Με ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο αφιερωμένο στη μητέρα του, την «κυρία Πόπη» της ζωής του, αποκαλύπτει ο περιφερειάρχης Αττικής και πρόεδρος του ΙΣΑ άγνωστες πτυχές της ζωής του.

Στο βιβλίο, που θα κυκλοφορήσει στις 14 Μαΐου, ο Γιώργος Πατούλης αναφέρεται στη μητέρα του, τη γυναίκα που παρά τις δυσκολίες της ζωής κατάφερε να μεγαλώσει και να σπουδάσει μόνη της τα δυο της αγόρια Γιάννη και Γιώργο, για τα οποία ήταν υπερήφανη μέχρι και τις 14 Οκτωβρίου του 2020, όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια της.

Το «Πρώτο Θέμα» δημοσιεύει αποσπάσματα του βιβλίου με τίτλο: «Τίποτα δεν ήταν εύκολο – Η ηρωίδα μάνα μου». Η αφήγηση ξεκινά από τα Χανιά του 1932, όπου γεννήθηκε η μητέρα του Γιώργου Πατούλη Πόπη, συνεχίζει με τον ξαφνικό θάνατο του παππού του το 1945 και την απόφαση της μητέρας του να βγει στη δουλειά σε ηλικία 13 ετών για λόγους επιβίωσης. Η Πόπη Κατελάνου θα εργαστεί σε κατάστημα ειδών γάμου στα Χανιά, επάγγελμα που ποτέ δεν θα εγκαταλείψει. Στη συνέχεια με τη βοήθεια του συζύγου και πατέρα των παιδιών της θα ανοίξουν το 1956 τη δική τους επιχείρηση, αργότερα εργοστάσιο, με έδρα το Μοσχάτο. Επαγγελματικά το ζευγάρι θα ζήσει μεγάλες στιγμές. Ωστόσο σε προσωπικό επίπεδο τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν εξίσου καλά.

«Πρωτοπόρος η κυρία Πόπη για την εποχή της, αλλά και με αυτοσεβασμό και πίστη στις δυνάμεις της, αποφάσισε να διακόψει τη σχέση με τον πατέρα μου για να απαλλάξει τα παιδιά της από το δυσάρεστο και τραυματικό κλίμα των καβγάδων στο σπίτι, όπως μας διηγούνταν πολλά χρόνια μετά, όταν ήμασταν ενήλικες… Μετακομίσαμε, λοιπόν, στα Καμίνια, σε ένα μικρό σπίτι, που το χρησιμοποίησε και ως εργαστήριο για να φτιάχνει τεχνητά λουλούδια. Αυτό έγινε το 1964. Ο αδερφός μου ήταν τότε περίπου επτά ετών και εγώ περίπου δυόμισι ετών», αναφέρει στο βιβλίο ο Γιώργος Πατούλης.

Ο πατέρας του όχι μόνο δεν συγχώρεσε ποτέ τη σύζυγό του που τον εγκατάλειψη, αλλά κατάφερε στα δικαστήρια να κερδίσει την επιμέλεια των παιδιών του.

«Τα παιδιά της χωρισμένης μητέρας»

«Ο πατέρας μου κατάφερε να πάρει την κηδεμονία των δύο παιδιών, ωστόσο δεν μπορούσε να μας φροντίσει μόνος του. Ετσι μας έβαλε εσωτερικούς στον Ασημακόπουλο, ένα οικοτροφείο-σχολή στο Καστρί. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες εκεί. Ηταν πολύ απρόσωπα και δυσάρεστα. Γκρίζο και στενάχωρο περιβάλλον, καταθλιπτικό. Δεν έλειπαν και τα φαινόμενα βίας – και το ξύλο από τους δασκάλους. Δεν ξεχνιούνται, αλήθεια, εύκολα οι εικόνες αυτές».

Τα δυο αδέλφια θα αναγκαστούν, μέχρι ο πατέρας τους να αποφασίσει να τα επιστρέψει και πάλι στην αγκαλιά της μητέρα τους, να ζήσουν στο οικοτροφείο-σχολή για τέσσερα ολόκληρα χρόνια με την «κυρία Πόπη» να μπορεί να τα επισκέπτεται μία φορά τον μήνα, όπως όριζε η δικαστική απόφαση.

