«Πρέπει να γεμίζουμε την ψυχή μας με ήλιο, κι αυτόν τον ήλιο να τον χαρίζουμε και στους άλλους». Με αυτά τα υπέροχα λόγια της Κατίνας Παξινού, που υπογραμμίζουν το ήθος των ηθοποιών μιας παλαιότερης εποχής, ξεκινά η παράσταση του Νίκου Καραθάνου.

Ωστόσο στο έργο «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» της Λένας Κιτσοπούλου (με πιο συγκρατημένη την ωμή, αθυρόστομη γλώσσα της αυτή τη φορά) και του Γιάννη Αστέρη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τόσο το όραμα του σκηνοθέτη όσο και η υψηλού επιπέδου στόχευση των ερμηνευτών, που καλούνται να παρουσιάσουν στο αργολικό θέατρο τα αριστουργήματα της αρχαίας τραγωδίας, εξαφανίζονται για πάντα στην απεραντοσύνη του τίποτα.

Οι ηθοποιοί, ανήμποροι να τιθασεύσουν τα πάθη, τη μικρότητα, την κενότητα, τον ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία και τον εγωκεντρισμό τους, επιδίδονται σε μια αχαλίνωτη σκυταλοδρομία αυτοαναφορικότητας, που λίγοι από τους θεατές – και ιδιαίτερα όσοι ανήκουν στον θεατρικό χώρο – μπορούν να κατανοήσουν απόλυτα.

Κατ’ επέκταση ορισμένες αναφορές – όπως τα σεμινάρια του Τερζόπουλου ή ο Ινδιάνος που υποδύεται ο σκηνοθέτης – πέφτουν στο κενό. Το ίδιο και κάποια αστεία που, για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, είναι ξεκαρδιστικά.

Οι συγγραφείς δημιουργούν ένα αυτιστικό σύμπαν, αυτοσαρκάζοντας και αποδομώντας τους εαυτούς τους. Ωστόσο τα ευρήματά τους πνίγονται μέσα σε μια ακατάσχετη φλυαρία. Κρίμα, γιατί είχαν στα χέρια τους μια έξυπνη ιδέα, που θα μπορούσε να ευδοκιμήσει στα ευαίσθητα χέρια του Καραθάνου.

Το κείμενό τους, που συγγενεύει με την επιθεώρηση, διαδραματίζεται αφενός στο κοίλον της Επιδαύρου (όπου εναλλάσσεται ο αυτοθαυμασμός με κακίες για τους κριτικούς, τα κούφια χειροκροτήματα κ.ά.) και αφετέρου σε μια ψησταριά, που παραπέμπει στον πασίγνωστο «Λεωνίδα» του Λυγουριού, στον οποίο μετά την κάθε παράσταση συγκεντρώνονται θίασοι, δημοσιογράφοι και περίεργοι πολίτες.

Εκεί, στην προκειμένη περίπτωση, εκτοξεύονται τσουχτερά σχόλια που φτάνουν μέχρι το σημείο αυτοχειρίας ενός θεατή από πλήξη. «Ήθελε μισή ώρα κόψιμο» φωνάζει απεγνωσμένα – γεγονός που ισχύει, όμως, και στη συγκεκριμένη παράσταση.

Η προσέγγιση του Καραθάνου είναι αναμφίβολα συγκροτημένη, επιχειρώντας να δώσει στα δρώμενα μια αίσθηση τρυφερότητας και μελαγχολίας. Το καταφέρνει στο τέλος με τον μονόλογο της Χαρούλας Αλεξίου για το «Τίποτα» και το υπέροχο τραγούδι της Έλλης Πασπαλά.

Από την άλλη, η παράσταση ευνοείται από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών: Χρήστος Λούλης, Έμιλυ Κολιανδρή, Θανάσης Αλευράς, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ζέτα Μακρυπούλια, Κώστας Μπερικόπουλος, Ιωάννα Μαυρέα, Γιάννης Κότσιφας κ.ά.

Αξιόλογη είναι και η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, που ερμηνεύεται ζωντανά από εξαμελή ορχήστρα.

Διαβάστε επίσης:

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Μουσείο αποκαλύπτει σκύλο «κρυμμένο» σε πίνακα του Πικάσο

Το θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου