Η κυβέρνηση δείχνει να έχει αποφασίσει το σταδιακό άνοιγμα των δραστηριοτήτων ανεξαρτήτως του αν η επιδημιολογική εικόνα δικαιολογεί μια τέτοια απόφαση, αντιλαμβανόμενη την εξάντληση της ανοχής και υπομονής της κοινωνίας.

Εύλογο, είπε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Παρασκευή στη Βουλή το κατά τα άλλα «απλοϊκό» (όπως το χαρακτήρισε) ερώτημα των Τσίπρα και Γεννηματά: «Μα καλά, κλείνετε με 1.000 κρούσματα και ανοίγετε με 3.500»;

Η απάντηση καθόλου πειστική: «Η πραγματικότητα είναι ότι όταν κλείσαμε τον Ιανουάριο βλέπαμε την τάση των κρουσμάτων. Ποτέ δεν έχει σημασία ο απόλυτος αριθμός αλλά η ανοδική τάση των κρουσμάτων. Και εάν δεν είχαμε κλείσει τον Ιανουάριο έτσι όπως κλείσαμε είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι η αύξηση θα ήταν εκθετική. Και η επιβάρυνση στο σύστημα υγείας θα ήταν τέτοια που πιθανώς να μην μπορούσαμε να τη διαχειριστούμε».

Δηλαδή, τώρα (που και οι μεταλλάξεις έχουν πληθύνει) δεν υπάρχει κίνδυνος εκθετικής αύξησης ή θα την διαχειριστεί καλύτερα το υπερφορτωμένο κι εξαντλημένο δημόσιο σύστημα υγείας το οποίο πολλοί (και κυρίως υγειονομικοί και ασθενείς) περιγράφουν ως «υπό κατάρρευση»; Ή μήπως η κυβέρνηση ελπίζει ότι ο καλός καιρός θα βάλει το φρένο που δεν έβαλε το πολύμηνο μερικό λοκντάουν (για όσους είχαν τη δυνατότητα τηλεεργασίας, για το λιανεμπόριο και για την εστίαση); Αν θυμόμαστε καλά ήταν Αύγουστος πέρυσι όταν άρχισαν να ανεβαίνουν τα ημερήσια κρούσματα και να διαφαίνεται το «δεύτερο κύμα».

Τον ρόλο της επιστημονικής επιτροπής σε αυτή τη φάση ας μην τον πολυσχολιάσουμε, ουσιαστικά απλώς δείχνει να συναινεί σε κάτι που μάλλον είναι κοινή πεποίθηση ως προς την συμπεριφορά της κοινωνίας (και όχι του ιού) ότι δηλαδή, τα όποια μέτρα του μοναδικού εργαλείου που επιστράτευσε η κυβέρνηση, δηλαδή του λοκντάουν, απλώς δεν θα αποδώσουν από εδώ και πέρα γιατί κανείς σχεδόν δεν θα τα τηρεί.

Πολιτικά η κατάσταση για την κυβέρνηση είναι ουσιαστικά «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Με λοκντάουν η αγανάκτηση πολιτών και επαγγελματιών που υφίστανται το πολύμηνο κλείσιμο θα χτυπήσει «κόκκινο», με άνοιγμα, για να εξοικειωθούμε σιγά σιγά και σε μια ας την πούμε «κανονικότητα» – αυτό που λένε ορισμένοι «να μάθουμε να ζούμε με τον ιό» – τα κρούσματα θα εκτιναχθούν το πιθανότερο.

Μένει να δούμε αν το άνοιγμα δραστηριοτήτων θα αποτυπώσει κάποια ανάσχεση της κυβερνητικής δημοσκοπικής υποχώρησης, όπως ίσως ελπίζει η κυβέρνηση ωστόσο η όποια κανονικότητα φαντάζεται η κυβέρνηση θα συνεχίσει να τελεί υπό την αίρεση της πανδημίας. Όσο κι αν δεν είναι στις κυβερνητικές προθέσεις από εδώ και πέρα να ξανακλείσει ό,τι θα ανοίξει, πιθανότατα «λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο», τον κορωνοϊό και τις μεταλλάξεις του.

Μέσα σ’ όλα η κυβέρνηση φέρνει και το σαρωτικό εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο αναμενόμενα θα ξεσηκώσει κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις – άγνωστο αν σε φάση σταδιακού ανοίγματος η κυβέρνηση θα συνεχίσει να καταδικάζει τις διαδηλώσεις και όσους θεωρεί «υποκινητές».

Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς κάποια ομαλοποίηση από εδώ και πέρα, είτε στο υγειονομικό επίπεδο, είτε στο κοινωνικό είτε σε αυτό που λέμε πραγματική οικονομία (εν προκειμένω, το Ταμείο Ανάκαμψης πέρασε και δεν ακούμπησε, ειδικά για το μεσοπρόθεσμο διάστημα των επόμενων μηνών). Πιθανότερη εξέλιξη μοιάζει το συνολικό ξεχαρβάλωμα.

Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση σε αυτές τις συνθήκες, εξακολουθεί να κρατά ανοιχτό το σενάριο των εκλογών το φθινόπωρο, μπορούμε βασίμως να εικάσουμε ότι θα οξυνθεί παράλληλα και το πολιτικό κλίμα και το μόνο που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς είναι «πόσο ακόμα;». Το μοτίβο έχει φανεί και ακούει στην κωδική ονομασία πόλωση με «ξύλο» στον ΣΥΡΙΖΑ τον «ψεύτη», τον «λαϊκιστή», τον «ανεύθυνο υποκινητή διαδηλώσεων», τον «μηδενιστή» (φρέσκο αυτό) που λέει «όχι σε όλα», κ.ο.κ.  

Και καλά, η πολιτική πόλωση είναι ένα στάνταρ πολιτικό εργαλείο του κυβερνητικού μάνιουαλ- κάθε κυβέρνηση το χρησιμοποιεί, απλώς χρειάζεται να το προσαρμόζει στις συνθήκες και την πολιτική της ιδιοσυγκρασία. Ωστόσο σε συνθήκες που παράλληλα ενοχοποιείται, μαζί με την αντιπολίτευση, και η κοινωνία για ό,τι πάει στραβά στο υγειονομικό επίπεδο, κι ενώ είναι εκείνη που υφίσταται το βάρος της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, είναι ένα ερώτημα σε ποιες κοινωνικές ομάδες η κυβέρνηση θα απευθυνθεί για να αναζητήσει πολιτική – εκλογική στήριξη και με ποιους τρόπους, ποια κίνητρα. Ο φόβος του «μπαμπούλα» ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λειτουργεί επ’ αόριστο …