Πώς έκανα Πάσχα πέρυσι

Πέρυσι, Σάββατο  μεσάνυχτα, την ώρα που ο παπάς από τον παρακείμενο ιερό ναό θα έψελνε το «Χριστός Ανέστη», ΔΕΝ θα αντίκριζα στα μπαλκόνια δεκάδες ανθρώπους με κεριά να μου εύχονται, έστω νοερά, για την Ανάσταση.
Το διαμέρισμα που μένω είναι σε χαμηλό όροφο, από κάτω ΔΕΝ υπάρχει κανένας για να σκύψω να τον δω, μόνο από πάνω οι άνθρωποι θα έβγαιναν τα μεσάνυχτα, αλλά τα τεράστια μπαλκόνια τους με εμπόδιζαν να τους βλέπω, άρα θα μπορούσα μόνο να τους ακούω.

Δώδεκα παρά πέντε, λοιπόν,  έσβησα τα φώτα. Βγήκα στο μπαλκόνι να ρίξω μια ματιά. Οι τρεις τεράστιες λάμπες στον δρόμο έριχναν εκτυφλωτικό φως, εγώ ήθελα σκοτάδι.

Τότε μου ’ρθε η ιδέα! Ξαναμπήκα στο σπίτι, πήρα από την ντουλάπα τη σφεντόνα που έκρυβα από παιδί ανάμεσα στα μπλουζάκια μου, πήρα και τις έξι – εφτά πέτρες που είχα φέρει από το νησί μου όταν ήλθα στην Αθήνα, ξαναβγήκα στο μπαλκόνι, περίμενα να πάει δώδεκα και ν’ αρχίσουν τα βεγγαλικά, σημάδεψα με προσοχή τις λάμπες και «πυροβόλησα» μέχρι που να σπάσουν.

Ο δρόμος βυθίστηκε στο σκοτάδι, τα πυροτεχνήματα σταμάτησαν ύστερα από λίγα λεπτά, άνθρωπος πουθενά.
Και τότε είδα πάνω στα φύλλα των απέναντι δέντρων τις σκιές της οικογένειας του δευτέρου ορόφου να λικνίζονται από τον αέρα, οι φλόγες των κεριών μου φάνηκαν τεράστιες, οι άνθρωποι αυτοί –ένας άντρας, μια γυναίκα κι ένα παιδί – έμοιαζαν με γίγαντες!
«Χρόνια πολλά» ψιθύρισα συγκινημένος στις σκιές και ξαναμπήκα στο σπίτι…

Πώς θα κάνω φέτος

Στην πατρίδα μου, την Κάσο, θα πάω στην αγαπημένη μου παραλία, θ’ ανάψω ένα αστέρι και θ’ ακούσω τη θάλασσα να μου ψέλνει, το φεγγάρι να μου εύχεται, θα δω τη φύση να γαληνεύει και θα ευχηθώ σ’ όλους σας «Χρόνια πολλά».

Τόσο απλά, τόσο ελεύθερα…