«Ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε για την παρακολούθηση από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη».

Αυτή είναι η γραμμή του Μαξίμου για τις αποκαλύψεις των τεκμηρίων που δείχνουν ότι υπήρχε επίσημη εντολή παρακολούθησης του υπουργού από την κρατική υπηρεσία. Ούτε για τον Νίκο Ανδρουλάκη γνώριζε, για τον δε Θανάση Κουκάκη δεν έχει καν να τον κόπο να διαψεύσει και να πει ότι δε γνώριζε.

H γραμμή του πρωθυπουργού για τον εαυτό του είναι σταθερή όλους αυτούς τους μήνες. Για τα ενδιάμεσα, δηλαδή τις λίστες με φερόμενους ως στόχους παρακολούθησης είτε από την ΕΥΠ είτε από το Predator, που έχει δημοσιεύσει η εφημερίδα Documento, η κυβέρνηση υποστήριξε ότι οι σχετικές αποκαλύψεις αποτελούν ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς και «μύθους του Αισώπου».

Από προχτές, κι αφού βγήκαν τα στοιχεία της παρακολούθησης Χατζηδάκη και επικρέμαται το ενδεχόμενο τις επόμενες μέρες να συμβεί το ίδιο και με την παρακολούθηση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου, το βιολί αλλάζει. Τώρα το Μαξίμου ανακαλύπτει το ενδεχόμενο οι παρακολουθήσεις να έγιναν, αλλά από αυτονομημένα κυκλώματα εντός ΕΥΠ, για τα οποία επίσης δεν γνώριζε τίποτα ο πρωθυπουργός.

Ερωτηθείς σχετικά στο χθεσινό μπρίφινγκ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου δεν δίστασε να αφήσει ανοιχτό το θέμα απαντώντας το εξής:

«Εάν υπάρχει οποιοδήποτε συστημικό πρόβλημα μέσα στην ΕΥΠ, με κινήσεις άμεσες και με τη δικαστική έρευνα και τη θεσμική παρέμβαση αντιμετωπίζεται. Η κυβέρνηση αυτή εκεί που υπάρχουν – αν υπάρχουν – παθογένειες, ούτε καλύπτει ούτε συγκαλύπτει».

Ερωτηθείς ειδικότερα για το ενδεχόμενο παρακολούθησης του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων έκανεπιο καθαρό τι εννοεί και έκανε επιπλέον σύνδεση με τα «ρυπαρά δίκτυα» που διοχετεύουν υλικό στον Τύπο:

«Γεννώνται μία σειρά από ερωτηματικά, εάν υπήρχε δραστηριότητα εκτός πλαισίου, εάν κάποιοι υπέκλεπταν συνομιλίες και με ποιο τρόπο βρίσκονται αυτά στα χέρια συγκεκριμένων ανθρώπων και μέσων ενημέρωσης. Δεν είναι όμως δουλειά της κυβέρνησης να το βρει, αν και όλοι έχουμε υποψίες, είναι δουλειά συγκεκριμένων οργάνων».

«Η καλύτερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης», κατά την αυτοαξιολόγηση Μητσοτάκη στην κομματική εκδήλωση της Κυριακής στην οποία μίλησε εκτάκτως στο πλευρό του Χατζηδάκη, κρίνει πως είναι πιο ανώδυνο να εμφανίζεται ως «κατσαπλιάς» κατά την απαξιωτικό χαρακτηρισμό που έχει αποδώσει στον αντίπαλό της: η εικόνα που προκύπτει είναι αυτή μιας διάτρητης και παραδομένης στα αυτονομημένα συμφέροντα ΕΥΠ με ό,τι σημαίνει αυτό για την πολυδιαφημισμένη εθνική ασφάλεια.

Αν ο πρωθυπουργός δεν είχε καμιά πρεμούρα να ασχολείται με την ΕΥΠ ούτε καν για να διασφαλίζει ότι επιτελεί το έργο της με μέγιστη ευθύνη και τηρεί τα στάνταρ ασφαλείας, τότε γιατί την πήρε υπό την πολιτική ευθύνη την επομένη αμέσως των εκλογών;

Διότι αν δεχτούμε ότι δεν γνώριζε για καμία από τις παρακολουθήσεις και δεν όφειλε και να γνωρίζει, ενώ επιπρόσθετα κάτω από τη μύτη του και στον τομέα της ευθύνης του, λειτουργούσε ένα τόσο εκτεταμένο δίκτυο υποκλοπών στην καρδιά της κρατικής υπηρεσίας με πλοκάμια στο Μαξίμου, προκύπτει το λιγότερο μεγάλη ανευθυνότητα και πλημμελής διαχείριση μιας τόσο ευαίσθητης υπηρεσίας από τον πολιτικό της προϊστάμενο. Τι θα πρέπει να πιστέψει ο μέσος πολίτης για την ικανότητά του Μητσοτάκη να διασφαλίζει την εθνική ακεραιότητα, όταν στα χέρια του η ΕΥΠ μετατράπηκε σε «ξέφραγο αμπέλι»; Αρκούν τα επικοινωνιακά σόου με τον Έβρο και η επίκληση κάθε τρεις και λίγο του Φεβρουαρίου του 2020;

Μπορεί βέβαια κανείς να ισχυριστεί ότι τον βάρυναν οι πολλές ευθύνες που είχε συγκεντρώσει στο επιτελικό κράτος και δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με όλα.

Το θέμα είναι πως όποιο επιχείρημα και να μετέρχεται η κυβέρνηση κάθε φορά για να ξεφύγει και να διασωθεί αυτό «μπάζει» από παντού και η αυτογελοιοποίηση είναι αναγκαστική.

Διαβάστε επίσης:

Qatargate: Κερδισμένοι και χαμένοι από την υπόθεση Καϊλή

Έχει σημασία να πέφτεις από τα σύννεφα

Θα έρθουν νύχτα (και) με F-16…