Αν πιάναμε ένα παιδί 6 χρονών, την ώρα που έπαιζε με τους φίλους του, στο διάλειμμα του σχολείου ή σε μια παρέα, το σταματούσαμε για λίγο και το ρωτούσαμε, τι θα ήθελες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;

Προσέξτε, όχι τι θα ήθελες να γίνεις, τι θα ήθελες να κάνεις, τι πιστεύετε ότι θα μας απαντούσε; Κάτι παιδιάστικο ίσως, ότι θα ήθελε να παίζει με τους φίλους τους, να είναι για πάντα στο εξοχικό του με τον παππού να φροντίζουν τον κήπο, να είναι με τη μαμά και το μπαμπά του ή  και κάποια πιο πρωτότυπα, όπως να κάνει καλά τα ζωάκια, γιατί ο γάτος τους είναι άρρωστος και θέλει να βοηθάει τα ζώα όταν μεγαλώσει ή ακόμα και μερικά πιο χαριτωμένα, όπως να τρώει πολλά γλυκά ή να κάνει κάθε μέρα μπάνιο στη θάλασσα, η παιδική φαντασία είναι ανεξάντλητη και απίθανα ευρηματική, θα παίρναμε εκατομμύρια απαντήσεις, αλλά κατά πάσα πιθανότητα σε παρόμοιες θεματικές.

Αν υποθέσουμε ότι είμαστε κάτι σαν προφήτες και γνωρίζουμε το μέλλον και λέγαμε με τη σειρά μας σε αυτό το παιδί: Θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι όταν μεγαλώσεις θα γίνεις στρατιώτης. Θα πας να πολεμήσεις σε έναν πόλεμο και θα σκοτώσεις ανθρώπους, θα σκοτώσεις ζώα, θα ανατινάξεις σπίτια άλλων παιδιών και θα  σκοτώσεις τους γονείς τους. Θα χτυπάς τους άλλους, θα τους μιλάς άσχημα και θα τους κάνεις να κλαίνε. Θα κάνεις και μερικά άλλα πράγματα που τώρα δε θα καταλάβεις αν στα πούμε, αλλά γενικώς θα σπείρεις πόνο και δυστυχία και κλάματα σε άλλα παιδιά. Ή ακόμη θα μπορούσαμε να του πούμε: Όταν μεγαλώσεις θα γίνεις αρχηγός ενός κράτους και θα λες πολλά ψέματα και θα κοροϊδεύεις και με τις πράξεις σου θα κάνεις πολλούς ανθρώπους να ζήσουν άσχημα και κυρίως όσους σε αγαπήσουν και σε πιστέψουν. Τι νομίζετε ότι θα σκέφτονταν ή τι θα προκαλούσαμε σε αυτά τα παιδιά;

Θα τα στενοχωρούσαμε σίγουρα. Κατά πάσα πιθανότητα θα το ξεχνούσαν μετά από λίγο, ίσως και όχι, η μνήμη των παιδιών σε αυτήν την ηλικία είναι παρθένα και εύπλαστη, καταγράφει τα πάντα. Αλλά, ακόμα κι αν είμασταν προφήτες και ξέραμε το μέλλον τους τι νόημα θα είχε να τους το πούμε, θα άλλαζε κάτι; Μάλλον όχι.

Τότε γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Σας τα γράφω γιατί πιστεύω ότι πολλά από αυτά τα παιδιά που κάποτε έπαιζαν και γελούσαν με τους φίλους τους, τους δικούς τους τα κατοικίδιά τους και νόμιζαν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος χαρά και στοργή, πολλά από αυτά τα παιδιά χάθηκαν. Σκοτώθηκαν. Έπαψαν να υπάρχουν. Γιατί μετεξελίχθηκαν σε δολοφόνους, ψεύτες, βιαστές, απάνθρωπα όντα.

Βλέπω τις αγριότητες των ημερών στην Ουκρανία, την Κίνα και αλλού και στη δική μας χώρα. Και σκέφτομαι, ίσως αφελώς, που πήγαν τα παιδιά που ήταν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι; Που πήγε η παιδική τους χαρά; Άραγε δεν την είχαν ποτέ; Δε μπορεί. Κανείς δε γεννιέται με έχθρα και μίσος στα μάτια. Τότε; τι απόγιναν; πως κατάντησαν έτσι; πώς αντέχουν να ζουν με τη βαρβαρότητά τους; Πώς ήρθε μια ιδεολογία, μια θρησκεία, μια διαταγή και τους ξεκλείδωσε μια άβυσσο;

Και πέραν αυτών, οι περισσότεροι όμως έχουν ξεχάσει το παιδί που ήταν κάποτε. Τον σκοτώσαμε τον παιδικό μας εαυτό. Άλλοι τον δολοφονούμε κάθε μέρα λίγο λίγο. Μαζί με όλα όσα προσπάθησαν κάποιοι κάποτε να μας μάθουν, να είμαστε καλά και ευγενικά παιδιά, να φροντίζουμε τα ζώα και τους αδύναμους, άλλωστε τα ζώα τα γνωρίσαμε σαν ήρωες των παραμυθιών μας και συντροφιά τις νύχτες στον ύπνο μας και μετά τα φάγαμε και κάποια τα κακοποιήσαμε, όπως και τους ανθρώπους, σωματικά, ψυχολογικά, όποιον πάρει ο χάρος.

Όλοι αυτοί που δέχονται τη βαρβαρότητα, είτε σε συνθήκη πολέμου είτε σε συνθήκη χούντας, είτε ακόμη και στην φαινομενικά δική μας “κανονικότητα” και παραμονεύουν με απανθρωπιά να ισοπεδώσουν τους άλλους, είναι δολοφόνοι παιδιών. Των παιδιών που υπήρξαν. Της αθωότητάς τους. Της αγνής τους καρδιάς. Της χαράς τους. Ο κάθε δολοφόνος έχει σκοτώσει πρώτα το παιδί μέσα του, έχει κακοποιήσει μια παιδική καρδιά, τη δική του, ακριβώς όπως τώρα κακοποιεί τους άλλους. Και καθώς ο κόσμος βγαίνει τώρα εκτός ελέγχου ξανά, το ερώτημα που τίθεται ως ύστατη ελπίδα είναι: ποιος θα σώσει τα παιδιά που απόμειναν; Τα παιδιά που είναι ακόμα παιδιά; Πριν γίνουν σαν τους άλλους;

* Ο Νίκος Ορφανός είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής Δη.Πε.Θε. Ρούμελης.

Διαβάστε επίσης:

Παραθερίζοντας στην Σαγκάη…

Κλειστές πόρτες

Ο Ζελένσκι, το ΚΚΕ και η ΝΑΤΟϊκή «εθνική» ενότητα…