Μια αξιοπερίεργη ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι από τη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τα 3/4 των δηλώσεων των πρωτοκλασάτων στελεχών του δεν ευτυχούν στην πρώτη ανάγνωση με αποτέλεσμα να τυγχάνουν παρεξηγήσεως και παρερμηνείας.

Στην αρχή σκέφτεται κανείς ότι έφταιγε η απειρία  και στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ότι δεν το καταλάβαιναν μέχρι να περάσει ο καιρός και να μάθουν. Το πρόβλημα όμως μετά από μια δεκαετία περίπου, όχι μόνο δεν διορθώθηκε αλλά επιτάθηκε επικίνδυνα έτσι ώστε κάθε δήλωση στελέχους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χρίζει πολλών επεξηγήσεων, συμπληρωματικών ερμηνειών και διευκρινιστικών υποσημειώσεων.

Τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή στον ΣΥΡΙΖΑ μιλούν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει κανένας άλλος, ή έχουν σοβαρό πρόβλημα αγραμματοσύνης αλλά και ιδεολογικής σύγχυσης και δεν ξέρουν τι λένε, ή λένε πράγματα που πρέπει να κρύβουν – και τους ξεφεύγουν. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η ιστορία τού δεν εννοούσε αυτό αλλά ήθελε να πει το άλλο έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου. Η κατάχρηση μιας δικαιολογίας δεν μπορεί να είναι πολιτική επιλογή. Δεν μπορεί ένα κόμμα που έχει κυβερνήσει και βρίσκεται στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην γίνεται κατανοητό συστηματικά. Κάτι συμβαίνει. Χρόνια τώρα έχουν αποθησαυριστεί ωκεανοί μαργαριταριών που δηλώνουν επιεικώς σύγχυση στο να συνδυαστεί ο υπεύθυνος πολιτικός λόγος με θολές και αόριστες ιδεοληψίες.

Δέκα χρόνια μετά, με σχεδόν μια πενταετία εξουσίας (θυμάστε, εξάντλησαν και το τελευταίο δευτερόλεπτο εξουσίας που τους ανήκε), μοιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ανεπίδεκτοι μαθήσεως σε βαθμό κακουργήματος. Δεν μιλάμε για κάποιες ατυχείς  δηλώσεις κάποιων στελεχών. Αυτές πάντα θα υπάρχουν, είναι ανθρωπίνως  αδύνατο να αποφευχθούν. Ο ασφαλέστερος τρόπος να ξεπεράσεις μιαν άστοχη δήλωση είναι να την παραδεχτείς. Αυτό όμως στην ολοκληρωτική θεολογική αντίληψη του αλάθητου της Αριστεράς, δεν μπορεί να υπάρξει.  Ο πάσα εις, άπαξ και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων της, ταυτόχρονα λαμβάνει και την επιφοίτηση του αντικαπιταλιστικού  πνεύματος. Δεν μπορεί να μιλά ανόητα, ανόητη είναι η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Αυτό είναι το εύλογο, αυτό είναι το κανονικό. Ωστόσο, για την σοφή συντρόφισσα Αχτσιόγλου, «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».

Δηλαδή, η Αριστερά δεν επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη γιατί δεν μπορεί η να ευδοκιμήσει μέσα σε αυτό το κλίμα, θέλει κοινωνική αναταραχή, θύματα, θύτες, σκοτωμούς, πολέμους, ήρωες και σωτήρες. Αυτό θέλει η Αριστερά. Δεν θέλει δημοκρατίες με πολίτες ευτυχείς αλλά δικτατορίες και εξορίες, ώστε το κόμμα να έχει λόγο ύπαρξης.

Θα παρακαλούσαμε την κυρία Αχτσιόγλου να μας αφήνει ένα περιθώριο κατανόησης των διανοημάτων της προκειμένου να έχει η ανθρωπότητα τον χρόνο να τα αφομοιώσει σε βάθος. Για παράδειγμα, σε προηγούμενη δήλωσή της, η παγκόσμια κοινότητα  χρειάστηκε χρόνο για να αντιλήφθη το βασικό αξίωμα για την ανάπτυξη, όπως αυτό διατυπώθηκε από την ίδια: «Εμείς δεν περιμένουμε την ανάπτυξη για να αυξηθούν οι μισθοί. Με την αύξηση των μισθών έρχεται η ανάπτυξη». Μετά την δήλωση αυτή, η ανθρωπότητα άλλαξε πορεία. Ήθελε όμως το χρόνο της.

Έτσι και τώρα, η θεωρητική αυτή δήλωση της κυρίας Αχτσιόγλου («Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά!») θέτει εκ νέου τα θεμέλια μιας νέας αριστερής προοπτικής όπου το κίνημα δεν προχωρά, δεν θάλλει σε συνθήκες κανονικότητας, δίχως μνημόνια, δίχως δανειστές, δίχως  ανεμβολίαστους, δίχως εξαθλιωμένους πολίτες, δίχως μαγκάλια και παιδάκια που λιποθυμούν από την πείνα.  Το κίνημα θέλει  τους βαρβάρους του! Αλλιώς, πώς θα προβεί σε εκκαθαρίσεις Τζανακόπουλου (φράση που έχει να ακουστεί από την εποχή του Στάλιν), πώς θα καταλύσει τους αρμούς της εξουσίας;