«Μια γιορτή σκέψης». Αυτό θέλει ο Θανάσης Λάλας να αποτελεί για τον ακροατή του Παραπολιτικά 90,1 FM κάθε φορά η  εκπομπή που αρχίζει από σήμερα 12.00- 13.00, Δευτέρα με Παρασκευή.

Σε λίγες ώρες θα βρίσκεται στον αέρα και για περίπου 60 λεπτά θα μοιράζεται προβληματισμούς, σκέψεις ειδήσεις.

Ο Θανάσης Λαλάς λίγο πριν φορέσει τα ακουστικά και μπει στο στούντιο του ραδιοσταθμού μίλησε στο topontiki.gr για την επάνοδο του, τα σχέδια του, τις εφημερίδες.

Τί συνέβη όλα τα προηγούμενα χρόνια;

Με εξαίρεση τις εκπομπές στον Flash που ήταν ένα μικρό διάλειμμα, πριν από οκτώ χρόνια, ουσιαστικά επιστρέφω στο ραδιόφωνο από το 1997, όταν σταμάτησαν τα «Κακά παιδιά». Πάντα με ενδιέφερε το ραδιόφωνο, όμως κανείς στο μεταξύ δεν μου πρότεινε να κάνω εκπομπή.

Θέλατε να το συνεχίσετε;

Ποτέ δεν θέλω να συνεχίσω  κάτι αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που τους ενδιαφέρει αυτό που κάνω.

Άρα υπάρχουν κάποιοι που περιμένουν να σας ακούσουν. Δεν μπορεί θα σας έχουν πει κάτι;

Υπάρχουν άνθρωποι σημαντικοί που περιμένει ο κόσμος να ακούσει. Δεν θεωρώ πάντως εαυτόν μύθο. Απλώς μού δίδεται η ευκαιρία να μιλήσω για πράγματα που θέλω να πω και να μοιραστώ με κάποιους εκεί «έξω». Χαίρομαι που επιστρέφω στο ραδιόφωνο, όπως χαίρομαι όταν επιστρέφω στη free press εφημερίδα, στα περιοδικά, τη ζωγραφική ή τη γλυπτική. Μέσα από αυτά ζώ. Και αυτά για εμένα είναι ζωή. Ελπίζω αυτό που θα κάνω στο ραδιόφωνο να είναι μια αφορμή χαράς.

Τί έχει αλλάξει στο ραδιόφωνο το προηγούμενο διάστημα;

Πολύ συχνά αλλάζουν τα Μέσα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Έχουν αλλάξει όλες οι μέθοδοι. Για παράδειγμα το ρεπορτάζ, μια συνέντευξη, ένα ενδιαφέρον άρθρο για να πούμε τη γνώμη μας. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι έχουν δημιουργηθεί πολλά γκρούπ που πιστεύουν ότι είναι κάτοχοι της αλήθειας. Και είναι μια τάση της εποχής αυτό το «όλοι ξέρουμε», «όλοι έχουμε δίκιο». Βλέπετε, έχει χαθεί το μέτρο. Διότι εκλείπουν οι μύθοι. Που θα θέσουν το μέτρο.Δεν σας κρύβω ότι μού λείπει η φωνή του Λεωνίδα Ζενάκου  που μού φώναζε, νεαρός εγώ τότε, κύριε Λάλα είναι Ουίλιαμ ή Γουίλιαμ για το όνομα ενός καλλιτέχνη διότι όπως εξηγούσε έχει διαφορά η οποία πηγάζει από τον τόπο καταγωγής και έχει σημασία αν είναι από την Ουαλία ή τη Σκωτία. Λείπουν τέτοιου είδους προσεγγίσεις και ο σε βάθος έλεγχος της πληροφορίας. Λείπει για παράδειγμα ο Γιάννης Τζανετάκος, από το ραδιόφωνο ή ο Λέων Καραπαναγιώτης των «ΝΕΩΝ», από τις εφημερίδες. Με άλλα λόγια λείπουν οι μύθοι που κουβαλούσαν τη γνώση και ενέπνεαν το σεβασμό. Και βλέπουμε με την επικράτηση του ιντερνετ , με την ένταση που αναπτύσσεται και εξελίσσεται η τεχνολογία, πολλά πράγματα κυκλοφορούν αδοκίμαστα. Κι αυτό προκαλεί μια δυσαρμονία, αφήνει μια κακή γεύση. Ζούμε  μία παρακμή, που όμως θα τελειώσει κάποια στιγμή. Νομοτέλεια. Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο, αρκετό, διάστημα είναι εκτροφείς επαναστατικών κινημάτων. Και εννοώ όλο αυτό τον ολοκληρωτικό έλεγχο μέσω της τεχνολογίας του διαδικτύου που πάει να επιβληθεί στις ζωές μας.

Από την εκπομπή τί θα ακούμε;

Θα προσπαθώ να δημιουργώ μια γιορτή σκέψης. Με απασχολεί να μπορώ να κάνω αυτό που ξέρω. Προφανώς και δεν θα είμαι το «κακό παιδί» του ’97, αλλά η ουσία της εκπομπής δεν αλλάζει. Δεν παύει να με ενδιαφέρει το δωμάτιο– το κακό δωμάτιο- της εξουσίας. Είτε σε επίπεδο πολιτικής, είτε σε επίπεδο απλών διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι συγκλονιστικό πώς σε ένα δωμάτιο εξουσίας ο άνθρωπος αλλάζει και βλέπουμε πόσο αλλάζει από το φόβο ή την ανασφάλεια που μπορεί να προκαλεί η εν δυνάμει επικυριαρχία μιας άλλης δύναμης. Όμως πάντα έξω από την πόρτα της νίκης, βρίσκεται η ήττα. Και δείτε τί μπορεί να συμβεί. Ανέρχεται κάποιος σε αξιώματα του δημόσιο βίου, φθάνει στην κορυφή, έχει τη δυνατότητα και την ευκαιρία που περίμενε να υλοποιήσει τα όνειρα του, τα οράματά του αλλά αντί αυτών αρχίζει να φοβάται ότι μπορεί να του συμβεί και κοιτά πως θα παραμείνει στη θέση του.

Τα επόμενα σχέδια ποια είναι;

Η επανέκδοση της free press εφημερίδας «faq» και της ιστοσελίδας της. Η «faq» θα είναι διαφορετική.

Σε τί θα διαφοροποιείται;

Η έντυπη έκδοση θα είναι διαφορετική. Το σάιτ θα βασίζεται στον Πολιτισμό αλλά θα «μιλά» για όλα τα πράγματα. Το «χαρτί» όμως θα αντανακλά αυτό που πιστεύω πως πρέπει να κάνει μια έντυπη έκδοση. Να είναι ικανή να συμπορεύεται με την ηλεκτρονική ενημέρωση, να λειτουργεί παραπληρωματικά. Να γνωρίζει ο αναγνώστης/χρήστης ότι στις σελίδες της θα βρει εκείνο που δεν θα μπορεί να του δώσει το ηλεκτρονικό. Η κατρακύλα του έγχαρτου Τύπου άρχισε από τη στιγμή που η έντυπη έκδοση αντιμετωπιζόταν ως ηλεκτρονική. Συμβαίνει το εξής: ο αναγνώστης πάντα θέλει να κλέβει τον εκδότη. Τι θέλω να πώ; Ότι ο αναγνώστης με το αντίτιμο αγοράς μιας εφημερίδας θέλει να αισθάνεται ότι παίρνει σε αξία, πολλά περισσότερα. Ο αναγνώστης δεν πάει πλέον στο περίπτερο διότι πιστεύει ότι με τα χρήματα που δίνει για μια εφημερίδα εν τέλει παίρνει πολύ λιγότερα και ότι εν τέλει τον κλέβει ο εκδότης. Τα θέματα, τα ρεπορτάζ που έβγαζε ο Νίκο Μαράκης από το ΝΑΤΟ στο «Βήμα»  δεν βγαίνουν σήμερα. Ή τα θέματα του Ριχάρδου Σωμερίτη, ή τα κείμενα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο «Symbol» που ανέβαζαν την κυκλοφορία του «Επενδυτή». Ρεπορτάζ ουσιαστικό δεν υπάρχει. Δεν ξέρουμε τί πραγματικά συμβαίνει στην υπόθεση του Τζόκοβιτς, στον ξεσηκωμό των πολιτών του Καζακστάν ή στην Ουκρανία. Αυτό που διέκρινε την εφημερίδα και γι αυτό την αγόραζε ο κόσμος είναι ότι δεν απευθυνόταν στην εξουσία αλλά στον αναγνώστη. Τώρα έχει χάσει τον πραγματικό προορισμό της. Συνδιαλέγεται με την εξουσία.

Διαβάστε επίσης:

Survivor: Ίλιγγο προκαλούν οι αμοιβές των «διάσημων» – Ποιος είναι πιο ακριβοπληρωμένος (Video)

Open: Επανεμφάνιση στην τηλεόραση μετά από δέκα χρόνια για τον Δημήτρη Κόκοτα (Video)

Πρώτο το «Ενώπιος ενωπίω» με τη συνέντευξη Μητσοτάκη, στη ζώνη προβολής του