ολυμπιονίκες δαγκώνουν τα μετάλλιά τους προσπαθώντας να διαπιστώσουν αν όντως είναι χρυσά ή κάποιος τους κορόιδεψε. Στην πραγματικότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις επιθυμίες των φωτογράφων: με το να δαγκώνουν παιχνιδιάρικα το μετάλλιο γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η φωτογραφία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιστορικός των Ολυμπιακών Αγώνων David Wallechinsky.

Αν απογοητευτήκατε από το λόγο, σκεφτείτε το εξής: δεν έχει υπάρξει στην πραγματικότητα εντελώς χρυσό μετάλλιο, εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη.