Το «Ρόδο είναι ρόδο» θέτει το πρόβλημα της βαρβαρότητας των ανθρώπων απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, επισημαίνοντας πως πρόκειται για μια βαθύτερη νοοτροπία που ισχύει ακόμη και σήμερα.

Είναι ένα έργο εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου, που γεννήθηκε αγόρι αλλά από την εφηβεία της ένιωθε γυναίκα, γεγονός απαράδεκτο για το περιβάλλον της, το οποίο και ώθησε τους γονείς της να την κλείσουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Ποτισμένο από την αύρα της Δήμητρας, το κείμενο της Κατερίνας Λούβαρη-Φασόη επιχειρεί μια παραλλαγή της επώδυνης ζωής της που έληξε με φρικτό τρόπο.

Η ηρωίδα της λέγεται Διονυσία και ζει απομονωμένη σε ένα χωριό έχοντας για συντροφιά τις γάτες και τη μουσική της. Διασκεδάζει φορώντας γυαλιστερά κιτς φουστάνια, τραγουδάει, ακούει τους δίσκους της, δέχεται ελάχιστες επισκέψεις και αντιμετωπίζει με μεγαλοψυχία την αποδοκιμασία της τοπικής κοινωνίας.

Ώσπου εμφανίζεται ένας νέος, ο Τζώρτζης, ο οποίος αρχικά την αντιμετωπίζει επιφυλακτικά αλλά στη συνέχεια αναπτύσσει μαζί της μια σχέση αποδοχής και κατανόησης. Ωστόσο, λίγο αργότερα οι δικοί του φίλοι, γεμάτοι μίσος και προκατάληψη, ορμούν βίαια πάνω στη Διονυσία, «κατασπαράσσοντας» την ψυχή και το σώμα της.

Ο Παντελής Δεντάκης επιχειρεί να υπογραμμίσει τις υποκριτικές και βαθιά οπισθοδρομικές αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας που συχνά οδηγούν στη βία.

Ο Χρήστος Στέργιογλου υποδύεται με φυσικότητα, ευαισθησία, εκφραστική κινησιολογία και συναισθηματική ωριμότητα τη γεμάτη ρωγμές προσωπικότητα της Διονυσίας, επικυρώνοντας το βάθος της υποκριτικής του δεινότητας.

Μπορεί, ωστόσο, η επιτυχία μιας παράστασης να βασίζεται μόνο στην εξαιρετική ερμηνεία ενός ηθοποιού; Γιατί αφενός η ρεαλιστική, παλαιάς κοπής σκηνοθεσία δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον και αφετέρου βασίζεται σε ένα αδύναμο κείμενο.

 Από την άλλη, ο Γιάννης Παπαδόπουλος σκιαγραφεί αποτελεσματικά τον χαρακτήρα του Τζώρτζη, ο οποίος, αν και καταφέρνει να αποτινάξει την αρχική του αντιπάθεια για την ηρωίδα, εν τέλει επωμίζεται την ενοχή της σιωπής του, καθώς δεν μπόρεσε να την υπερασπιστεί στα έκτροπα που ακολούθησαν.

Οι Θανάσης Κρομλίδης, Βασίλης Ντάρμας και Γιάννης Σέρρης ερμηνεύουν με ωμότητα – και με υπερβολικές φωνασκίες – τους εκπροσώπους μιας αμόρφωτης, βίαιης νέας γενιάς.

Διαβάστε επίσης:

Τήνος: Ο Γιαννούλης Χαλεπάς επιστρέφει στον τόπο του (photos/video)

«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»: Αναβάλλονται οι επόμενες τρεις παραστάσεις

«Μήδεια» του Φρανκ Κάστορφ – Σήμερα η παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο