Παρατηρούμε συντετριμμένοι -ταυτόχρονα με την τραγωδία στην Ουκρανία- το ανθρώπινο δράμα της Σαγκάης, μιας πόλης εικοσιπέντε εκατομμυρίων, παρακαλώ! 

Αυτό που συμβαίνει εκεί, δύσκολα γίνεται κατανοητό ως πραγματικότητα. Αν μας έδειχναν αυτές τις σκηνές στον κινηματογράφο, επίσης δύσκολα  θα γινόταν πιστευτές. Η δυστοπία όχι μόνο είναι εδώ αλλά δεν προξενεί καν το ενδιαφέρον… Γίνεται αποδεκτή σαν κάτι σύνηθες, κάτι αναμενόμενο, μια εκδοχή -από τις πολλές- της επικαιρότητας. Αυτό κι αν είναι φρίκη. 

Για να μην ξεχνιόμαστε, τόσο ο πόλεμος στην Ουκρανία με την απίστευτη βαρβαρότητα όσο και η κατάσταση στη Σαγκάη προέρχονται από δυο κομμουνιστικές αυτοκρατορίες. Μια πρώην και μια ελαφρώς παραλλαγμένη. Ας προστεθεί εδώ και η Βόρεια Κορέα -ένα περίκλειστο κράτος. Μάλιστα, υπάρχουν κοινοβουλευτικά κόμματα στην χώρα μας που στέλνουν στην… εξωτική αυτή χώρα, ευχητήρια μηνύματα στις σημαντικές επετείους κατά τις οποίες εορτάζονται τα επιτεύγματα  του καθεστώτος με μια πυρηνική δοκιμή για τον «άνθρωπο» και την «ειρήνη».

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αρκετοί δυτικοί πολίτες δεν βρίσκουν αυτόν τον εξώκοσμο ως μια αφορμή να εκτιμήσουν την δημοκρατία! Αν δεν το πράξουν με αυτήν την αφορμή, μπορεί να μην το αναλογιστούν ποτέ. Ίσως αυτό είναι που περιγράφουν οι περισπούδαστοι αναλυτές ως παρακμή της Δύσης. Το ότι δηλαδή οι πολίτες έχασαν την κρίση τους. Πιθανόν να αναρωτιέται κανείς ποιο είναι περισσότερο άδικο και σκληρό: να ζεις την κτηνωδία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ή να έχεις χάσει τη δυνατότητα να εκτιμήσεις τα πολύτιμα δώρα της ελευθερίας σου; Έχω την εντύπωση ότι δύσκολα μπορεί να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα -αν μπορεί να απαντηθεί.

Θα μπορούσε επίσης να αναρωτηθεί κανείς αν οι εικόνες της φρίκης που του πολέμου στην Ουκρανία, όλη αυτή η εξαχρειωμένη πλευρά του ανθρώπου, μπορεί να αιτιολογηθεί  με «ιδεολογικά επιχειρήματα» που να εξηγούν στον ειρηνιστή και στον ανθρωπιστή λογικά και ηθικά γιατί γεωστρατηγικά είναι δίκαιο να δολοφονείς μαζικά αμάχους προκειμένου να κερδίσεις έναν πόλεμο και άδικο να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου αν δεν έχεις «προοδευτικά» διαπιστευτήρια. Και εδώ θα μπορούσε κανείς να προβληματιστεί για το ποιος είναι περισσότερο επικίνδυνος: ένας οπλισμένος και απελπισμένος από φόβο στρατιώτης ή ένας φανατισμένος ιδεολόγος-ηθικολόγος που οραματίζεται -εκ του ασφαλούς- την σωτηρία του κόσμου;

Και στη Σαγκάη, αυτές οι οιμωγές των κατοίκων πώς υπερπηδούν έτσι εύκολα τα χαμηλά εμπόδια των προοδευτικών συνειδήσεων στα ζητήματα του ερυθρού ολοκληρωτισμού, όταν στη χώρα μας, για παράδειγμα, υψώνονται τείχη οργισμένων συνειδήσεων για τα δικαιώματα των κορμοράνων; Και φυσικά μας ενδιαφέρει η προστασία των υπέροχων αυτών πλασμάτων αλλά μας συντρίβει και αυτή η κτηνωδία του ολοκληρωτισμού όπως αποτυπώνεται τώρα, σήμερα, αυτήν την στιγμή στη Σαγκάη… Καμία ευαίσθητη προοδευτική διαμαρτυρία, καμία πορεία, καμία ανακοίνωση αποτροπιασμού. Αντίθετα, παρά την μαζική έξοδο για το Πάσχα των Ελλήνων, εδώ γίνεται λόγος για πλήρη καταστροφή κι αποτυχία επειδή αυξήθηκε το ηλιέλαιο λόγω της δράσης των ναζί ταγμάτων του Αζόφ!

Εκεί πνίγονται από την ανελευθερία εδώ από την υποκρισία.

Διαβάστε επίσης:

Κλειστές πόρτες

Ο Ζελένσκι, το ΚΚΕ και η ΝΑΤΟϊκή «εθνική» ενότητα…

Τα επτά σημεία ελέγχου μεταξύ ανατιμήσεων ανάγκης και ευκαιρίας