Από το βράδυ της 9ης Ιουνίου, η συζήτηση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς έγινε το πρώτο θέμα της πολιτικής επικαιρότητας, και μάλιστα με όρους αρνητικούς για τα κόμματα που την απαρτίζουν: παρά την απώλεια ενός εκατομμυρίου ψήφων από τη Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κασσελάκης έδειξαν ότι έχουν χαμηλό ταβάνι, το ίδιο συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ, ενώ η Νέα Αριστερά απέτυχε να καταγράψει ένα ποσοστό επιβίωσης.

Άρα, λένε οι περισσότεροι, η ανασύνθεση και η κοινή παρουσία αυτού του χώρου είναι όρος απαράβατος για να σχηματιστεί μια αντιπολίτευση ανταγωνιστική προς τη Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη. Και δεν το λένε μόνο όσοι ανήκουν οργανικά στον χώρο, αλλά και όσοι αναζητούν μια εκλογική διέξοδο πέραν της Ν.Δ., αλλά όχι στα δεξιά της. Δεν είναι όμως τόσο απλό.

Κατ’ αρχάς δεν είναι βέβαιο πως η ανασύνθεση του χώρου της Κεντροαριστεράς / Αριστεράς θα φέρει το αποτέλεσμα που πολλοί και διάφοροι προσδοκούν. Δεν είναι βέβαιο ότι μια νέα σύνθεση θα είναι τόσο πολυσυλλεκτική ώστε να υπερβεί σημαντικά το σημερινό 30%, αφού κάλλιστα μια συνένωση μπορεί να οδηγήσει σε διαφωνίες, αποστράτευση ή έξοδο δυνάμεων. Δεν είναι καν βέβαιο ότι τα κόμματα αυτού του χώρου μπορούν να συνυπάρξουν, έστω και με την… ομοσπονδιακή δομή που φέρεται να προτιμά ο Τσίπρας.

Τα ερωτήματα για το κεντρικό ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα ενός νέου σχήματος, για την ικανότητά του να κερδίσει στο Κέντρο και για την αξιοπιστία του είναι έτσι κι αλλιώς πολλά. Όχι μόνο όσα υπάρχουν ήδη σήμερα, αλλά και όσα θα δημιουργηθούν εάν εκκινήσει τελικά μια απόπειρα σε αυτή την κατεύθυνση.

Πριν όμως φτάσουν εκεί, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να επιλύσουν κάποιες πολύ σημαντικές εκκρεμότητες, αν δεν θέλουν να βάλουν το κάρο μπροστά από το άλογο: Ποια οργανωτική και πολιτική μορφή θέλει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα χρόνια; Ποιος θα ηγείται του ΠΑΣΟΚ και πόσο μπορεί να μεταβληθεί το προφίλ του κόμματος; Πόσο θα αντέξει αυτόνομη η Νέα Αριστερά; Ποιο άλλο κόμμα μπορεί – αν μπορεί – να συμπεριληφθεί σε ένα εγχείρημα αυτού του είδους; Αν δεν απαντηθούν όλα αυτά, δεν θα μπορεί καν να υπάρξει διάλογος και διαπραγμάτευση για κάτι ενιαίο.

Πάντως ο χρόνος δεν είναι πολύς. Ήδη ο χώρος έχει υποστεί δύο στρατηγικές ήττες, οι οποίες σηματοδοτούν την καθήλωσή του: μία στις εθνικές του 2023 και μία στις ευρωεκλογές του 2024. Αν δεν δείξει ότι έχει σφυγμό, αν δεν αντιληφθεί τις ανάγκες των πολιτών που διαμαρτύρονται χωρίς να τον προτιμούν, κανείς δεν θα τον περιμένει. Το τρένο σφυρίζει μόνο τρεις φορές. Ύστερα φεύγει…

Διαβάστε επίσης:

Ποιο μήνυμα ελήφθη;

Είναι δυνατή η σύμπλευση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς;

Άκρα Δεξιά, μύθοι και πραγματικότητα