«Ηταν η τρίτη φορά μέσα σε λίγα χρόνια που αλλάζαμε περιβάλλον, και βρισκόμασταν και οι δυο μας, ο Γιάννης και εγώ, σε ευάλωτες για την παιδική ανάπτυξη ηλικίες. Επιπλέον, ήμασταν και στόχος για σχόλια, ως παιδιά “χωρισμένης” μητέρας. Ετσι μας αποκαλούσαν, αυτά ακούγαμε στο κεντρικό ψιλικατζίδικο του Μουζάκη, όπου μαζευόταν η γειτονιά. Ακόμα και στο σχολείο, ήμασταν “τα παιδιά της χωρισμένης”», αναφέρει ο περιφερειάρχης σε άλλο σημείο του βιβλίου του.

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο ο Γιώργος Πατούλης αναφέρει και λεπτομέρειες για τις κακές σχολικές επιδόσεις του ίδιου και του αδελφού του: «[…] με τη μετακίνησή μας, η απόδοσή μου άρχισε να πέφτει∙ μάλιστα, στην τρίτη τάξη έπεσα στο 5. Μας είχε επηρεάσει η αλλαγή περιβάλλοντος, δεν βοηθούσε και η δασκάλα… Ολα τότε έμοιαζαν να είναι στραβά σε ό,τι αφορούσε τη μόρφωσή μου. Χρόνο με τον χρόνο, όμως, και με την ενθάρρυνση της μητέρας μου άρχισα πάλι να βελτιώνομαι».

Η τελευταία μάχη

«Μιλά» για τα χρόνια που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, την ιατρική σχολή, την πολιτική και κλείνει με τη γενναία μάχη που έδωσε η μητέρα του, όταν αρρώστησε την άνοιξη του 2020. «Έτσι φτάσαμε στην άνοιξη του 2020 και στην πανδημία της COVID-19. Κλείστηκε στο σπίτι. Τήρησε την καραντίνα και πρόσεχε πολύ. Η κυρία Λιλή, που τη φρόντιζε, έμενε διαρκώς στο σπίτι και έβγαινε μόνο κάθε 15 μέρες για προμήθειες. Μια μέρα του Μαΐου, προς το μεσημέρι, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη Λιλή. Μου είπε ότι η μητέρα μου έχει 37,2°C από το πρωί…Δεν μπορούσε να είναι COVID-19∙ είχε τηρήσει ευλαβικά την καραντίνα. – Ίσως κρύωσε, είπε η Λιλή… Οι αιματολογικές εξετάσεις που έκανε έδειξαν αυξημένες τιμές σε κάποιους δείκτες της ηπατικής λειτουργίας»,.

»Πάλεψε γενναία επί έξι μήνες. Έδωσε σκληρή μάχη στη ΜΑΦ και τη ΜΕΘ. Και οι συνάδελφοι που τη φρόντιζαν το πάλεψαν. Κάποιες στιγμές η κατάστασή της παρουσίαζε μικρή βελτίωση. Όμως, η μία επιπλοκή έφερνε την άλλη. Έτσι, οι θεράποντες γιατροί, ενώ αρχικά ήταν αισιόδοξοι, διαπίστωναν σταδιακά ότι εξαντλούνταν οι εφεδρείες της” η κατάσταση όμως για εκείνη χειροτέρευε συνεχώς μέχρι που “πήγα να φορέσω το σακάκι μου, μου τηλεφώνησε ο γιατρός της μητέρας μου και μου ανακοίνωσε ότι δύο λεπτά πριν έφυγε από τη ζωή. Ήταν το τέλος της κυρίας Πόπης, μιας αγωνίστριας, η οποία αγαπήθηκε πάρα πολύ. Όταν, κάποιες φορές, σκέπτομαι την πορεία και την αφοσίωσή της σ’ εμάς, πείθομαι όλο και πιο πολύ ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος, αν βάλει στόχους και τους παλέψει πραγματικά».