Είμαι σ’ ένα ξέφωτο και νυχτώνει. Βλέπω μια σκιά μπροστά μου να προχωράει με αργό και σταθερό βήμα.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι άνδρας, γυναίκα ή παιδί, νέος ή ηλικιωμένος. Φοράει ένα μακρύ, μισοσκισμένο ένδυμα, το μόνο που βλέπω είναι ένα «2» και ένα «1». Α, μάλλον κατάλαβα.

Το 2021 στέκεται στην άκρη του γκρεμού. Με μισόκλειστα μάτια ετοιμάζεται να βουτήξει στο κενό.

Μουσική υπόκρουση με τύμπανα κι εκκλησιαστικά όργανα.

Γύρω του ένα λιβάδι με μάσκες πεταμένες, το σύγχρονο σκουπίδι. Στον ουρανό από πάνω του, αντί γι’ αστέρια, βλέπουμε άρρωστα ανθρώπινα κύτταρα να πέφτουν και κανείς δεν κάνει καμιά ευχή.

Στο δάσος πίσω από το λιβάδι, τρομερές μορφές με μακριά γένια, τεράστια σπαθιά και αιματοβαμμένες πανοπλίες πολεμούν με μίσος. Ανεμβολίαστοι Ιππότες ξιφομαχούν με εμβολιασμένους Πρίγκιπες, με άγριες κραυγές.

Συνεχίζω να προχωρώ. Φτάνω σε μια μικρή πλατεία, ένα θερινό σινεμά. Ποπ κορν, λουλούδια, άνθρωποι ξένοιαστοι, βλέπουν ταινία.

«Α, καλύτερα είναι εδώ», σκέφτομαι και κάθομαι. «Τι βλέπουμε;», ρωτάω τον διπλανό μου που με γουρλωμένα μάτια βλέπει μια δυνατή σκηνή με κορμιά σ’ ένα παράξενο σύμπλεγμα.

«Την Ανθολογία των Καλύτερων Ροζ Βίντεο», μου λέει.

«Ποιο παίζουν;», ρωτάω με αφέλεια.

«Όλοι οι Άλλοι εκτός από μας», μου απαντάει και καταπίνει ένα πατατάκι με ξύδι.

Σηκώνομαι και φεύγω. Πιο πέρα υπαίθριες παραστάσεις με κρατούμενους που κατηγορούνται για βιασμούς, ύστερα διαδηλώσεις για το «me too», στο λιμανάκι πιο κάτω στοιβαγμένα πτώματα Ανθρώπων που κυνηγούσαν το Όνειρο και δίπλα μια σκισμένη βάρκα.

Ξυπνάω ιδρωμένος. Η μυρωδιά από την κουζίνα – γαλοπούλα με ανανά – μου σπάει τη μύτη. Ακούω παιδιά να λένε τα κάλαντα – κοιτάω απ’ το παράθυρο, δεν φοράνε μάσκες – το χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο πολύχρωμα λαμπιόνια αναβοσβήνει σαν να μου στέλνει σήματα μορς ελπίδας. Σηκώνομαι.

Ελπίδα. Αυτή, λέω ,είναι η λέξη κλειδί λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος.

«Έλα Ελπίδα να σε δω», ψιθυρίζω. Και βλέπω μια μορφή να λάμπει, με μια κονκάρδα στο στήθος «2022», κρατάει λουλούδια στα χέρια, χαμογελάει και τραγουδάει με μια όμορφη φωνή. Με πλησιάζει.

Σκύβει και με φιλάει στο μάγουλο, τι όμορφα.

Και τότε ξαναξυπνάω. Ακούγοντας μια παράξενη φωνή να μου λέει: «Κατάλαβες, μικρέ, ποιο από τα δύο ήταν το όνειρο και ποια η πραγματικότητα;»

Όχι, δεν κατάλαβα, αλλά μπορώ να πιστέψω το αδύνατο, το υπερφυσικό. Αυτό θα κάνω!

Καλή χρονιά, παρόλα αυτά…

Διαβάστε επίσης:

Κυβέρνηση… «σπεύδε βραδέως»

Κατακραυγή από ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση – «παρωδία»

Η Μεγάλη Παραίτηση