Από πού να αρχίσω; Τι να πρωτοπιάσω, τι να πρωτοπώ. Θύμωσε ο αγαπητός Γιώργος. Άστραψε και βρόντηξε. Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε. Βγήκε από τα ρούχα του, αγανάκτησε, έως απελπίστηκε. Με τι; Με τον κόσμο, όχι όλον τον κόσμο, με τους Έλληνες. Έξαλλου, το ειχε πει και ο Σαββόπουλος τότε, παλιά, το θυμάστε εκείνο εκεί το «τραγουδάκι» με τίτλο «ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ», τι είχε ακούσει τότε ο ποιητής, τι βρισίδια, τι «cancel» λέγανε όλοι να φάει, άσχετα μετά αν αποδείχτηκε ότι δίκιο είχε.

Ήρθε λοιπόν σήμερα και ο αγαπητός Γιώργος να πει τα ίδια, όχι όμως για τους ίδιους λόγους, ούτε έχοντας το ίδιο υπόβαθρο, σε άλλη τελείως δε εποχή, και με καθόλου ποιητικό ή έστω ποιητική αδεία, τρόπο. Βέβαια, χωράει πολύ νερό στο «ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ», γιατί ένας καλλιτέχνης, όποιος και αν είναι, το χρησιμοποιεί μιλώντας «αναγκαστικά» για το σύνολο ενός λαού (δεν μπορεί να κάνει αλλιώς για να έχει την απήχηση που θέλει και πρέπει), ο όποιος άλλος πρέπει και οφείλει να είναι απολύτως συγκεκριμένος. Όμως όπως είπα πιο πριν, παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο η εποχή και τα δεδομένα της. Δηλαδή, τότε, δεν υπήρχε το ίντερνετ, άρα δεν υπήρχε ούτε καλή ούτε η κακή χρήση του, γιατί; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ.

Τώρα θα φάμε στην μάπα όλη την αρρώστια της κακής του χρήσης. Γιατί σήμερα πια αγαπητέ Γιώργο θα πρέπει εσύ καλύτερα από τον καθένα να ξέρεις ότι, όλοι αυτοί που σχολιάζουν κάτω από μια ανάρτηση του οποιουδήποτε, δεν εμφανίζονται, δεν έχουν, ως επί το πλείστον, κάτι καλύτερο να κάνουν, είναι πικραμένοι, θυμωμένοι, ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, ζηλεύουν, νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα χωρίς να έχουν ιδέα, αισθάνονται σημαντικοί, ποιος ξέρει τι πρόβληματα, τι συμπλέγματα ότι ξέρουν τα πάντα χωρίς να έχουν ιδέα, αισθάνονται σημαντικοί, ποιος ξέρει τι προβλήματα, τι συμπλέγματα και τις κόμπλεξ κουβαλάνε. Και πού τα μάθανε όλα αυτά, από την τηλεόραση αγαπητέ Γιώργο. Ποια τηλεόραση άραγε; Μα αυτή την τηλεόραση που κάνεις εσύ αγαπητέ Γιώργο. Σου θυμίζω: Πόσες φορές έχεις μιλήσει για πράγματα που δεν γνωρίζεις ή δεν έχεις ιδέα και εκφρέρεις άποψη, όχι απλώς γνώμη, και ισχυρή μάλιστα. Πόσες φορές θα έπρεπε να έχεις ζητήσει συγγνώμη και να το εννοείς Γιώργο; Θυμάσαι τα γέλια που έριχνες τότε με τη φοιτήτρια, που στην πλάτη της εκσπερμάτωσε ο συμφοιτητής της; Θυμάσαι τι έλεγες κάποτε για τον κύριο Μπιμπίλα, και εκείνος σου έκανε αγωγή και μήνυση; Πλήρωσες και μετά γίνατε οι καλύτεροι φίλοι. Θυμάσαι που έλεγες ότι τα παιδιά σου (με απόλυτη ειλικρίνια) δεν θα ήθελες να γίνουν ομοφυλόφιλοι; Θυμάσαι; Θυμάσαι; Θυμάσαι; Θυμάσαι;….

