Γιώργος Γεωργής

Κιαμίλμπεης

Ο Οθωμανός άρχοντας της Κορίνθου

Εκδόσεις: Καστανιώτη

Σελ.: 144

«Ου παντός πλειν ες Κόρινθον», η γνωστή φράση που μας έρχεται από την αρχαιότητα συνοψίζει τη λαμπρή ιστορία της πόλης. Μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας, η Κόρινθος, εμφανίζεται δυναμικά στην ιστορία από τον 8ο π.Χ. αιώνα που αρχίζει να αναπτύσσεται και να επεκτείνει τις εμπορικές της δραστηριότητες. Η πόλη παρέμεινε σχεδόν σε όλες τις ιστορικές περιόδους σημαντική διατηρώντας την αίγλη της. Η Α’ Επιστολή προς Κορινθίους, ένα από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης, γραμμένη από τον Απόστολο Παύλο, επιβεβαιώνει τη σημασία τής πόλης και κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη αναφέρεται σε μιαν ηρωική μορφή των Οθωμανών, τον Κιαμίλμπεη, γιο του Νουρήμπεη, διοικητή του καζά (επαρχία) της Κορίνθου από το 1815. Καταγόταν από την οικογένεια των Απδίμ-Παγιάνων που ανέλαβε τα ηνία της πόλης μετά το τέλος της Ενετοκρατίας στην περιοχή του Μοριά, το 1717. Η οικογένεια αυτή έμελλε να γίνει μια από τις ισχυρότερες της Πελοποννήσου και η Κόρινθος επί των ημερών της γνώρισε πρωτοφανή άνθηση. Η συστηματική εκμετάλλευση των καλλιεργειών, ιδίως των ελαιόδεντρων, απέφερε μεγάλα πλούτη, έτσι που τα μέλη της οικογένειας ζούσαν πολυτελώς. Τα δε δικαιώματά τους απέκτησαν σχεδόν κληρονομικό χαρακτήρα, αφού διοικούσαν επί περίπου έναν αιώνα την περιοχή.

Οι μαρτυρίες των ξένων περιηγητών που πέρασαν από την Κόρινθο είναι ενδεικτικές για την προσωπικότητα του Κιαμίλμπεη. Ο ιστορικός και διπλωμάτης Γιώργος Γεωργής φιλοτεχνεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπογραφία του άρχοντα της Κορίνθου με βάση ιστορικές πηγές, μαρτυρίες και άλλες τεκμηριώσεις που αναπαράγουν το συγκλονιστικό πέρασμα από τη σκλαβιά στις απαρχές της Επανάστασης μέσα από την προσωπική τραγωδία ενός γενναίου Οθωμανού.

Ξαναδιαβάζοντας

Βιβλία δίχως ημερομηνία λήξης

Η πόλη είναι οι άνθρωποί της, που δίνουν στους δρόμους και στα κτίσματα τον δικό τους χαρακτήρα, και την πληρούν με τη ζωή και τον θάνατό τους. Τον ανθρώπινο χρόνο, εντυπωμένο μέσα στους χώρους των πόλεων, αφηγείται τόσο φιλικά ο Μαρκόπουλος, έτσι που στον αναγνώστη φαίνεται σα να ακούει μια γνώριμη ιστορία στην οποία συμμετείχε κάποτε. Κρέμεται από τα χείλη του αφηγητή και η ίδια η ιστορία, σα να θέλει να ξαναθυμηθεί την ύπαρξή της, να ξαναβρεί το ιστορικό της κέντρο, να δεθεί εκ νέου μαζί με τις απώλειες και τις παρουσίες, τα όνειρα που έφυγαν φορτωμένα κουβέντες, τα πρόσωπα που χάθηκαν μέσα σε άλλες ζωές, νεότερες.

Διαβάζοντας Μαρκόπουλο

Εγερτήριο Σάλπισμα

Ήταν, λέει, κατά το όνειρο, όμορφο γλυκό απογευματάκι της εβδομάδας πριν από τα Χριστούγεννα, οπότε και στο τυπογραφείο του Φίλιππου Βλάχου κατευθύνθηκα, όπου στη μεγάλη καρέκλα καθόταν τιμητικά ο Άρης Αλεξάνδρου, αλλά και παραδίπλα του ο Χρήστος Μπράβος, με εκείνο το ανυπέρβλητο, το γελαστό του πρόσωπο, και μου προσέφεραν καφέ και κονιάκ. Σταμάτησα στον «Κέδρο» στη συνέχεια, στο παλιό μαγαζάκι της Πανεπιστημίου, και κοίταξα την αρχοντική Νανά Καλλιανέση που μιλούσε με τον Ρίτσο και τον Βάρναλη στις καλές του, ενώ ο Τσίρκας στο βάθος ξεφύλλιζε ένα βιβλίο. Χώθηκα στη στοά της «Όπερας» ύστερα, όπου ο Λάζαρος Γεωργιάδης τακτοποιούσε τα ράφια του στη «Λέσχη του Δίσκου», βγήκα στην Ομήρου ψηλά, όπου μου είπε ένα αστείο ο Μποστ στην πόρτα του μαγαζιού του για μια στιγμή και γελάσαμε, και ανέβηκα στην «Ώρα», όπου ο Μπαχαριάν αεικίνητος ψάχνοντας την τέλεια ενός πίνακα τη θέση, μου έκανε δώρα: βιβλία, αφίσες και Χρονικά. Τέλος, είπα και πήγα στο στέκι του Γιάννη Νεγρεπόντη, στο γραφείο του αδερφού του όπου εργαζόταν, στην οδό Σεμιτέλλου, και μόλις με είδε, χαρές έκανε μεγάλες κι εκείνος, ενώ μετά, έχοντας πλέον βραδιάσει, μπήκα στο τρόλεϊ, και στη «μικρή γκαλερί» του Τάσου Κόρφη, που σε λίγη ώρα θα είχε εκδήλωση, φορτωμένος κατέφθασα. Πήρα κι από εδώ τα δώρα μου, επίσης αφίσες και βιβλία, και βγαίνοντας στους δρόμους, μέσα από μυρωδιές εορταστικές της πόλης, στον ξύπνιο μου πια, όπως θα καταλάβατε, τους ξαναθυμήθηκα πάλι όλους αυτούς που σας ανέφερα.

Γιατί μέσα από κάτι τέτοιες μυρωδιές ευφρόσυνες ξανασμίγουν οι άνθρωποι και από κάτι τέτοιες μυρωδιές επίσης οδηγημένοι και πάλι, κάποτε, αλυχτώντας σαν τους σκύλους, θα έρθουμε κι εμείς τους νεκρούς μας να ξαναβρούμε.

Γιώργος Μαρκόπουλος, Ιστορικό Κέντρο, εκδ. Καστανιώτης, σελ. 96

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Οι Σαρίπολοι, ο Μέσκουλας και οι άλλες ιστορίες

Bιβλίο: Οι προτάσεις της εβδομάδας

Bιβλιο: Ο μακρύς χρυσούς αιώνας της ανθρωπότητας