Αν οι αναλυτές, τα ΜΜΕ και οι δεξαμενές σκέψεις αφιέρωναν τον πολύτιμο χρόνο ανάλυσής τους στο Κυπριακό αντί να ασχολούνται συνεχώς με οποιαδήποτε ασημαντότητα της τουρκικής προκλητικότητας, τότε σίγουρα δεν θα μπορούσαν οι εθνικιστές μαζί με τους Γκρίζους Λύκους της Άγκυρας να προβάλλουν και να εξασφαλίζουν την επιδιωκόμενη δημοσιότητά τους.

Μόνο η Ελλάδα ασχολείται κάθε μέρα, κάθε στιγμή, με τις καθ΄ όλα προκλητικές αποφάσεις ενός ηγέτη ξένης χώρας, που ξεφτιλίζει και βασανίζει τον λαό του.

Βασανιστήρια καθημερινής επιβίωσης, αλλά και στα κρατητήρια, όπου φυλακίζονται καθημερινά δημοσιογράφοι, δικαστές, αξιωματικοί, διανοούμενοι, αντιφρονούντες, επιχειρηματίες και πολιτικοί αντίπαλοι καθώς και απλοί πολίτες, μεροκαματιάρηδες του μόχθου, που αντιδρούν επειδή δεν καταλαβαίνουν πώς ο Πρόεδρός τους και το περιβάλλον του, οικογενειακό και ευρύτερο, καταναλώνουν «αηδονόγλωσσες» όταν όλοι λιμοκτονούν.

Ο Τούρκος πολίτης είναι υπάκουος, υπομονετικός, συγκρατημένος, ευγνώμων στην ισλαμική φιλανθρωπία, που του εξασφαλίζει στην κυριολεξία τον «άρτον τον επιούσιον», αλλά όσο πεινάει η κριτική του γίνεται οξύτερη, όχι όμως ανατρεπτική.

Ευρωπαίοι «κομπάρσοι»

Η πρόσφατη αποκάλυψη σημαντικών ειδήσεων, που αφορούν στην πολιτική πίεση που υπέστη από τον ΟΗΕ ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελβετία (Κράνς Μοντανά), η απουσία σημαντικών πολιτικών αποφάσεων της Ε.Ε. για την άμεση εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου στο σύνολο της κυπριακής επικράτειας, οι πολιτικές υπεκφυγές και οι μεθοδεύσεις εταίρων, που επιλέγουν να κινηθούν στα όρια της λογικής των διεθνών σχέσεων και των διεθνών δεσμεύσεων για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την υποχρέωση που επιβάλλει η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, πρέπει να αποτελούν τις προτεραιότητες κάθε πολιτικής και διπλωματικής μας συζήτησης.

Αν εκπληρώνουμε συστηματικά την υποχρέωσή μας, λογικά ελάχιστος χρόνος και πολιτικός χώρος μένει διαθέσιμος για να σπαταλούμε το πολιτικό και διπλωματικό μας κεφάλαιο στην καθ’ έξιν κακή μας συνήθεια να «αυτομαστιγωνόμαστε» με αφορμή τις ερντογανικές εμπνεύσεις.

Οι Ισπανοί «φίλοι»

Οι πυκνές ταξιδιωτικές μετακινήσεις ανά τον κόσμο και από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, μάλλον δεν αρκούν μέχρι σήμερα, ώστε με πολιτική και διπλωματική αποτελεσματικότητα, ταχύτητας του κυβερνητικού Embraer, να αντιληφθούν οι συνομιλητές μας τον τρόπο με τον οποίο διασυνδέουμε το συμφέρον όλων μας με τις εθνικές μας επιδιώξεις. Εχθές στις Βρυξέλλες και σήμερα στη Λευκωσία, αύριο στα Εμιράτα και στο Κάιρο ή στην Ιερουσαλήμ, οι αεροπορικές μετακινήσεις του υπουργού και των υπηρεσιακών αγγίζουν τα πτητικά όρια, τις ώρες που συμπληρώνουν οι χειριστές της πολεμικής μας αεροπορίας για να διατηρούν την επιχειρησιακή τους ικανότητα.

Δικαίωμα στη διεκδίκηση μίας τιμητικής πουλάδας ιπταμένου αποκτούν οι διπλωμάτες των αιθέρων, αλλά δυστυχώς, παρά την επιμέλεια και τον εργασιακό μόχθο, φαίνεται ότι Ισπανούς και Άραβες τακτικούς συνομιλητές δεν τους πείθουμε, ώστε να σταματήσουν την επιχειρηματική και επενδυτική ενασχόλησή τους με την επιθετική και απειλητική, για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και ευρύτερα της δυτικής συμμαχίας, Τουρκία.

Βέβαια οι Ισπανοί επιχειρηματολογούν ότι συμμετέχουν στην ανάπτυξη σχέσεων και στην εξέλιξη της αμυντικής βιομηχανίας χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ και χώρας που προχωρά στην ενταξιακή της διαδικασία. Αυτή η άποψη της άλλης πλευράς, κυρίως όταν πρόκειται για εταίρο και σύμμαχο, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στην αξιολόγησή μας, επειδή θέτει και πλαίσιο για το πότε, πώς και με ποιον τρόπο «κρεμάμε τους φίλους μας στα μανταλάκια». Προσβλέπουμε λοιπόν σε αξιόλογες και ουσιαστικές συνομιλίες με τον υπουργό Εξωτερικών της Ισπανίας, που μας επισκέπτεται υπό πίεση, και όχι σε επανάληψη της συνήθους επιχειρηματολογίας περί ΝΑΤΟϊκής σημασίας της Τουρκίας, παραβλέποντας τη ζημιά που έχει προκαλέσει σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. η ακρότατη τουρκική προκλητικότητα.

Τρανταχτή συνέπεια της δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε, ώστε να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά των άλλων στα αυτονόητα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του πολιτισμένου κόσμου, αποτελεί η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιτύχει την άμεση και απόλυτη εφαρμογή, χωρίς αποκλίσεις, του ευρωπαϊκού κεκτημένου στην Κύπρο.

Η θεσμική αδυναμία, αναπηρία και απαξίωση της Ε.Ε. με τη διατήρηση απόκλισης σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εξοργίζει, αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως την ανάγκη επανεξέτασης των όρων λειτουργίας και συμπληρωματικότητας των θεσμών της Ε.Ε. Η Ε.Ε. επέλεξε το 2004 ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά με εδαφικό περιορισμό εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η απόφαση συνιστά αντισυμβατικό πολιτικό και θεσμικό συμβιβασμό, που στιγμιαία επελέγη, παρ΄ όλο που θίγει άμεσα και ουσιαστικά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το σχετικό συμβατικό πλαίσιο.

Έκτοτε η κατοχή μισού αιώνα έχει επιβάλει ατολμία στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και στις κυβερνήσεις των κρατών – μελών, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η Τουρκία ως επιβάλλουσα την αναστολή εφαρμογής των υποχρεώσεων και των πλεονεκτημάτων, που πρέπει να ισχύουν προς όφελος όλων των Κυπρίων πολιτών.

Η ανεπάρκεια της Ε.Ε.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που αυστηρά απαιτεί την εκπλήρωση των υποχρεώσεων των κρατών και ορθώς παραπέμπει τους παρανομούντες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας τηρεί μία στάση που ακυρώνει όλη τη θεσμική αρμοδιότητά της. Ανακύπτουν, λοιπόν, τα ακόλουθα ερωτήματα:

-Ποιος τρόπος προβλέπεται ώστε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπό την πίεση των θεσμών, να επανέλθει στην προνομιακή λειτουργία που της επιφύλαξαν οι ιδρυτικές και επόμενες συνθήκες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

-Με ποιον τρόπο και ποια μέσα η Κυπριακή Δημοκρατία θα εξασφαλίσει την απόλυτη προσαρμογή στις απαιτήσεις της ένταξής της, αλλά και στην πλήρη απολαβή πλεονεκτημάτων που εξασφαλίζει η ενιαία Ευρώπη;

-Πώς ο κυπριακός λαός, χωρίς προκλήσεις, μόνιμη ένοπλη απειλή και πίεση, θα αξιοποιήσει της πηγές πλούτου (ΑΟΖ) που διαθέτει για να αναπτυχθεί η κυπριακή οικονομία σε ασφαλές κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πεδίο;

 -Με ποιον τρόπο θα αποζημιωθούν οι Κύπριοι για τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν για τη σταθερότητα των οικονομιών της ενιαίας Ευρώπης και του κοινού νομίσματος και ποιος θα τους επιστρέψει τα απολεσθέντα κέρδη, τα οποία προέκυψαν από τη διαρκή ανοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έναντι της Αγκύρας;

