● «Είναι κομμάτι της ιστορίας μας».

● «Οι δημοκρατίες δεν αποσιωπούν το παρελθόν τους».

● «Για τον κάθε μετανάστη διεκδικείτε τα δικαιώματά του. Είμαστε υπερήφανοι για τον Αντετοκούνμπο, ενώ έναν άνθρωπο που συμμετείχε στα ιστορικά δρώμενα της χώρας μας τον πετάτε έτσι με μία ευκολία!».

● «Τέλος εποχής. Υπήρξε ολυμπιονίκης, αξιωματικός, βασιλιάς. Πάντα Έλληνας».

● «Ήταν ένας άνθρωπος που δεν έκανε κακό στην Ελλάδα, κρίνεται για κάποιες δράσεις, θα τον κρίνει η Ιστορία. Από την άλλη πλευρά δεν ήταν κάποιος εχθρός της Ελλάδας».

Αυτές είναι μόνο λίγες από τις δακρύβρεκτες παρεμβάσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας και διαφόρων ακροδεξιών που είτε αποτέλεσαν το «αντίο» στον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, ο οποίος πέθανε στις 10 Ιανουαρίου σε νοσοκομείο στην Αθήνα και κηδεύτηκε τη Δευτέρα 16 του μηνός, είτε χρησιμοποιήθηκαν ως επιχειρήματα προκειμένου να πιέσουν την κυβέρνηση να τον κηδέψει δημοσία δαπάνη και, κυρίως, να του αποδώσει τιμές εν ενεργεία αρχηγού κράτους.

Άλλες εποχές αυτού του είδους οι ατάκες θα αποτελούσαν μεγάλο πολιτικό θέμα – όπως για πολλά χρόνια γινόταν με τη συμπεριφορά των ουκ ολίγων φιλοβασιλικών που είχαν βρει καταφύγιο στη Ν.Δ. από τη χούντα και μετά. Σήμερα απλώς δεν απασχολούν κανέναν – εκτός ίσως από τους λίγους εναπομείναντες νοσταλγούς της βασιλείας και τους πολιτευτές που ψαρεύουν στα θολά νερά του εν λόγω τμήματος των ψηφοφόρων.

Δεν είναι ωστόσο για πέταμα όλες αυτές οι ρήσεις. Αξίζει να τις δούμε επί της ουσίας. Όχι επειδή συνιστούν κάποιον κίνδυνο για τη δημοκρατία – αυτά έχουν ήδη λυθεί από τις 22 Νοεμβρίου 1974, όταν με δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός έβαλε τέλος στη βασιλεία. Αλλά κυρίως επειδή συνιστούν κάτι μεταξύ παραπλάνησης και χυδαίου ψεύδους.

Ο Γλύξμπουργκ πράγματι αποτέλεσε κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο ουδέποτε μας απασχόλησε για έναν θετικό λόγο ούτε πριν από τη χούντα ούτε στη διάρκειά της ούτε στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Εκτός βεβαίως από το… χρυσό μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960.

Ήθελε να κάνει ο ίδιος χούντα

Η συμπεριφορά του Γλύξμπουργκ το 1965 υπήρξε κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατική και απολύτως βλαπτική για τη χώρα:

1. Από τον Μάιο του 1965 υπονόμευσε και, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, οδήγησε στην κατάρρευση τη δημοκρατικά εκλεγμένη (με το θηριώδες 52,72%) κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ενώσεως Κέντρου.

2. Μέσα σε ελάχιστες ώρες, εν μέσω διαδηλώσεων και αστυνομικής βίας, ο Γλύξμπουργκ έδωσε την εντολή στο στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου Γεώργιο Νόβα – Αθανασιάδη να σχηματίσει την «έτοιμη από καιρό» πρώτη κυβέρνηση των αποστατών, η οποία κατέρρευσε στη Βουλή ενόσω εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες διαδήλωναν στους δρόμους ολόκληρης της χώρας εναντίον των αποστατών και της βασιλείας.

3. Η κρίση που προκάλεσε και η εμμονή του να στήνει τη μια κυβέρνηση αποστατών μετά την άλλη – οι οποίες κατέρρεαν υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων – οδήγησαν σε πλήρη δυσλειτουργία και απαξίωση το αστικό πολιτικό σύστημα, του οποίου εκπρόσωποι σήμερα τον υμνούν και ζητούν την απόδοση τιμών!

4. Ως «θεραπεία» στην ανωμαλία που προκάλεσε το δικό του συνταγματικό πραξικόπημα, ο ίδιος σχεδίασε στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής στρατηγούς, τους οποίους όμως… έφαγαν στη στροφή οι συνταγματάρχες με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και υπαρχηγούς τους Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο.

Παρακαλούσε τους χουνταίους

Τη χούντα των συνταγματαρχών ο Γλύξμπουργκ αρχικά τη νομιμοποίησε, αλλά ύστερα από τον παραμερισμό του επιχείρησε να την ανατρέψει με ένα κωμικό αντιπραξικόπημα. Το υποτιθέμενο αντικίνημα εναντίον τους ήταν μια μεγαλειώδης φάρσα, την οποία οι χουνταίοι όχι μόνο γνώριζαν από πριν, αλλά την ενθάρρυναν για να τον ξεφορτωθούν. Ούτε καν στο αεροδρόμιο δεν τον εμπόδισαν να φύγει για τη Ρώμη.

Με τη χούντα ωστόσο ουδέποτε είχε πραγματικές διαφορές πέρα από τη νομή της εξουσίας και τη διατήρηση του αξιώματός του:

● Μοιραζόταν μαζί της την ίδια απέχθεια για τους αστούς πολιτικούς – σε τριάμισι χρόνια πρόλαβε να συγκρουστεί με τους δύο κορυφαίους εξ αυτών, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Παπανδρέου, οδηγώντας και τους δύο εκτός πρωθυπουργίας.

● Ταυτιζόταν μαζί της στην επίκληση του ανύπαρκτου «κομμουνιστικού κινδύνου».

● Επέλεξε, όπως κι αυτή, τη μέθοδο του πραξικοπήματος για να εδραιώσει την εξουσία του και να καταστείλει την κοινωνική οργή και εξέγερση της εποχής – απλώς απεδείχθη ανίκανος να προλάβει τους συνταγματάρχες.

● Ουδέποτε την επέκρινε. Ούτε καν όταν αυτή οργάνωσε το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, που έδωσε στην Τουρκία το πρόσχημα για την εισβολή και κατοχή της μισής Μεγαλονήσου – την οποία η ίδια η χούντα είχε αφήσει στρατιωτικά γυμνή με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ήδη από το 1968.

● Ξεπούλησε στη χούντα τους αξιωματικούς που τον είχαν στηρίξει στο κίνημα – οπερέτα του 1967, αποδέχτηκε τον προσωπικό του εξευτελισμό με το χουντικό σύνταγμα του 1968 και χαρακτήριζε «αντιπατριωτική πράξη» την όποια κριτική στους δικτάτορες.

● Επιπλέον βρισκόταν σε μόνιμη διαπραγμάτευση μαζί της – για την ακρίβεια την παρακαλούσε να επιτρέψει την επιστροφή του ακόμη και υπό τον απολύτως εξευτελιστικό όρο της εικοσιτετράωρης επιτήρησής του από στρατιωτικούς πιστούς στη χούντα.

● Η δε χούντα – ενδεχομένως σε αντάλλαγμα για την επί της ουσίας στήριξή του – συνέχισε να του πληρώνει τη βασιλική χορηγία έως το 1973, οπότε «κατάργησε» με δικό της δημοψήφισμα τη μοναρχία για να στήσει μια «προεδρική δημοκρατία» στα μέτρα της. Επιπλέον του απέδωσε αντίτιμο 5 εκατ. δολαρίων από την πώληση μιας μεγάλης έκτασης στο Τατόι – ένα ποσό τεράστιο εκείνη την εποχή, αφού αντιστοιχούσε σε 150.000.000 δραχμές.

Η οικονομική στήριξη που έλαβε από τη χούντα μέσω της βασιλικής χορηγίας αφότου εγκατέλειψε την Ελλάδα ήταν τεράστια, αφού ανερχόταν στο θηριώδες ποσό των 17 εκατ. δραχμών, συν 2,5 εκατ. η χορηγία του διαδόχου, ίσον 19,5 εκατ. δρχ. ετησίως. Η χορηγία σταμάτησε την 1η Ιουνίου 1973, όταν οι δικτάτορες με δημοψήφισμα κατάργησαν τη μοναρχία. Προκύπτει, λοιπόν, ότι από τον Δεκέμβριο του 1967 έως τον Ιούνιο του 1973 του είχαν καταβάλει – παρότι βρισκόταν εκτός Ελλάδος και υποτίθεται ότι δήλωνε πολέμιός της – περισσότερα από 100 εκατομμύρια δραχμές.

Εάν προσθέσουμε και τα 150 εκατομμύρια από την πώληση της έκτασης, τότε προκύπτει ότι η χούντα του είχε δώσει περί τα 250 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία αντιστοιχούν σε 45,5 εκατομμύρια ετησίως μόνο για τα 5,5 χρόνια που τον σίτιζαν οι συνταγματάρχες ενώ βρισκόταν εκτός Ελλάδος. Αυτά συνέβαιναν την ώρα που ένας καλοπληρωμένος εργαζόμενος είναι ζήτημα εάν ξεπερνούσε τις 3.000 δραχμές τον μήνα – άρα έβγαζε ετησίως μόλις… το ένα χιλιοστό των εσόδων του Γλύξμπουργκ.

Όλα για την περιουσία

Κατά τη μεταπολίτευση η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός ξεμπέρδεψαν μια και καλή – με σχεδόν μια δεκαετία καθυστέρηση – με τη βασιλεία εκπληρώνοντας το αίτημα του 1965 για δημοψήφισμα και απαλλαγή από έναν θεσμό που είχε από τότε χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δημοκρατικής ανοχής.

Ύστερα από το 69,2% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, άλλαξαν εντελώς οι λόγοι για τους οποίους η κοινωνία ασχολούνταν με τον έκπτωτο πλέον Γλύξμπουργκ:

1. Ο πρώτος λόγος ήταν η διεκδίκηση της «περιουσίας του», αίτημα το οποίο βρήκε εν μέρει ανταπόκριση το 1992 από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία του παραχώρησε τα παλαιά θερινά ανάκτορα του Τατοΐου και το δικαίωμα να εξαγάγει μεγάλο αριθμό κινητών πραγμάτων, μεταξύ των οποίων ιστορικά κειμήλια, αρχαιολογικά ευρήματα, έργα τέχνης και άλλα αντικείμενα μεγάλης αξίας, τα οποία ο τέως εικάζεται ότι ξεπούλησε για να συντηρήσει τον τρυφηλό βίο της οικογένειάς του στο Λονδίνο.

Της συμφωνίας αυτής προηγήθηκε το περίφημο «ριφιφί» το 1991, κατά το οποίο αφαιρέθηκαν από το Τατόι πάρα πολλά πολύτιμα αντικείμενα, κατά πολλούς αμύθητης αξίας. Η ιστορία αυτή κρατήθηκε μυστική επί δέκα χρόνια με αποτέλεσμα να φουντώσουν τα σενάρια περί σιωπηρής αποδοχής της εν λόγω ληστείας από την τότε κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να επισημανθεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ήταν η μόνη υπεύθυνη για την παραχώρηση της περιουσίας στον Γλύξμπουργκ. Μια σειρά λάθος χειρισμοί τού επέτρεψαν να διεκδικήσει ως ιδιώτης την περιουσία του ελληνικού λαού η οποία είχε παραχωρηθεί στον μοναρχικό θεσμό για να εξυπηρετήσει τη λειτουργία του – και βέβαια δεν ανήκε στον εκάστοτε μονάρχη.

Επειδή προφανώς είχε καλομάθει στις διαχρονικές ελληνικές χορηγίες, ο έκπτωτος βασιλιάς διεκδίκησε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί τα 160 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία του επιδικάστηκαν 13,7 εκατ., τα οποία εισέπραξε το 2003. Μια χαρά πήγαν οι εισπράξεις και επί προεδρευομένης δημοκρατίας λοιπόν.

2. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο απασχόλησε κατά καιρούς ο Γλύξμπουργκ την ελληνική κοινή γνώμη ήταν τα συνεχή – βλακώδη – σενάρια περί επιστροφής του στην Ελλάδα με πολιτικό ρόλο.

Ένας θεός ξέρει πόσα ευφάνταστα «βαποράκια» έβγαλαν κατά καιρούς το μεροκάματό τους πουλώντας αυτά τα ανόητα σενάρια, τα οποία βεβαίως ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν. Μέχρι και τα παιδιά του έκπτωτου έχουν εμπλέξει κατά καιρούς διάφοροι θεομπαίχτες, οι οποίοι, μέσω της στενής διασύνδεσής τους με την οικογένεια Γλύξμπουργκ, ίσως απλώς να εξυπηρετούν προσωπικά τους οικονομικά συμφέροντα.

Έκλεισε ο λογαριασμός

Κατόπιν όλων αυτών, κάποιοι τις προηγούμενες μέρες ζήτησαν απόδοση τιμών εν ενεργεία αρχηγού κράτους στον Γλύξμπουργκ από την Ελληνική Δημοκρατία με το επιχείρημα ότι κάποτε υπήρξε αρχηγός του κράτους και του στρατού. Ποια Δημοκρατία όμως καλούσαν να τον τιμήσει;

● Τη Δημοκρατία την οποία ο ίδιος ο έκπτωτος μονάρχης όχι μόνο δεν σεβάστηκε, αλλά την υπονόμευσε, αποπειράθηκε να την καταλύσει και εν τέλει νομιμοποίησε αυτούς που την κατέλυσαν.

● Τη Δημοκρατία η οποία, με την απόδοση σε αυτόν της λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας», του επέδειξε πολύ περισσότερο σεβασμό και γαλαντομία απ’ όσο της επέδειξε ποτέ εκείνος. Άρα ορθώς το αίτημά τους απορρίφθηκε. Πολλά του δώσαμε εν ζωή – και πολύ περισσότερα μας στέρησε. Ο λογαριασμός είναι εδώ και δεκαετίες κλειστός…

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Διπλό μπλόκο σε Κασιδιάρη και «θεωρία των δύο άκρων»

ΚΚΕ για τη ρύθμιση αποκλεισμού του Κασιδιάρη: Ένας αστερίσκος και τρία «πρέπει» οδηγούν σε απόρριψη

Εκλογικό «ναρκοπέδιο» με πολλές αβεβαιότητες