Χιλιάδες νεκροί, βασανισθέντες, εκτοπισμένοι και εικόνες φρίκης που θα μας συνοδεύουν για πάντα, αποτελούν τα πρώτα στοιχεία ενός πρόχειρου απολογισμού όσων έλαβαν χώρα αυτά τα πέντε χρόνια. Από κοντά, και οι εκατοντάδες νεκροί άμαχοι από τους βομβαρδισμούς του δυτικού συνασπισμού ενάντια στον ISIS, που από τη Δύση αντιμετωπίστηκαν -και αντιμετωπίζονται- ως «παράπλευρες απώλειες».

Τώρα, που ο εφιάλτης μοιάζει να φτάνει στο τέλος του -όχι όμως και ο κύκλος αίματος στην Μέση Ανατολή, αξίζει να θυμηθούμε κάποια γεγονότα που τείνουμε να ξεχνάμε από τον βομβαρδισμό πληροφοριών που σωρεύεται μέρα με τη μέρα, μήνα τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο.

Έτσι λοιπόν, αξίζει να θυμηθούμε ότι, τον Μάιο του 2015, λίγο αφότου είχε ανοίξει ο κύκλος των αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων του ISIS στη Γαλλία, η παγκόσμια κοινή γνώμη μάθαινε εμβρόντητη ότι είναι εξαιρετικά πιθανό γαλλικά όπλα να είχαν φτάσει στα χέρια των τζιχαντιστών, μέσω ενός προγράμματος εξοπλισμού της συριακής αντιπολίτευσης με βαρύ οπλισμό, παρά το εμπάργκο όπλων που βρισκόταν σε ισχύ.

Το pontiki.gr έγραφε στις 6 Μαΐου του 2015:

«Η Γαλλία παρέδωσε επιθετικά όπλα στους Σύρους αντάρτες το 2012, παρά το ευρωπαϊκό εμπάργκο που είχε επιβληθεί από το 2011, αναφέρει ένα βιβλίο με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» που θα κυκλοφορήσει στις 13 Μαΐου.

«Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις», δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ στον συγγραφέα του βιβλίου (εκδόσεις L’Archipel”), Ξαβιέ Πανόν, στη διάρκεια μιας συνέντευξης τον Μάιο του 2014.

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, που ειδικεύεται σε διπλωματικά και στρατιωτικά θέματα, η Γαλλία παρέδωσε στους σύρους αντάρτες που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, κανόνια διαμετρήματος 20 mm, μυδραλιοβόλα διαμετρήματος 12,7 mm, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικούς πυραύλους.

Οι παραδόσεις, που ξεκίνησαν το δεύτερο εξάμηνο του 2012, γίνονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα και είχαν σκοπό περισσότερο να βοηθήσουν την εξέγερση παρά να έχουν έναν αποφασιστικό αντίκτυπο αλλάζοντας τον ρου του πολέμου, σύμφωνα με τον συγγραφέα.

Εκείνη την εποχή βρισκόταν σε ισχύ, από τον Ιούνιο του 2011, ένα ευρωπαϊκό εμπάργκο όπλων το οποίο ήρθη στις 29 Μαΐου του 2013. Μέχρι τώρα, η Γαλλία έχει παραδεχθεί επίσημα πως είχε παραδώσει στους αντάρτες μόνο τα λεγόμενα μη φονικά όπλα (που δεν έχουν σκοπό να σκοτώσουν), αλεξίσφαιρα γιλέκα ή γυαλιά νυκτερινής όρασης.

Για αυτές τις μυστικές παραδόσεις «έπρεπε να έχουμε εγγυήσεις στον ύψιστο βαθμό», δήλωσε στον συγγραφέα ένας μάρτυρας, υπό τον όρο της ανωνυμίας, κάνοντας λόγο για απάλειψη κάθε ίχνους προέλευσης των όπλων και για τη δημιουργία μίας πολιτικο-στρατιωτικής αλυσίδας που θα παρείχε «κάθε διασφάλιση ελέγχου και σίγουρου τελικού προορισμού».

Πάντως ήταν ήδη γνωστό από τότε ότι στους κόλπους της συριακής αντιπολίτευσης δρουν ακραίες ισλαμιστικές ομάδες, όπως το μέτωπο Αλ Νούσρα, που αποτελεί παρακλάδι της Αλ Κάιντα.

Από τον Νικολά Σαρκοζί (2007-2012) στον Φρανσουά Ολάντ, που ανέλαβε καθήκοντα το 2012, το βιβλίο επανέρχεται σε μία σειρά διπλωματικο-στρατιωτικών βημάτων προς τα μπρος και προς τα πίσω, παραθέτοντας δηλώσεις δρώντων εμπλεκομένων στη γαλλική διπλωματική και στρατιωτική ζωή (εκτός από τον αρχηγό του Κράτους, υπουργοί, σύμβουλοι…).

Ανάμεσα στα επεισόδια που καταγράφονται είναι και εκείνο που αναφέρεται στην προετοιμασία αεροπορικών επιδρομών εναντίον του συριακού καθεστώτος που τελικά απετράπησαν στα τέλη του καλοκαιριού του 2013.

Το βιβλίο αναφέρεται σε ορισμένους στόχους που επρόκειτο να τεθούν τότε –την «υπηρεσία πληροφοριών της συριακής Πολεμικής Αεροπορίας που ελέγχει το χημικό σύστημα»– και υπογραμμίζει, επικαλούμενο έναν σύμβουλο, ότι οι αεροπορικές επιδρομές τις οποίες τελικά δεν θέλησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, είχε διπλό στόχο: να αλλάξει «το πολιτικό μοίρασμα των χαρτιών» στη Συρία και να αποσταθεροποιήσει τη Ρωσία, που υποστηρίζει τη Δαμασκό, ώστε να αλλάξει την προσέγγισή της στη σύγκρουση.»