Παρακολούθησα το δήθεν παραλήρημά σου τις προάλλες, αχταρμάς. Όλα τα έβαλες μέσα, όμως όταν κάποιος κάνει τον θυμωμένο, ή είναι, πρέπει να προσέχει λίγο γιατί εκτός των άλλων, του ξεφεύγουν πράγματα, όπως: «δεν το γύρισα τώρα στα 53». Τι πάει να πει, δεν το γύρισα; Λίγο ομοφοβικό μου κάνει, λίγο άκομψο, μου κάνει ΛΙΓΟ. Να ξέρεις αγαπητέ Γιώργο, ότι αυτοί που σου κάνουν σχόλια ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ. Αυτό που θα πρέπει να σε ανησυχεί περισσότερο. Εσένα βλέπουν αγαπητέ Γιώργο ή κάποιον σαν εσένα, που δόξα τον θεό, έχει πολλούς τέτοιους η τηλεόραση.

Πρόσεξα δε και κάτι που εσύ μάλλον δεν πρόσεξες στην εκπομπή σου, γιατί που να τα προσέχεις όλα. Τη χαρά του συνεργάτη σου όταν εμφανίστηκαν στην οθόνη τα σχόλια. Για δες. Αγαπητέ Γιώργο στεναχωρήθηκα που στεναχωρήθηκες. Μην στενοχωριέσαι όμως, κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτή τη τηλεόραση, και τότε να ξαναγίνεις δημοσιογράφος, όπως λες ότι είσαι. Ο καθρέφτης σου είναι αγαπητέ Γιώργο η κοινωνία αυτή που σε παρακολουθεί, γιατί δεν θέλω να σε στεναχωρήσω κι άλλο, αλλά δεν είναι έτσι η κοινωνία. Έτσι, είναι ένα πολύ μικρό (ευτυχώς) κομμάτι της κοινωνίας, δεν είναι έτσι οι πιο πολλοί, δεν είναι έτσι οι νέοι, μάνα είμαι και ξέρω. Σαν μάνα σου μιλάω αγαπητέ Γιώργο, τα παιδάκια μας κάνουν ό,τι ΚΑΝΟΥΜΕ, ό,τι ΛΕΜΕ. Άσε τον κόσμο να λέει ό,τι θέλει, και εσύ το ίδιο κάνεις, ό,τι θέλεις λες. Σα μάνα σου μιλάω, μη στενοχωριέσαι καμάρι μου, συνέχισε εσύ το «έργο» σου.

Έκανες επιτυχία με τη συνέντευξή αυτή που πήρες από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόρθωσες και τον τράβηξες λίγο από τον Instagram, το Tik-Tok και τα άλλα social που ξημεροβραδιάζεται, νέα ήθη, νέα έθιμα. Και τώρα κανονικά πρέπει να μιλήσω για τον Στέφανο, αλλά όχι, δεν θα το κάνω τώρα. Επιφυλάσσομαι, γιατί δεν θέλω να σου κλέψω τη δόξα, ούτε ο Στέφανος, ούτε καν εγώ. Να είσαι ευτυχισμένος για πέντε λεπτά, όσο κρατάει αυτού του είδους η ευτυχία.

ΥΓ1. Λέω τον Στέφανο, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορώ να το πω, δεν μου πάει η γλώσσα (και είμαι και προοδευτικιά τρομάρα μου, αριστερή), θα συνηθίσω όμως που θα πάει.

ΥΓ 2. Την επόμενη φορά θα μιλήσω για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που «παρουσιάστηκε» χα χα χα χα χα χα χα.

*Στο άρθρο διατηρείται η ορθογραφία και το συντακτικό ως μας αποστέλλεται.

Διαβάστε επίσης: