Σε έναν τόπο ρημαγμένο από το μίσος, τη βία, τον κυνισμό και την παρακμή, όπου βασιλεύουν η πατριαρχία και η ανδρική επιβολή, δύο νέοι επαναστατούν προτάσσοντας τον έρωτά τους ως βάλσαμο στη σαπισμένη φεουδαρχική κοινωνία που τους περιβάλλει.

Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ, ένα έργο που έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο όσο κανένα άλλο και ακτινογραφεί τη φαυλότητα της εποχής του (1595), φλερτάρει, ωστόσο, με τον θάνατο. Γιατί και οι δύο αθώοι ήρωες, που αψηφούν με γενναιότητα τις εδραιωμένες κοινωνικές επιταγές, ανήκουν σε οικογένειες εμποτισμένες με αβυσσαλέα έχθρα – ο Ρωμαίος είναι γιος Μοντέγου και η Ιουλιέτα κόρη Καπουλέτου – που διαιωνίζεται με αιματηρές συγκρούσεις από γενιά σε γενιά. Κατ’ επέκταση η αντίστασή τους, με την αρωγή της κακής τους τύχης, έχει θλιβερό αποτέλεσμα.

Ο Άγγλος βάρδος τοποθετεί τη δράση στη μεσαιωνική Βερόνα, υπογραμμίζοντας την αλόγιστη εξουσία των γονέων πάνω στα παιδιά τους, την υποτιμημένη θέση της γυναίκας, την ελευθεριότητα και γενικότερα την κοινωνική ηθική διαφθορά.

Αυτή την ηλεκτρισμένη ερωτική τραγωδία αντιμετώπισε με σεβασμό ο Δημήτρης Καραντζάς, αλλά, βασισμένος στην ανιστορικότητά της, στόχευσε ανεπιτυχώς στον εκσυγχρονισμό της, καθώς σήμερα η πατριαρχική εξουσία έχει χάσει τη δύναμή της και η ενδοοικογενειακή βία έχει πάρει άλλες διαστάσεις.

Από τα σημαντικότερα στοιχεία της παράστασης είναι το γεωμετρικό, σε δύο επίπεδα, σκηνικό της Μαρίας Πανουργιά. Πάνω στο μπαλκόνι, με το φεγγάρι να διασπάται σταδιακά σε δύο, βρίσκονται οι εραστές μπλεγμένοι στο ερωτικό τους δίχτυ. Κάτω, πίσω από μια γυάλινη βιτρίνα, εξελίσσεται το οργιώδες πάρτι των Καπουλέτων. Δίπλα, από μια μισάνοιχτη πόρτα, ξεμυτίζει το παρεκκλήσι, ο μοναδικός τόπος φυγής από την ασχήμια.

Ωστόσο, στην αρχή ο θεατής δυσκολεύεται να ταυτιστεί με τα δρώμενα που γλιστρούν σε εύκολες και αναμενόμενες αναπαραστάσεις (η φλύαρη χορογραφία με τους εκφυλισμένους οικοδεσπότες, η επιδεικτική ομοφυλοφιλία, η προκλητική ενδυματολογία, το τσάμικο σε ροκ μορφή κ.ά.).

Στη συνέχεια ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει τις προθέσεις του, δημιουργώντας μια παράσταση με άποψη η οποία, διαθέτοντας την εξαιρετική μετάφραση του Διονύση Καψάλη, αναδεικνύει την ποίηση του σαιξπηρικού λόγου και υπηρετείται με ακρίβεια από τους περισσότερους ηθοποιούς.

Αν κάποιοι ξεχώρισαν είναι ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης ως πατήρ Λαυρέντιος, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ώς τώρα, και η Ρένη Πιττακή ως παραμάνα, που ποτίζει τη σκοτεινή δράση με το ανεξάντλητο χιούμορ της.

Ο Έκτορας Λιάτσος (Ρωμαίος) όμως, παρ’ ότι σωστός, είναι αγκιστρωμένος σε μια μονότονη τονικότητα χωρίς εξάρσεις.

Από την άλλη, η Ηρώ Μπέζου δίνει μια ευαίσθητη, γεμάτη νεανική συστολή Ιουλιέτα, που φλέγεται από το πρώτο ερωτικό της σκίρτημα (αν και το κακόγουστο κοστούμι της δεν έχει κάποια στόχευση).

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί – Γιάννης Νταλιάνης, Άρης Μπαλής, Γιάννης Κλίνης, Χάρης Χαραλάμπους – Καζέπης, Άννα Καλαιτζίδου, Ρίτα Λυτού κ.ά. – είναι καίριοι στους ρόλους τους.

Εξαιρετικοί οι φωτισμοί του Δημήτρη Κασιμάτη και ενδιαφέρουσα η άγρια μουσική του Γιώργου Πούλια.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, μυστήριο και η πολεμική περιπέτεια «Sisu»

Το θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Τα δύο πρώτα Fast and Furious έρχονται ξανά στα σινεμά