Πολλοί τις μέρες του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ διερωτήθηκαν πόσο αυτή η συνεδριακή διαδικασία αφορά την κοινωνία.

Κάποιοι διερωτήθηκαν με πραγματική αγωνία κάποιοι εκ του πονηρού, είτε για να απαξιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά είτε για να απαξιώσουν τις διαφωνίες που εκφράστηκαν εκεί και τους διαφωνούντες ως πρόσωπα, είτε γιατί στη συνείδησή τους είναι απαξιωμένη η έννοια του κόμματος ως φορέα πολιτικής γενικά (και υπό το πρόσχημα της κοινωνικής τους απαξίωσης), και αντιλαμβάνονται τα κόμματα μόνο ως εκλογικούς μηχανισμούς. Επίσης, το τι θεωρεί ο καθένας ότι «αφορά» την κοινωνία είναι μια πονεμένη ιστορία.

Σύμφωνοι το κομματικό φαινόμενο και οι κομματικοί σχηματισμοί περνούν κρίση, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας νιώθει ότι δεν εκπροσωπείται από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, κι εδώ και παντού, και τα κόμματα, οφείλουν να βρουν τι φταίει ειδικά αυτά που ισχυρίζονται ότι θέλουν να εκπροσωπούν την κοινωνική πλειοψηφία. Δε θα επεκταθούμε στους λόγους που πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι η βασική αιτία για την κρίση των κομματικών σχηματισμών, πέρα από το ότι έχουν αλλάξει οι συνθήκες, οι σχέσεις παραγωγής, οι κοινωνίες είναι πιο σύνθετες, υπάρχει μεγαλύτερη διασύνδεση στο διεθνές σύστημα, τα μεγάλα αφηγήματα έχουν υποχωρήσει, κλπ.

Μεγάλη είναι και η μηντιακή και συστημική πίεση που δέχονται τα κόμματα, να είναι πιο ευέλικτα, πιο σύγχρονα, πιο «φιλικά στο χρήστη», πιο «εμπορικά», να μπορούν τελοσπάντων πιο εύκολα να «πουλάνε», να είναι περισσότερο brands παρά κόμματα με όρους περασμένων δεκαετιών, για να προσελκύουν το ενδιαφέρον ενός κοινού όλο και πιο αποπολιτικοποιημένου ή απολίτικου.

Το θέμα είναι ότι τα κόμματα μπορούν να είναι σε διαδικασία αναζήτησης για το ποιος είναι ο σύγχρονος ρόλος τους και ταυτόχρονα δικαιούνται να αντιστέκονται στην εν λόγω πίεση, δικαιούνται να έχουν εσωτερική ζωή, δομή, οργάνωση, λειτουργία και εσωτερική διαβούλευση. Δικαιούνται, επίσης, να προστατεύουν αυτή την εσωτερική ζωή από τις επικοινωνιακές ανάγκες της εποχής.

Εν προκειμένω, ένα συνέδριο αφορά πρωτίστως τον ίδιο τον πολιτικό φορέα και τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτόν με συνομολογημένο κοινό στόχο να δώσουν έκφραση στην κοινωνική πλειοψηφία.

Η δε εσωτερική συζήτηση, ειδικά στα κόμματα της Αριστεράς, διεξάγεται με συγκεκριμένους ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους, και προφανώς δεν είναι πάντα εύληπτη από το μέσο όρο, όχι γιατί ο μέσος όρος είναι ανίκανος να καταλάβει, αλλά γιατί δεν ασχολείται με αυτά που καταπιάνεται ένα κόμμα στην καθημερινή του δράση, δεν έχει τις ιδεολογικές και πολιτικές προσλαμβάνουσες, και τα συναφή.

