Στην Αθήνα πολλοί εκτιμούν ότι ο Ερντογάν βρυχάται για να δοκιμάσει τα όρια όλων των παικτών στα μέτωπα που έχει ανοίξει: της Ελλάδας, της Κύπρου, των Ευρωπαίων, των Αμερικανών. Έτσι είναι, αλλά ας μην αυταπατώμεθα ότι μας δοκιμάζει για να περάσει την ώρα του ή για εσωτερικούς λόγους. Το μέγεθος της επιτυχίας ή της αποτυχίας του στη βόρεια Συρία ενδέχεται να παίξει σημαντικό ρόλο στον βαθμό και την ένταση με την οποία θα παίξει τα χαρτιά του στην Κύπρο, στο Καστελλόριζο και στο Αιγαίο.
Οι απολύτως ρεαλιστικοί κίνδυνοι απαιτούν μια συγκροτημένη διπλωματική και αμυντική αντιμετώπιση. Η Ελλάδα οφείλει να διαθέτει άμεσες και μεσοπρόθεσμες απαντήσεις σε πολύ πιεστικά ερωτήματα. Για να συμβεί αυτό χωρίς πολιτικές αναταράξεις, απαιτείται ένα μίνιμουμ συνεννόησης στο εσωτερικό. Κάποια μορφή της χιλιοτραγουδισμένης «συναίνεσης». Μόνο που για τα μεγάλα θέματα οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν συνηθίζουν να συζητούν. 

Το είδαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ στο «Μακεδονικό», το οποίο χρησιμοποίησε για να διασπάσει τη Ν.Δ. και κατέληξε να τιμωρείται ο ίδιος στην κάλπη. Τώρα το βλέπουμε με τη Ν.Δ., η οποία κομπάζει ότι επιζητεί τη συναίνεση για το αν θα βγάζουν Έλληνα πρωθυπουργό η Αστόρια, το Μόντρεαλ και το Σίδνεϊ, αλλά καμιά σοβαρή πολιτική συζήτηση δεν γίνεται για την εθνική στρατηγική στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό / προσφυγικό.

Εκτός αν η Ν.Δ. είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, το μονοπάτι του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό και στην πολιτική προσαρμογής (άνευ ανταλλαγμάτων) στις αμερικανικές επιθυμίες και ο ΣΥΡΙΖΑ λογαριάζει ότι θα ακολουθήσει την παραπλανητική αντιπολιτευτική «γραμμή» της Ν.Δ. καταγγέλλοντας την πολιτική κατευνασμού που και ο ίδιος υπηρέτησε. Σε αυτό το ενδεχόμενο, πράγματι, δεν χρειάζεται καμιά συζήτηση: η… συναίνεση είναι δεδομένη.