-Ποια η νομική συνέπεια για τις εισηγήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ως τεχνικός σύμβουλος της Ε.Ε. διαβεβαίωνε εσφαλμένως ότι η Τουρκία εκπληρώνει τις ενταξιακές της υποχρεώσεις και συνεπώς ελάμβανε χρηματοδοτήσεις που προβλέπονται για την ενταξιακή προσαρμογή;

-Με ποια νομική βάση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δέχεται την τουρκική χυδαιότητα που στρέφεται στο πρόσωπο όλων όταν η Άγκυρα ανακοινώνει δημοσίως και συνεχώς ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά αποδέχεται τις χρηματοδοτήσεις που δημιουργούνται και από εισφορές του κυπριακού λαού;

Χωρίς ενιαία πολιτική

Τα προηγούμενα ερωτήματα αποτελούν μικρό μέρος ενός συνολικού προβληματισμού και προτεραιοτήτων του ευρωπαϊκού διαλόγου για τη διαμόρφωση της ενιαίας πολιτικής έναντι της ασυνεπούς και προκλητικής Άγκυρας.

Ας ανταποκριθούμε ως σύνολο της ενιαίας Ε.Ε. στις κοινές ευρωπαϊκές μας επιδιώξεις, χωρίς βεβαίως να παραλείπεται η συνεχής και επίμονη παρακολούθηση των δράσεων και σχεδιασμών του γείτονα, που όμως δεν μπορούν να απορροφούν τον πολύτιμο πολιτικό και διπλωματικό μας χρόνο. Το Κυπριακό για την Ε.Ε., τα κράτη – μέλη, κάθε συνδεδεμένη τρίτη χώρα και τον ΟΗΕ λύθηκε οριστικά το 2004. Κάθε παρέκκλιση από την αναμφισβήτητη πραγματικότητα της Ε.Ε. και του νομικού πλαισίου της αποτελεί κατάφορη παραβίαση του γενικότερου διεθνούς δικαίου και του Χάρτη του ΟΗΕ.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρωτίστως, ως θεματοφύλακας των Συνθηκών, οι Επίτροποι, ειδικότερα ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε. για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Πολιτική Ασφάλειας δεν είναι παρατηρητές στις συναντήσεις του ΟΗΕ, που αφορούν στο Κυπριακό, αλλά θεσμικοί και δεσμευμένοι συνομιλητές, εγγυητές της Ενιαίας Ευρώπης.

Απόκλιση από τον ρόλο, ηθελημένη ή επιβεβλημένη, όπως συνέβη στις πρόσφατες συναντήσεις με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, αποδυναμώνει τη γεωστρατηγική πολιτική της Ε.Ε. και ταυτοχρόνως ναρκοθετεί το συνολικό θεσμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τα τεράστια πολιτικά και θεσμικά λάθη της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας δεν επιτρέπεται να προσδιορίζουν το μέλλον της Ε.Ε.

Προφανώς έφτασε η ώρα συντονισμένης κινητοποίησης κυβερνήσεων, θεσμών και της κοινωνίας των πολιτών, ύστερα από μισό αιώνα κατοχής επί της Κύπρου, για να διορθωθούν όλα τα κακώς κείμενα, να κυριαρχήσει το διεθνές δίκαιο και να εφαρμοσθεί άμεσα το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ώστε η Ε.Ε. να ανακτήσει την απολεσθείσα διεθνή πολιτική της αξιοπιστία και η Τουρκία κάποτε να ολοκληρώσει την ενταξιακή της επιλογή. Μόνο με βεβαιωμένη εφαρμογή αποφασιστικών πολιτικών, απέναντι σε ακραίες προκλήσεις τύπου Ερντογάν, μπορούν οι λαοί της Ευρώπης ναεμπιστεύονται τη γεωστρατηγική επιλογή πρωτευουσών και θεσμών για ενισχυμένη παρουσία και ουσιαστικό διεθνή ρόλο της Ε.Ε.

* Ο Θεόδωρος Ι. Θεοδώρου είναι πρέσβης επί τιμή

Διαβάστε επίσης:

Κορωνοϊός: Στα σχοινιά η Ελλάδα για οικονομικούς – και όχι μόνο – λόγους

Όπλα στην Τουρκία από Ισπανία-Ιταλία

ΚΙΝΑΛ: Τελευταίο ετάπ και στα «κόκκινα» η αντιπαράθεση