Η εσωτερική διαβούλευση, πόσο μάλλον ένα συνέδριο όπου γίνονται απολογισμοί, συζητούνται κρίσιμες πολιτικές κατευθύνσεις, πρόγραμμα, οργανωτικές αρχές και λειτουργία, το πώς μπορεί το κόμμα να δουλεύει καλύτερα μέσα στην κοινωνία κλπ, δεν αποτελεί τηλεοπτικό σόου. Ένα κομματικό συνέδριο είναι δουλειά κοπιώδης και φυσικά δεν εξαντλείται μόνο στο χρόνο των εργασιών που απαιτούν φυσική παρουσία για την έγκριση τελικών αποφάσεων, περιλαμβάνει και τη διαβούλευση που έχει προηγηθεί στα όργανα και τις οργανώσεις. Δουλειά των κομμάτων είναι να δρουν στις κοινωνικές συνθήκες, αλλά η δράση δεν αποτελεί έμπνευση της στιγμής προϋποθέτει συζήτηση, σχέδιο και οργάνωση.

Η ιδεολογική και πολιτική συζήτηση σε ένα κομματικό συνέδριο ειδικά στα κόμματα που είναι ή προέρχονται από την αριστερά, είναι εξαντλητική, κοπιαστική, ενίοτε και βαρετή ή εν πάση περιπτώσει όχι συναρπαστική. Εδώ ο «βετεράνος» Γιάννης Δραγασάκης που ήταν Συντονιστής της Επιτροπής Καταστατικού μάς είπε το απόγευμα της Παρασκευής στην ομιλία του, ότι στη μακρά κομματική του διαδρομή θεωρούσε το καταστατικό ένα από τα πιο βαρετά θέματα. Μήπως, επειδή είναι βαρετό θέμα για τον Γιάννη Δραγασάκη, πιθανώς και για τα περισσότερα μέλη της Επιτροπής Καταστατικού, για ένα απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και τέλος για την κοινωνία που μπορεί να κρίνει κιόλας ότι δεν την αφορά και είναι ανούσια συζήτηση σε σχέση με τα προβλήματά της, δε θα πρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή το οποιοδήποτε κόμμα να φτιάξει ή να εκσυγχρονίσει το καταστατικό του;

Επιπλέον, τα κόμματα ως πολυσυλλεκτικοί οργανισμοί, που άρα φιλοξενούν στο εσωτερικό τους διαφορετικές απόψεις, δυνάμεις με διαφορετικές πολιτικές καταγωγές, κλπ, είναι και φορείς εσωτερικών συγκρούσεων, οι οποίες ενίοτε ξεπερνούν τα όρια. Δεν συγκροτούν άγιοι τα κόμματα, είναι γνωστό αυτό. Τα συγκροτούν άνθρωποι άρα ενίοτε εμφιλοχωρούν στις κοινές διαδικασίες πολιτικές επιδιώξεις και στρατηγικές. Στρεβλώσεις και συγκρούσεις παντού υπάρχουν.

Από εκεί και πέρα το κόμμα και η ηγεσία του «μεταφράζει» τις συλλογικές συνεδριακές αποφάσεις σε πολιτική πρακτική και ρητορική κι έτσι το τι έχει συζητηθεί στο συνέδριο «κατεβαίνει» και στην κοινωνία. Άλλωστε το αν ένα κόμμα είναι ανοιχτό στην κοινωνία είναι μια διαρκής υπόθεση καθημερινής πρακτικής και όσμωσης και δεν έχει να κάνει με το αν το συνέδριό του είναι «ανοιχτό» στην κοινωνία με όρους επικοινωνιακούς. Ένα συνέδριο είναι μια σύνθετη διαδικασία παραγωγής πολιτικής, η οποία μπορεί να έχει ατονήσει, τελματώσει και να ‘χει χίλια δυο προβλήματα, πάντως δεν είναι φιέστα, δεν είναι γιορτή, δεν είναι φεστιβάλ.

Διαβάστε επίσης:

Τα παιδιά που χάθηκαν…

Παραθερίζοντας στην Σαγκάη…

Κλειστές πόρτες