Στην υπόθεση της πώλησης βλημάτων στη Σαουδική Αραβία και στην εξελισσόμενη αντιπαράθεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης ένα είναι βέβαιο: ότι δεν θα υπάρξει ισοπαλία. Το ματς είτε θα λήξει σε άσο είτε σε διπλό.

Μέχρι τώρα, μπορεί να πει κάποιος ότι έχουν βγει τα πρώτα συμπεράσματα:

– Η κυβέρνηση επέλεξε σε μια δύσκολη συγκυρία να πουλήσει βλήματα που ήταν σε αχρηστία και είχαν ημερομηνία λήξης.

– Η τιμή που πέτυχε το υπουργείο Άμυνας ήταν ιδιαιτέρως υψηλή, πιθανότατα λόγω πιθανής χρησιμοποίησής τους σε εμπόλεμη ζώνη.

– Η κυβέρνηση συζητούσε με εκπρόσωπο της αραβικής χώρας – τον Παπαδόπουλο –, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μετά την παρουσίαση εγγράφων στη Βουλή.

– Η κυβέρνηση δεν δέχεται ότι ο Παπαδόπουλος ήταν μεσάζων στην πώληση, αλλά μόνο εκπρόσωπος στη διαπραγμάτευση. Διαφορά ουσιαστική και… νομική.

– Η αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι ο Παπαδόπουλος ήταν μεσάζων με υπόδειξη μάλιστα του ελληνικού υπουργείου Άμυνας. Επικαλείται γι’ αυτό, έγγραφο του Έλληνα πρέσβη στο Ριάντ, ο οποίος αναφέρει περί άφιξης αντιπροσωπείας της Σαουδικής Αραβίας στην Αθήνα και την αντίδρασή της (;) στην ύπαρξη εκπροσώπου.

Πολλά χαρτιά, μέιλ, δηλώσεις, φωνές, ατάκες, εξυπνάδες, αλλά εγώ τίποτα πιο τρανταχτό – τουλάχιστον σε αυτή τη φάση – δεν έχω δει.

Να μιλήσουμε για προχειρότητες, εντάσεις, κορώνες στο Twitter και λάθη στη διαδικασία από την πλευρά του υπουργείου Άμυνας; Ναι. Αλλά πού είναι η ζημιά του ελληνικού Δημοσίου από μια δουλειά που δεν έγινε; Πόσω μάλλον να ευσταθούν οι κατηγορίες για μίζες.

Τουλάχιστον απ’ όλη αυτή τη φασαρία, ας βγει κάτι καλό. Το είπε και ο Νίκος Φίλης, έστω και αργά. Ας ακυρωθεί η πώληση των βλημάτων, που – όπως όλα δείχνουν – θα πήγαιναν στον πόλεμο κατά παιδιών στην Υεμένη, όπως χαρακτηριστικά έχουν αποκαλέσει τις εκεί συγκρούσεις τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Ευρωκοινοβουλίου.