Αρχικώς, ας δούμε πώς λειτουργούν τα δημόσια και τα ιδιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, δηλαδή πώς πρέπει να λειτουργούν και τις ευθύνες του υπουργείου Παιδείας.

Το υπουργείο Παιδείας λοιπόν, έχει την ευθύνη λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που ιδρύει και διαχειρίζεται, όσο και των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που επιθυμούν να ελεγχθούν και να πιστοποιηθούν από αυτό. Ουδενός άλλου εκπαιδευτικού ιδρύματος έχει το δικαίωμα να παράσχει πιστοποίηση. Άρα, στο βαθμό που δεν ελέγχει τη λειτουργία των υφισταμένων Σχολών Δραματικών Τεχνών, δεν δικαιούται να αναγνωρίζει το πτυχίο που παρέχουν και να το κατατάσσει σε κάποια βαθμίδα από αυτές που έχει θεσμοθετήσει. Ο,τιδήποτε εκφεύγει αυτής της διαδικασίας είναι παράτυπο και δυστυχώς το υπουργείο Παιδείας συχνά αυθαιρετεί, φαλκιδεύοντας τους θεσμούς.

Τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα που δεν ελέγχονται από το υπουργείο Παιδείας, δεν δικαιούνται να ζητούν από αυτό οποιαδήποτε αναγνώριση. Τούτο δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να αναγνωριστούν από τους διαφόρους επαγγελματικούς συλλόγους, αλλά και από την κοινωνία, δηλαδή την «αγορά» (όρος αδίκως ενοχοποιημένος). Τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα που επιθυμούν αναγνώρισή τους από το υπουργείο Παιδείας και κατάταξή τους σε βαθμίδα που αυτό έχει θεσπίσει, οφείλουν να αιτηθούν και αποδεχτούν έλεγχο λειτουργίας τους από αυτό. Αν υπάρχουν Σχολές ευθύνης άλλων υπουργείων, δεν μπορούν αυτές να ενταχθούν σε εκπαιδευτική βαθμίδα που το υπουργείο Παιδείας έχει θεσπίσει. Αν γίνει κάτι τέτοιο, το υπουργειο Παιδείας θα έχει αυθαιρετήσει.

Ας έλθουμε τώρα στον τομέα απασχόλησης των φοιτησάντων σε εκπαιδευτικά κέντρα που ελέγχονται από το υπουργείο Παιδείας, αλλά και των φοιτησάντων σε εκπαιδευτικά κέντρα που δεν ελέγχονται από αυτό. Στο βαθμό που οι απόφοιτοι αιτούνται απασχόληση σε μη δημόσιες υπηρεσίες, ουδέν ζήτημα. Οι υπηρεσίες αυτές προσλαμβάνουν όποιον νομίζουν πως τους χρειάζεται και αιτούνται από τους υποψηφίους τις πιστοποιήσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων που επιθυμούν (θυμάμαι τη δεκαετία του -70, τα αρχιτεκτονικά γραφεία στο Παρίσι προσελάμβαναν αποφοίτους της Σχολής Δοξιάδη με πολύ μεγαλύτερο μισθό από αυτούς του Πολυτεχνείου). Στο βαθμό όμως που αιτούνται απασχόληση σε δημόσια θέση, στο κράτος δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι πιστοποιήσεις περί των γνώσεών τους που δεν ελέγχθηκαν από αυτό, δηλαδή από το υπουργείο Παιδείας. Βέβαια και πάλι ορίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες οι προδιαγραφές των ατόμων που κάθε φορά χρειάζονται και σε ορισμένες δημόσιες υπηρεσίες μπορεί κάλλιστα να μη ζητείται η κατοχή πτυχίων ενταγμένων σε εκπαιδευτική βαθμίδα θεσπισμένη από το υπουργείο Παιδείας. Εν κατακλείδι,  η όποια κατάταξη των πτυχιούχων σε εκπαιδευτική βαθμίδα, έχει αξία μόνον στα αιτήματα   απασχολήσεών τους σε κρατικές υπηρεσίες που αναζητούν αποφοίτους Σχολών ελεγμένες και πιστοποιημένες από το υπουργείο Παιδείας, καταταγμένες σε κάποια εκπαιδευτική βαθμίδα.  

Η Τέχνη του Δράματος -ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, δάσκαλοι, ιστορικοί, κλπ- είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Όλες οι προηγμένες χώρες του κόσμου έχουν Ανώτατες Σχολές Παραστατικών ή Δραματικών Τεχνών, κρατικώς ελεγχόμενες, στο βαθμό που κάθε κράτος αντιμετωπίζει και ελέγχει τα ζητήματα της Παιδείας. Ο προηγούμενος υπουργός Παιδείας, ο κ. Γαβρόγλου, προσπάθησε να ιδρύσει τέτοια πανεπιστημιακού επιπέδου Σχολή.[i] Ανεπιτυχώς όμως. Ελπίζουμε η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να κατανοήσει πως η χώρα μας, χώρα που θεμελίωσε το Θέατρο, πρέπει επειγόντως να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ίδωμεν.

---

[i] Μάλιστα, η Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, είχε κάνει προς τούτο ενέργειες.

*Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Διαβάστε επίσης:

Τα μαύρα Ταζ Μαχάλ και οι κληρονόμοι της αβεβαιότητας

Η μάχη της καθημερινότητας

Από πού πάνε για το κέντρο;